Zachowania związane z bólem: jak demonstrujemy nasz ból innym
Ból jest zdarzeniem fizycznym. Co więcej, gdy dochodzi do urazu lub jakiegokolwiek uszkodzenia organicznego, konieczna jest interwencja, aby go wyleczyć. Czy wiesz jednak, że ważną rolę w zwiększaniu lub zmniejszaniu naszego cierpienia odgrywa umysł? Jednym z najciekawszych zjawisk są tak zwane zachowania związane z bólem.
Zachowania związane z bólem to reakcje i działania, które wykonujemy w wyniku bólu lub dyskomfortu. Mogą to być na przykład naciskanie ręką na bolesny obszar, przyjmowanie pewnych pozycji w celu złagodzenia odczucia lub unikanie pewnych czynności. Tego rodzaju zachowania wydają się logiczne. Rzeczywiście, na początku mogą być pomocne. Jednak na dłuższą metę mogą sprawić, że nasz dyskomfort będzie trwał dłużej.
Zachowania związane z bólem
Zwykle myślimy o bólu jako o czymś czysto fizjologicznym. Na przykład skurcze, uczucie pieczenia lub swędzenia, ucisk lub napięcie w określonym obszarze. Niemniej jednak ból obejmuje również kilka innych elementów, takich jak:
Aspekt poznawczy
Odnosi się do myśli, idei i przekonań, które są generowane i utrzymywane wokół bólu i choroby. Nie są takie same w każdym z nas.
Na przykład niektóre osoby przyjmują katastroficzną postawę, która podkreśla powszechną negatywną wizję bólu, jaką mamy. Wciąż o nim rozmyślają i nie mogą wyrzucić go z umysłu. Ostatecznie uwaga, jaką mu poświęcają, generuje u nich większą wrażliwość na sam ból i intensywniejsze jego postrzeganie.
Aspekt emocjonalny lub afektywny
Jest powiązany z emocjami generowanymi przez ból. Oczywiście ból nie jest przyjemny dla nikogo, ale są tacy, u których pojawiają się nadmiernie negatywne skutki. Na przykład czują się bezradni i niezdolni do kontrolowania dolegliwości, wyolbrzymiają groźne właściwości bodźca bólowego i czują, że nie mogą nic zrobić ze swoją sytuacją.
Te powiązane emocje wzmacniają ich ból, a także dodają składnik cierpienia psychicznego.
Aspekt behawioralny
Wreszcie, każdy ból ma składnik związany z zachowaniem. Znajduje to odzwierciedlenie w działaniach, które podejmujemy w tym zakresie.
Może to obejmować dotykanie obszaru, który boli, werbalizację tego, jak czujemy się chorzy lub obolali, wizytę u lekarza, przyjmowanie leków lub ograniczanie ruchów lub codziennych czynności. Wszystko to zaliczamy do omawianej kategorii, jaką są tak zwane zachowania związane z bólem.
Zachowania związane z bólem – czy odgrywają jakąś rolę?
Wszystkie te działania występują naturalnie, gdy odczuwamy ból. To normalne, że je wykonujemy. Mogą one pomóc nam poczuć się lepiej, uzyskać komfort lub znaleźć rozwiązania. Jeśli jednak zbytnio się do nich zobowiążemy, mogą stać się problemem.
Ci, którzy najczęściej prezentują zachowania związane z bólem, częściej przyjmują „rolę chorego”. Ma to określone konsekwencje. Chociaż w obliczu konkretnego bólu tego rodzaju zachowania mogą nie mieć wielkiego znaczenia, jeśli mówimy o stanie przewlekłym, mogą one pogorszyć sytuację i niepełnosprawność.
Ci, którzy przyjmują te zachowania i „rolę chorego”, zwykle odczuwają większy ból. Ponadto doświadczają większej liczby objawów lęku i depresji, wyższego stopnia niepełnosprawności i bierności oraz gorszego statusu zatrudnienia. Wyniki te uzyskano podczas analizy pacjentów z takimi schorzeniami, jak ból krzyża, reumatoidalne zapalenie stawów, fibromialgia i migrena.
W świetle tych ustaleń opracowano strategie psychoterapeutyczne mające na celu zmniejszenie lub wyeliminowanie zachowań związanych z bólem w celu zmniejszenia dyskomfortu i poprawy jakości życia pacjentów.
Interwencje psychoterapeutyczne
Behawioralne podejście do bólu koncentruje się na modyfikowaniu zachowań związanych z dyskomfortem. W związku z tym zachęca się pacjenta do stopniowego eliminowania reakcji, które rozwinął.
Procedury te są znane jako techniki instrumentalne. Opierają się na zasadach warunkowania instrumentalnego lub idei, że zachowanie jest powtarzane i utrzymywane, ponieważ jest w jakiś sposób wzmacniane.
Z tego punktu widzenia musimy pamiętać, że zachowania związane z bólem są często powiązane z pewnym rodzajem drugorzędnych korzyści. Na przykład cierpiący otrzymuje uwagę i pocieszenie od swoich bliskich. Może się też uwolnić od nieprzyjemnych zajęć, takich jak praca lub prace domowe. Podświadomie rozumie, że „rola chorego” zapewnia korzyści i dlatego nadal ją przyjmuje.
Dlatego potrzebne jest świadome zaangażowanie i praca nad odwróceniem tej sytuacji. Chory powinien np.:
- Przestać werbalizować swój dyskomfort.
- Wyeliminować gesty bólu na twarzy i ciele.
- Unikać sytuacji, które stwarzają miejsce chorobie. W miarę możliwości wznowić i przywrócić wszystkie codzienne czynności, które uległy ograniczeniu.
- Wprowadzić ćwiczenia fizyczne do codziennej rutyny.
Dzięki tym stopniowym programom każdy postęp jest wzmacniany, a cel zostaje osiągnięty. Chociaż nadal konieczne jest kompleksowe podejście, które nie zaniedbuje fizycznych i fizjologicznych aspektów bólu, praca w innych obszarach (a dokładniej behawioralnym) promuje lepszą jakość życia.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Campayo, J. G., & Rodero, B. (2009). Aspectos cognitivos y afectivos del dolor. Reumatología clínica, 5, 9-11.
- Moix, J., & Casado, M. (2011). Terapias psicológicas para el tratamiento del dolor crónico. Clínica y Salud, 22(1), 41-50.
- Nielson, W. R., & Weir, R. (2001). Biopsychosocial approaches to the treatment of chronic pain. The Clinical journal of pain, 17(4), S114-S127.
- Olivares Rodríguez, M., & Cruzado Crespo, J. A. (2008). Evaluación psicológica del dolor. Clínica y salud, 19(3), 321-341.