Zapalenie stawów - objawy, przypadki i leczenie

Zapalenie stawów – szacuje się, że 0,5% -0,8% światowej populacji cierpi na jakąś formę reumatoidalnego zapalenia stawów, chociaż wiele osób jest niezdiagnozowanych. W Hiszpanii około 200 000 osób cierpi na tę chorobę. Dotyczy to głównie kobiet pomiędzy 30 a 50 rokiem życia. Zapalenie stawów znacznie obniża jakość życia pacjentów zmniejszając ruchomość stawów powodując ból nawet przy wykonywaniu najprostszych ruchów.

Termin ten ma greckie korzenie i oznacza “zapalenie stawów”, które jest główną manifestacją tej choroby. Chociaż może to wpływać na całe ciało, zapalenie zwykle pojawia się w stawach, a często towarzyszy mu ból mięśni i gorączka.

Reumatoidalne zapalenie stawów – co to jest?

Artretyzm jest zapaleniem stawów. Termin “reumatoidalny” jest ogólnym pojęciem, które odnosi się do odpowiedniego bólu w stawach, kościach, chrząstkach, mięśniach, więzadłach, ścięgnach i tkance łącznej. Nie ma to nic wspólnego z “artrozą”, która odnosi się tylko do kości.

Początki reumatoidalnego zapalenia stawów nie są znane. Po raz pierwszy choroba ta została opisana w wielowiekowych tekstach klinicznych, ale nadal nie zidentyfikowaliśmy wyraźnej przyczyny. Jednak lekarze wiedzą, że w grę wchodzi układ odpornościowy. To dlatego jest uważana za chorobę autoimmunologiczną. W rzeczywistości należy pamiętać o niektórych czynnikach ryzyka.

Jest chorobą zwyrodnieniową, co oznacza, że ​​jej objawy nieuchronnie nasilają się z czasem. Jedyne, co możesz zrobić, to złagodzić ból. Stawy chorego na artretyzm stają się boleśnie zniekształcone, dopóki nie osiadają w niewygodnych pozycjach i tam pozostaną. Oznacza to, że osoby dotknięte tą chorobą cierpią z powodu ograniczonej autonomii i mają życiowe problemy jakie zwykli mieć.

Czynniki ryzyka reumatoidalnego zapalenia stawów

Główne czynniki ryzyka zapalenia stawów są genetyczne: około 60% przypadków reumatoidalnego zapalenia stawów ma tę przyczynę. Oznacza to, że jeśli masz krewnych (szczególnie rodziców), którzy mają tę dolegliwość, istnieje większe ryzyko jej wystąpienia.

Innym czynnikiem ryzyka, o którym wspominaliśmy jest płeć pacjenta. Kobiety są dwa – trzy razy bardziej narażone na reumatoidalne zapalenie stawów. Uważa się, że ta skłonność jest związana z większą ilością estrogenu, który stymuluje układ odpornościowy. Kolejnym pokrewnym hormonem jest testosteron. Mężczyźni z wysokim poziomem testosteronu są bardziej podatni na tę chorobę.

Wpływ reumatoidalnego zapalenia stawów na organizm

Reumatoidalne zapalenie stawów koncentruje się na stawach. Podczas pierwszego etapu choroby można zaobserwować tylko objawy w krwiobiegu, gdzie jest produkowana większa ilość przeciwciał niż zwykle.

W drugim stadium choroby ujawniają się najczęstsze objawy: zapalenia stawów. To jest klucz do zdiagnozowania choroby. Drugi etap zwykle cechuje się charakterystycznym wzrostem stawów maziowych. Trzeci etap obejmuje przewlekłe zapalenie. Na tym etapie struktury wokół stawu zaczynają degradować chrząstkę i kość.

Z drugiej strony, tylko dlatego, że reumatoidalne zapalenie stawów dotyczy głównie stawów, nie oznacza to, że ​​jest to jedyny obszar, na który wpływa. Inne obszary i systemy w naszym organizmie również mogą być nią dotknięte. Na przykład, anemia jest częstą konsekwencją zapalenia stawów, podobnie jak zapalenie opłucnej, zwłóknienie płuc i węzły płucne.

Leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów

Niektóre z najczęstszych terapii obejmują podawanie leków przeciwzapalnych, które działają na dotknięte chorobą obszary. We wczesnych stadiach wykonywanie delikatnych ćwiczeń może pomóc w opóźnieniu początkowego lub poważniejszego stanu zapalnego. W innych przypadkach obok fizykoterapii zaleca się odpoczynek. Inne rekomendacje obejmują modyfikację diety i rzucenie niezdrowych nawyków takich jak palenie i spożywanie alkoholu.

Jak już wyjaśniliśmy, na reumatoidalne zapalenie stawów nie ma obecnie żadnego lekarstwa, dlatego wszystkie terapie są paliatywne. Oznacza to, że leki stosowane w leczeniu choroby tylko opóźniają wystąpienie końcowych faz choroby i sprawią, aby życie codzienne pacjenta było jak pozostało jak najdłużej normalne. Ponieważ jest to choroba zwyrodnieniowa, utrzymywanie normalności po pewnym czasie nie zawsze jest możliwe.