Pozytywna i negatywna kara

Kara może być pozytywna i negatywna. Czy wiesz, na czym polegają te dwa procesy uczenia się? Czy wiesz, czym się różnią? Do czego i kiedy są używane? W poniższym artykule opiszemy, na czym polega każda z procedur karania i co jest wymagane, aby były one skuteczne.

Ponadto wyjaśnimy różnice między karą pozytywną i negatywną, podamy ich przykłady oraz sposób stosowania każdej z nich. Podkreślimy metody, które są zwykle stosowane w dzieciństwie oraz w zaburzeniach neurorozwojowych. Metody te mogą stosować rodzice, wychowawcy, nauczyciele i psycholodzy. Oczywiście dobrze jest je dobrze poznać, aby móc z nich efektywnie korzystać – przede wszystkim bez szkody dla dziecka.

„Kto ośmiela się uczyć innych, nigdy nie może przestać się uczyć”.

-John Cotton Dana-

Pozytywna i negatywna kara

Kara to technika modyfikacji zachowania oparta na teoriach behawioralnych. Mówiąc ściślej, opiera się na warunkowaniu instrumentalnym i założeniu, że konsekwencje określonego zachowania wpływają na jego wykonanie i częstotliwość pojawiania się. Kara polega na celowym wymierzeniu niepożądanej konsekwencji, zależnej od reakcji jednostki. Aby kara była skuteczna, musi być natychmiastowa, intensywna, nagła (nie stopniowa) i nieunikniona.

Jaka jest więc różnica między karą pozytywną a negatywną? Zasadniczo kara pozytywna oznacza pojawienie się bodźca (awersyjnego). Z drugiej strony kara negatywna oznacza wycofanie lub zniknięcie bodźca (bodziec ten jest pozytywny lub przyjemny).

Obie procedury mają tę samą funkcję. Zmniejszają przyszłe prawdopodobieństwo określonej odpowiedzi. Mogą na przykład ograniczać lub eliminować pewne zachowanie, które zwykle jest nieodpowiednie. Oba rodzaje kar są stosowane w celu zmniejszenia napadów złości, wrzasków, złego zachowania, przeklinania, nieodrabiania pracy domowej, nieposłuszeństwa i innych.

Pozytywna kara

Jak wspomnieliśmy wcześniej, kara pozytywna oznacza pojawienie się bodźca awersyjnego lub niepożądanego. W tym przypadku termin pozytywna oznacza „wrażenie”. Kara pozytywna może być stosowana z wieloma rodzajami bodźców, działań lub przedmiotów.

Jeśli dziecko na przykład obgryza paznokcie, pozytywną karą byłoby nałożenie na nie nieprzyjemnej substancji, przez którą maluch zaniechałby tego zachowania. Inne przykłady to:

• Krzyczenie na dziecko za złe zachowanie.
• Zmuszenie nastolatka do wykonania nieprzyjemnego zadania, gdy źle się zachowuje.
• Dodawanie dziecku zadań i obowiązków, gdy nie przestrzega zasad.
• Przydzielanie dodatkowej pracy domowej uczniom, którzy zapominają oddać swoje projekty.
• Wdrażanie większej liczby zasad i ograniczeń, gdy nastolatek robi coś, czego nie powinien.

Należy zauważyć, że chociaż kara pozytywna jest powszechnie stosowaną techniką, wielu ekspertów od edukacji jej nie zaleca. Jest tak, ponieważ nie oferuje dziecku żadnej nauki alternatywnych lub odpowiednich zachowań, jak robią to inne techniki modyfikacji zachowania (na przykład poprawianie).

Ten rodzaj kary powinien być wybierany tylko w wyjątkowych przypadkach, kiedy staje się jasne, że inne metody nie przyniosą oczekiwanych rezultatów. Można ją także stosować jeśli istnieje wyraźne ryzyko dla danej osoby i wymagana jest natychmiastowa interwencja.

Kary pozytywne i negatywne pełnią tę samą funkcję: eliminować lub zmniejszać prawdopodobieństwo pojawienia się zachowań uznanych za niewłaściwe.

Jak zastosować pozytywną karę?

Dzięki karze pozytywnej jednostka może nauczyć się nie stosować określonych zachowań. Jednak pewne zasady muszą być ściśle przestrzegane. Te zasady, według Barraca (2014), to:

• Pojawienie się stymulacji awersyjnej powinno nastąpić jak najszybciej po emisji odpowiedzi.
• Musi istnieć przypadek między emisją reakcji a nieprzyjemnym bodźcem. Za każdym razem, gdy pojawia się niepożądana reakcja, musi pojawić się awersyjna stymulacja.
• Awersyjna stymulacja musi być intensywna, aby mogła zmienić zachowanie.
• Pozytywna kara powinna być wymierzona bez wpływu nastroju. Nie powinno to być konsekwencją gniewu.
• Pozytywna kara nie może być połączona ze wzmocnieniem. Na przykład, jeśli nastolatek nakłoni przyjaciół do podziwiania go za nagany nauczyciela, pozytywna kara będzie nieskuteczna.
• Podobnie jak w przypadku wszystkich procedur eliminacji zachowań, każde minimalne podejście do alternatywnego pożądanego zachowania powinno zostać wzmocnione. Jednostka musi mieć możliwość otrzymania wzmocnienia dla alternatywnych zachowań.
• Technikę karania pozytywnego należy stosować z korzyścią dla ukaranego, a nie karającego.
• Kary pozytywne powinny być stopniowo zastępowane mniej awersyjnymi procedurami, takimi jak wzmocnienia.

