Psychologia grupy

Psychologia grupy to dyscyplina, która w ramach psychologii społecznej bada zachowanie ludzi w grupie, a także dynamikę tych relacji.

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Roberto Muelas Lobato.

Ostatnia aktualizacja: 23 marca, 2023

Gdybyś spojrzał wstecz na ostatni miesiąc, prawdopodobnie odkryłbyś, że byłeś częścią wielu grup. Rodzina, przyjaciele, współpracownicy, drużyna sportowa, widzowie w teatrze. Jednocześnie jesteś członkiem innych większych grup, o których mogłeś zapomnieć, by uwzględnić je na swojej liście. W dzisiejszym artykule omówimy, czym jest dziedzina znana jako psychologia grupy.

Według kategorii społecznych możemy być mężczyznami lub kobietami, członkami pewnych wyznań religijnych lub grup etnicznych. W rezultacie mamy różne tożsamości grupowe. Czasami wchodzimy w interakcje jako członkowie grupy tej, a nie innej. Nauką, która bada te procesy, jest psychologia grupy.

Psychologia grupy to subdyscyplina w dziedzinie psychologii społecznej, której głównym przedmiotem badań jest grupa. Analizuje wpływ, jaki grupy mają na indywidualne zachowanie jednostki. Ponadto bada, jak jednostka wpływa na zmianę zachowania grupy.

Dziedzina ta bada, czym są grupy, jak, kiedy i gdzie są tworzone, jaka jest ich konfiguracja oraz rodzaje ról i relacji ustanowionych między ich członkami lub z innymi grupami.

Definicja grupy

Zdefiniowanie grupy nie jest łatwe. Na przestrzeni dziejów podawano wiele definicji tego terminu (Huici, 2012a). Wśród nich można wyróżnić dwa rodzaje: kategoryczne i dynamiczne.

Zgodnie z kategoryczną definicją (Wilder i Simon, 1998) grupa jest definiowana przez wspólne cechy. Członkowie grupy mają określone cechy, więc grupa jest sumą członków, którzy je posiadają. Jednak grupa jako taka istnieje tylko w umysłach jednostek i oznacza określoną wizję świata.

Z drugiej strony definicja dynamiczna (Wilder i Simon, 1998) sugeruje, że grupy powstają z relacji między ich członkami i z interakcji między nimi. Ta interakcja może spowodować pojawienie się nowych funkcji, dzięki czemu grupa będzie czymś więcej niż tylko sumą jej członków.

W związku z powyższym nie jest możliwe wywnioskowanie cech grupy na podstawie cech pojedynczego członka, ponieważ grupy powstałe w wyniku interakcji są łatwiejsze do rozróżnienia niż grupy kategoryczne.

Dlaczego i po co powstają grupy?

Według Cartwrighta i Zandera (1992) można wyróżnić trzy rodzaje okoliczności, które sprawiają, że jednostki łączą się, tworząc grupę.

1. Aby osiągnąć cel

Osoby, które decydują się na utworzenie grupy uznają, że dzięki niej osiągną pewne cele, które nie byłyby możliwe bez jej istnienia. Jednak ta ocena nie musi być poprawna, aby grupa mogła powstać.

2. Aby zaspokoić potrzebę

W takich przypadkach grupowanie się jednostek jest zwykle spontaniczne. Zwykle są to nieformalne grupy w ramach organizacji, klubów towarzyskich lub gangów młodzieżowych. Ich kształtowanie opiera się na dobrowolnych wyborach interpersonalnych.

Wyznacznikami tego rodzaju wyborów są postrzegane podobieństwo osób, komplementarność, wzajemność, bliskość czy dodatni bilans zalet i wad przynależności do grupy.

3. By otrzymać jednorodne traktowanie

W takim przypadku przeprowadzany jest proces kategoryzacji społecznej. Polega na klasyfikowaniu ludzi na grupy w oparciu o określoną wspólną cechę.

Osoby te uważają się za członków tej grupy. W konsekwencji ich zachowanie i zachowanie innych wobec nich będzie określone przez wyznaczoną zewnętrznie przynależność do grupy.

Nie jest konieczne, aby poszczególne osoby wchodziły w interakcje ze sobą, aby być członkami tego typu grupy. Często nawet się nie znają.

Rodzaje grup

Grupy są zorganizowane na różne sposoby. Struktura zapewnia stabilność, jeśli chodzi o organizację i relacje z innymi członkami (Cartwright i Zander, 1992). Ta struktura służy również do różnicowania jako grupy. Innymi słowy, odróżnienie od innych grup. Struktura grupy sprawia, że ta pozostaje zespolona, a nie rozprasza się. Według Scotta i Scotta (1981) grupy charakteryzują się trzema właściwościami strukturalnymi:

• Grupy są definiowane przez relacje między członkami. Na przykład grupę roboczą można zdefiniować na podstawie nierównych relacji między szefem a pracownikami.
• Grupa musi mieć strukturalną ciągłość w czasie. Na przykład w drużynie piłkarskiej zawsze będą obrońcy, napastnicy i bramkarze.
• Członkowie grupy są wymienni. Każdy członek może zostać zastąpiony przez inną osobę.

