Syndrom wanderlust - podróżnicza obsesja

Napisane i zweryfikowane przez psycholog María Prieto.

Ostatnia aktualizacja: 27 grudnia, 2022

Syndrom wanderlust jest terminem, który odnosi się do obsesji odczuwanej przez niektórych ludzi w stosunku do podróży. Pragnienie zrodzone z “potrzeby” poznawania nowych miejsc i odkrywania innych kultur.

Słowo to pochodzi od wandern (wycieczka, podróż, spacer) i lust (pragnienia, tęsknoty). Z połączenia tych dwóch leksemów rodzi się pojęcie “chęci podróżowania”. Dosłowne tłumaczenie wanderlust to “pożądanie podróżowania”, podobnie do znaczenia “dromomanii” zdefiniowanej przez słownik jako nadmiernej lub patologicznej obsesji dotyczącej przemieszczania się z jednego miejsca do drugiego.

Syndrom wanderlust, podróżnicza obsesja

Jeszcze kilka lat temu podróże dla przyjemności, w poszukiwaniu przygód i dające upust młodzieżowej wyobraźni, były czymś nie do pomyślenia. Syndrom wanderlust to znacznie więcej niż pragnienie wyjazdu na wakacje, które wszyscy odczuwamy. To potrzeba, która pociąga za sobą pasję do podróżowania i odkrywania nowych miejsc i różnych kultur.

Zespół ten dotyka jednakowo mężczyzn i kobiet, zwykle w wieku od 20 do 40 lat. Mają nieodpartą chęć ucieczki, uwielbiają wyjeżdżać w jakąkolwiek część świata i zawsze szukają nowych kierunków.

Niektóre ankiety i badania wykazały, że jest to priorytet i najważniejsze zainteresowanie tego pokolenia. Aby osiągnąć ten cel, Internet jest ich najlepszym sprzymierzeńcem, ponieważ przekształcił się w najlepsze biuro podróży. Rezerwacje, zakupy, bilety i informacje. Możemy zająć się wszystkim dzięki nowym technologiom.

Ci niestrudzeni podróżnicy spędzają większość czasu czytając przewodniki turystyczne, surfując po Internecie w poszukiwaniu lotów, hoteli, schronisk itp. Oglądają filmy dokumentalne o egzotycznych miejscach i wydają znaczną część swoich dochodów na podróże. Miejsce docelowe nie jest najważniejsze w planowaniu podróży, jest zwykłą wymówką, by móc cieszyć się przyjemnością podróżowania. To właśnie wtedy wanderlust nabiera pełnego znaczenia i staje się sposobem na życie.

Podróż wzbogaca osobowość, otwiera nowe perspektywy i pokazuje inne punkty widzenia. Poznawanie innych kultur, zanurzenie się w tradycjach i życie w różnych miejscach pomaga nam poszerzyć naszą wizję i nakarmić – a jednocześnie nasycić – naszą ciekawość.

Są ludzie, którzy nie odczuwają potrzeby podróżowania, których nie interesuje odkrywanie nowych miejsc. Wakacje to dla nich czas odpoczynku i ciszy, czas pobytu w hotelu, w którym można uciec od przygotowywania posiłków lub sprzątania. Oczywiście takie podejście jest zupełnie odwrotne do syndromu wanderlust, gdzie czuje się potrzebę, by nie pozostawać zbyt długo w jednym miejscu, a pragnienie podróży staje się centrum życia.

Oprócz bycia modą niektórzy eksperci twierdzą, że duch przygody lub syndrom wanderlust istnieje w naszych genach, a dokładniej w tzw. DRD4-7R, receptorze dopaminy (neuroprzekaźniku przyjemności), który został nazwany “wędrującym genem”.

Według Davida Dobbsa, badacza z National Geographics, gen ten powoduje, że ludzie są w stanie „lepiej zaakceptować zmiany i przygody, a także z większą łatwością podejmują ryzyko jeśli chodzi o nowe pomysły, potrawy, związki, itd.” Oprócz ciągłej potrzeby podróżowania, osoby, które mają ten gen są kreatywne, szukają nowych kultur i sposobów na życie. Krótko mówiąc, wszystkiego, co pomoże im w rozwoju osobistym.

Czy masz syndrom wanderlust?

Osoby mające syndrom wanderlust wykazują cechy, które odróżniają je od reszty ludzi:

• Zawsze mają swój paszport pod ręką na wypadek niespodziewanej podróży. Nie boją się opuścić swojej strefy komfortu, ponieważ lubią zmiany.
• Ciekawość odkrywania nowych miejsc i kultur wykracza poza wyobraźnię i staje się koniecznością. Pieniądze, które mogą zaoszczędzić przeznaczone są na nowe przygody.
• Gdy tylko wrócą z jednej podróży, już planują następną: konsultują wyspecjalizowane strony internetowe, oglądają filmy dokumentalne lub czytają przewodniki.

Pasja podróżowania i poznawania świata nie ogranicza się tylko do posiadania wędrującego genu, ale wiąże się także z dzieciństwem, czasem, w którym uczymy się poprzez zabawę i wyobraźnię. To na tym etapie rozwija się zainteresowanie, aby dowiedzieć się, czy istnieje coś poza domem. Poza szkolną granicą i zadaniami domowymi są dorośli, którzy wciąż odczuwają tę samą (lub większą) pasję niż wtedy.