Kary pozytywne rzadko powinny być stosowane jako metoda kontroli. Bardzo często zdarza się, że u karanych ludzi rozwijają się uczucia frustracji, dyskomfortu i gniewu. Mogą naśladować sposoby wymierzania kary i praktykować je z innymi ludźmi. Mogą również oszukiwać, ukrywać się lub kłamać, aby uniknąć kary.

Kara negatywna

W tym przypadku termin negatywna oznacza „wycofanie” lub „usunięcie”. Podobnie jak w poprzednim przypadku stosowane bodźce są niezwykle różnorodne. Mogą to być na przykład czynności, przedmioty, jedzenie i działania. Wszystko zależy od wartości przypisywanej przez jednostkę, na którą nakładana jest negatywna kara.

Jednym z przykładów negatywnej kary byłoby odebranie przywileju oglądania telewizji przez kilka dni dziecku, które nie odrobiło pracy domowej. W takim przypadku bodziec (telewizja) musi być przyjemny lub pożądany przez dziecko, aby kara była naprawdę skuteczna. Inne przykłady to:

• Jeśli dwoje dzieci kłóci się o kontrolę nad telewizorem, matka po prostu odbiera im obojgu pilota.
• Nastolatek, który nie zda egzaminu przez korzystanie z telefonu komórkowego, zostaje przez rodziców ukarany konfiskatą telefonu na tydzień.
• Chłopiec fizycznie atakuje kolegę z klasy, więc jego nauczyciel odbiera mu żetony „dobrego zachowania”, które można wymienić na nagrody.

Kara negatywna jest taka sama jak koszt odpowiedzi. Na przykład odebranie punktów karnych za jazdę pod wpływem alkoholu.

Kiedy zwykle stosuje się kary?

Kara pozytywna i negatywna to dwa procesy, które zwykle stosuje się w dziedzinie edukacji, a dokładniej w szkolnictwie specjalnym. W związku z tym stosuje się je u wszystkich, zarówno dzieci, jak i dorosłych z niepełnosprawnością intelektualną, a także z autyzmem lub niektórymi zaburzeniami neurorozwojowymi. Można je jednak stosować u każdego i w każdym wieku.

Logicznie, w zależności od wieku i cech jednostki, musimy każdą z tych procedur dostosować tak, aby nie stracić na skuteczności. Ponadto w niektórych przypadkach mogą być również stosowane wobec osób dorosłych.

„Nauczanie nie oznacza przekazywania wiedzy, ale stwarzanie możliwości wytwarzania lub konstruowania wiedzy… Kto uczy innych, uczy się w akcie nauczania, a kto uczy się, naucza w akcie uczenia się”.

-Paulo Freire-

Ciekawe fakty na temat kary

Badanie przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu Harvarda (USA) i opublikowane w czasopiśmie Nature Neuroscience, skupiło się na analizie mechanizmów mózgowych, które wpływają na wybór surowości kary.

W badaniu stwierdzono, że „celowa manipulacja językiem w celu przedstawienia wydarzenia w bardziej makabryczny sposób lub przedstawienia wyraźnych obrazów wydarzenia prowadziła do nałożenia surowszej kary, jeśli dany uczestnik myślał lub wierzył, że incydent był zamierzony”.

Ponadto naukowcy odkryli, że ciało migdałowate, struktura zaangażowana w przetwarzanie strachu, gniewu i emocji, aktywowało się, gdy uczestnicy oglądali niezwykle okrutne obrazy. Co ciekawe, efekt ten był widoczny tylko w skanach mózgów uczestników, którzy wiedzieli, że za tym czynem kryje się intencja.

Jakie metody można stosować poza pozytywną i negatywną karą?

Jak widać, kara pozytywna i negatywna to procedury o tej samej funkcji. Różnią się jednak tym, że każda z nich oznacza odpowiednio prezentację bodźca awersyjnego lub wycofanie bodźca przyjemnego.

Poza tymi technikami istnieją inne, które są uważane za bardziej przydatne i korzystne dla nauki i rozwoju dziecka. Kara staje się coraz bardziej przestarzała ze względu na rosnące poparcie dla bardziej pełnego szacunku i elastycznego rodzicielstwa.

Ponadto ważne jest nie tylko nauczenie dziecka, czego nie powinno robić, ale także co powinno robić w zamian (zachowania alternatywne). Techniki te obejmują pozytywne wzmocnienie, poprawianie i różnicowe wzmocnienie alternatywnych zachowań.