Struktury te przypisują role członkom grupy. Każdej roli przypisywana jest inna wartość. Niektórzy członkowie są ważniejsi niż inni. Oznacza to, że status każdego członka jest inny.

W grupie istnieje hierarchia zdefiniowana przez status każdego członka. Różnice w statusie implikują wzorce prestiżu, szacunku i uległości wśród członków grup (Blanco i Fernández Ríos, 1985), jak również istnienie konsensusu co do porządku hierarchicznego i przyznawanego prestiżu.

Zasady grupy

W strukturze grupy są również normy. Każda grupa ma wspólny układ odniesienia, a jej członkowie dzielą się pomysłami na temat tego, co należy, a czego nie należy robić. Normy regulują postawy i zachowania członków grupy (Sherif, 1936). Mogą one być dwojakiego rodzaju: opisowe i nakazowe (Cialdini, Kallgreen i Reno, 1991).

Normy opisowe odpowiadają temu, co członkowie robią w określonej sytuacji. W takich przypadkach, gdy członkowie nie wiedzą, jak się zachować, to, co robią członkowie o wyższym statusie lub większość, staje się dominującą normą.

Z drugiej strony normy nakazowe wskazują, co można, a czego nie można zrobić. Są to normy moralne, które wskazują członkom grupy, co jest dobre, a co złe. Normy te reagują na zachowanie nagrodami i karami. Nagradzają tych, którzy dobrze się zachowują i karzą tych, którzy nie przestrzegają zasad.

Role członków grupy

Rola, jaką każdy członek pełni w grupie, jest związana z jego pozycją (statusem) oraz prawami i obowiązkami wobec jednego lub większej liczby członków (Hare, 1994). Każda rola jest powiązana z wzorcami zachowań w grupie. Role dzielą zadania członków, a każdy członek musi pełnić różne funkcje (Scott i Scott, 1981).

Zróżnicowanie ról służy osiągnięciu celów grupy. Pomaga uporządkować i przewidzieć funkcjonowanie grupy, tak aby członkowie grupy określili się w jej ramach (Brown, 2000).

Niektóre klasyczne rodzaje to (Benne i Sheats, 1948) role zadaniowe, role konserwacyjne i role indywidualne. Wśród ról zadaniowych wyróżniają się: koordynator, oceniany, doradca i inicjator. Wśród ról utrzymujących są ci, którzy szukają zaangażowania, ci, którzy zachęcają, naśladowcy i obserwatorzy. Wreszcie, niektóre z indywidualnych ról członków grupy to agresor, blokujący, poszukujący uznania i dominujący.

Psychologia grupy

Psychologia grupy bada różne dziedziny, takie jak przywództwo (Molero, 2012a), powstawanie i rozwój grup (Gaviria, 2012), spójność grupy (Molero, 2012b), procesy wywierania wpływu w grupie (Falomir-Pichastor, 2012), produktywność (Gómez, 2012), procesy decyzyjne (Huici, 2012b) oraz relacje międzygrupowe (Huici i Gómez Berrocal, 2012). Chociaż wszystkie są ważne, stosunki międzygrupowe były jedną z dziedzin o największym wpływie.

Relacje międzygrupowe to nic innego jak relacje między różnymi grupami i między członkami różnych grup. W mediach widzimy i czytamy wiadomości o incydentach rasistowskich, współistnieniu religii czy spotkaniach firm i związków. Wszystkie mówią o stosunkach międzygrupowych.

Jeśli chodzi o wyjaśnianie przyczyn tych zachowań, istnieją dwa główne rodzaje wyjaśnień: te, które odwołują się do różnic między jednostkami – na podstawie pewnych cech, orientacji lub cech osobowości – oraz te, które bezpośrednio koncentrują się na procesach międzygrupowych.

Indywidualne podejście

W poszczególnych podejściach wyróżniają się dwa elementy. Z jednej strony prawicowy autorytaryzm zakłada istnienie różnic między jednostkami w zakresie skłonności do podporządkowywania się dyktatowi władzy. Autorytaryści mocno wierzą w tę ideę. W pełni przestrzegają również norm wspieranych przez władzę. Podobnie przeciwstawiają się tym, których atakuje władza. Osobowość ta rozwija się w okresie dorastania i opiera się na wcześniejszej nauce posłuszeństwa, konwencjonalności i agresji (Altemeyer, 1998).

Od orientacji dominacji społecznej zwraca się uwagę na hierarchiczne relacje między grupami w ramach struktury społecznej oraz na istnienie w społeczeństwie ideologii, które sprzyjają lub próbują redukować hierarchiczne nierówności (Sidanius i Pratto 1999).

Zakłada się istnienie różnic indywidualnych w zakresie tendencji do legitymizacji nierówności i podziałów w społeczeństwie. Niektórzy ludzie poprą istnienie hierarchii, podczas gdy inni nie.

