Myśleć jak biegacz długodystansowy

Elitarni sportowcy, Abel Antón i David Meca, twierdzili, że „umysł musi być rozproszony, aby móc iść naprzód”. Może się to wydawać dość skomplikowane, ale w rzeczywistości tak nie jest. Przyjrzyjmy się temu bliżej i nauczmy się myśleć jak biegacz długodystansowy.

Jak myśleć jak biegacz długodystansowy?

Spróbujmy podsumować, jak sportowiec pokonujący długie dystanse powinien zachowywać się mentalnie, aby poprawić swoje wyniki i uniknąć problemów spowodowanych brakiem mentalizacji. Innymi słowy, chodzi o zmniejszenie ich zmęczenia, bólu, wyczerpania i nabranie chęci kontynuacji. Mentalizację tę trzeba przeprowadzić w dwóch częściach: przed biegiem i w jego trakcie.

Biegacz długodystansowy: mentalizacja przed wyścigiem

Sporty, o których mówimy, wymagają długotrwałego, trwałego indywidualnego wysiłku. Na przykład nie możesz przygotować się do maratonu w 15 dni. Nie powinieneś też polegać na partnerze lub przyjacielu, z którym będziesz biegał. Wysiłek zależy wyłącznie od Ciebie.

Musisz jasno określić swój cel. Pomoże Ci znajomość kroków, które musisz podjąć, aby osiągnąć sukces. Co więcej, ten okres jest po to, byś mógł zdobyć wiedzę o sobie i swoim ciele. Musisz dowiedzieć się, jakie są Twoje zasoby i ograniczenia.

Dodatkowo musisz pogodzić się z tym, że droga przed Tobą nie będzie łatwa. Jak już wspomnieliśmy, przygotowanie zawodnika do triathlonu czy 100-kilometrowego wyścigu rowerowego zajmuje kilka miesięcy. Muszą pogodzić się z tym, że będą musieli biegać w deszczu, pływać na mrozie lub pedałować pod wiatr. Jednak do pewnego stopnia umysł cieszy się tym cierpieniem w pokonywaniu przeciwności.

Przyjęcie sposobu myślenia biegacza długodystansowego

Kiedy w końcu nadejdzie ten dzień, kiedy będziesz gotowy, aby poddać zarówno swój umysł, jak i ciało próbie, powinieneś skupić się na dwóch aspektach. Po pierwsze, kontroluj swoje nerwy. Po drugie, obserwuj swoje wyzwanie z pozytywną mentalnością. Każda osoba jest zupełnie inna, jeśli chodzi o stawienie czoła tej sytuacji. Jak powiedzieliśmy wcześniej, kluczem jest samowiedza.

Na linii startu Twoja ogromna nerwowość i niecierpliwość zostanie zastąpiona przeglądem Twojej strategii, a Ty skoncentrujesz się na tym w 100 procentach. W końcu osiągniesz maksymalny szczyt niepokoju, gdy test dobiegnie końca. Normalnie te dziesięć kilometrów nic dla ciebie nie znaczy, ale dziś wydają się prawie niemożliwe.

Rozproszenie jest kluczem, który otwiera drzwi. Twój umysł jest w stanie zablokować resztę Twojego ciała w ekstremalnych warunkach, takich jak te, których obecnie doświadczasz. Do tej pory działały okrzyki zachęty z linii bocznej. Teraz musisz o tym wszystkim zapomnieć. Musisz odwrócić swoją uwagę. Spróbuj pomyśleć o wszystkim, co zrobiłeś wczoraj, o tekście piosenki odtwarzanej w słuchawkach lub przepisie na ulubiony deser. Spraw, aby Twój umysł blokował uczucie bólu w mięśniach, tych samych, które sprawiają, że się poddajesz.

Twój umysł jest niezwykle złożony, ale możesz go wykorzystać na swoją korzyść. Właściwie sam David Meca powiedział, że trudno jest ustalić granice wysiłku organizmu. Ponieważ Twoja władza nad Twoimi myślami jest w stanie całkowicie je zmienić.