Podejścia międzygrupowe

Podejście to odrzuca pokusę ograniczania wyjaśniania zachowań do cech indywidualnych. Sugeruje, że sposób, w jaki jednostka się zmienia i zaczyna myśleć, działać i traktować innych, jest związany z przynależnością do pewnych grup, a nie do innych. W konsekwencji jej zachowania i postrzeganie mają tendencję do standaryzacji.

Wszyscy członkowie grupy zaczynają myśleć podobnie. Istnieją dwie główne teorie próbujące wyjaśnić to zjawisko. Są to teoria realistycznego konfliktu grupowego i perspektywa tożsamości społecznej.

Teoria realistycznego konfliktu grupowego

Na relacje funkcjonalne wpływają wzajemne cele i interesy grup. Koncentrują się na relacjach kooperacyjnych lub konkurencyjnych w celu osiągnięcia celów lub zasobów, to znaczy na współzależności kooperacyjnej lub konkurencyjnej.

Konflikt międzygrupowy (Sherif i Sherif, 1979) jest spowodowany istnieniem niezgodnych celów i powoduje międzygrupową wrogość i dyskryminację. Gdy dwie grupy chcą tego samego, mają dwie możliwości osiągnięcia tego celu: rywalizację lub współpracę.

Perspektywa tożsamości społecznej

Obejmuje to dwie teorie – teorię tożsamości społecznej i teorię samokategoryzacji (Turner i Reynolds, 2001). Obie kładą nacisk na procesy identyfikacji z grupą, przejście od psychologii indywidualnej do zbiorowej oraz ideę, że relacje międzygrupowe wynikają z interakcji między procesami psychologicznymi a rzeczywistością społeczną.

Teoria tożsamości społecznej koncentruje się na procesach międzygrupowych. Teoria samokategoryzacji poszerza swój zakres o wyjaśnienie wewnątrzgrupowych procesów tworzenia się grup, spójności, wpływu i polaryzacji.

Aby uprościć świat i lepiej go zrozumieć, stosujemy kategoryzację. W ten sam sposób kategoryzujemy również inne osoby w ramach grup społecznych, jednocześnie uświadamiając sobie kategorie, do których należymy. Konsekwencją jest to, że tworzymy psychologiczną przynależność do pewnych grup, podczas gdy inne klasyfikujemy na dwie szerokie kategorie: członków naszej grupy i członków innych grup.

Dzięki przynależności do tych grup społecznych wyłaniają się nasze tożsamości społeczne (Tajfel, 1981; Tajfel i Turner, 2005), po jednej na grupę, z którą w większym lub mniejszym stopniu się identyfikujemy. Znaczenie każdej tożsamości oznacza, że w różnym czasie nasze myśli, uczucia i zachowania są w większym lub mniejszym stopniu pod wpływem naszej tożsamości społecznej. Stąd np. faworyzujemy własne grupy ze szkodą dla innych grup.

Dlaczego członkowie grupy robią to, czego nie zrobiliby w pojedynkę?

Kiedy ludzie należą do grupy, w wielu okazjach przejawiają zachowania, których nie zrobiliby, gdyby byli sami. Jest to częściej obserwowane w grupach o agresywnej lub niewłaściwej moralności. Turystyka połączona ze spożywaniem dużych ilości alkoholu jest jednym z wyraźnych przykładów, podobnie jak przemoc niektórych kibiców podczas meczów piłki nożnej. Ale co kryje się za tym procesem? Klucz leży w deindywiduacji.

Moral, Canto i Gómez-Jacinto (2004) z Uniwersytetu w Maladze (Hiszpania) twierdzą, że „anonimowość, grupa i obniżona samoświadomość jednostki prowadziłyby ludzi do nieskrępowanych, impulsywnych i antynormatywnych zachowań. Proces ten opiera się na dwóch kluczowych aspektach: anonimowości i redukcji indywidualnej samoświadomości”.

Większość z nas, gdy jesteśmy sami, nie wyrzuciłaby puszki po napoju na chodnik. Wiemy, że to niedopuszczalne. Nawet ktoś, kto nie został nauczony szacunku do środowiska i ma tendencję do wyrzucania swoich śmieci na ziemię, nie zrobi tego, jeśli ktoś go obserwuje. Wynika to z jego poczucia samoświadomości. W efekcie osoba nie chce, aby inni wiedzieli, że to ona zrobiła coś takiego.

Anonimowość

Jednak w grupie jej anonimowość jest większa, a samoświadomość indywidualna zanika. Można to zdefiniować jako przeniesienie osobistej odpowiedzialności na grupę. W końcu, jeśli ktoś rzuci puszkę na ziemię, nikt nie będzie wiedział, kto konkretnie to zrobił. Poza tym osoba ta jest w grupie, a odpowiedzialność spoczywa bardziej na całości niż na niej samej. Są to rodzaje myśli, które pojawiają się u wielu ludzi. Zwłaszcza, gdy ktoś w grupie zaczyna zachowywać się niewłaściwie.

Podsumowując, psychologia grupy jest gałęzią psychologii społecznej, która bada dynamikę między różnymi typami grup. Dzięki tej dyscyplinie zachowania człowieka w społeczeństwie są rozumiane w sposób dogłębny.