Paradoksy, które poszerzą Twój umysł

Życie samo w sobie jest dziwnym paradoksem. Starasz się zdobyć dobrą pracę, zaspokoić swoje najbardziej podstawowe potrzeby i upewnić się, że ludzie, których kochasz, są zdrowi i bezpieczni. Jednak proces ten jest często kosztowny dla Twojego zdrowia i prawie nie masz czasu, aby cieszyć się tym, co osiągnąłeś. Twoje istnienie, gdybyś obserwował je pod lupą, jest wieczną sprzecznością. Tak właśnie wyglądają paradoksy życiowe.

Paradoksy sprawiają, że myślisz o pomysłach, konstrukcjach lub rzeczywistościach, które zawierają w sobie pewne idee, wraz z ich przeciwieństwami. Na przykład pracujesz, aby żyć, ale ledwo masz czas, aby cieszyć się życiem.

Coś podobnego dzieje się, gdy doświadczasz ciemności nocy. Jak może istnieć tak głęboka ciemności, skoro w nieskończoności wszechświata eksploduje tyle gwiazd? Czy nie są one wystarczające, aby oświetlić nasze otoczenie? Wygląda na to, że nie. Tak czy inaczej, paradoksy są oryginalne, stymulujące i zachęcają do głębokiej refleksji. Jednak nie zawsze mamy na nie jasne i rozstrzygające odpowiedzi.

Mądrość Sokratesa

Jak powiedział kiedyś Sokrates: „Wiem jedno, a mianowicie, że nic nie wiem”. Przyznanie się i założenie, że jako ludzie nigdy nie będziemy mieli obiektywnego wyjaśnienia wątpliwości, które nawiedzają nas, gdy patrzymy w niebo lub na samych siebie, jest ćwiczeniem mądrości. Wyostrzmy więc trochę naszą pomysłowość i zdolności analityczne serią teoretycznych propozycji tego typu.

„Dzieci szewca zawsze chodzą boso. Trzeba być okrutnym, żeby być miłym. Nasze przysłowia i potoczny język pełne są dziwnych paradoksów, których nie zawsze jesteśmy świadomi, ale które są przykładem złożoności naszej rzeczywistości.

Paradoksy poszerzające umysł

Jedną z postaci, która twierdzi, że ciągle popełniamy błędy w myśleniu, jest psycholog i laureat Nagrody Nobla, Daniel Kahneman. To dzięki niemu rozumiemy, jak błędy poznawcze wpływają na nasze osądy i podejmowanie decyzji. Jego najnowsza książka nosi tytuł Noise: A Flaw in Human Judgement (2021).

W książce tej wyjaśnia, jak ludzie dokonują różnych osądów w obliczu podobnych rzeczywistości. Podaje przykłady lekarzy, psychiatrów i sędziów, którzy w obliczu podobnych zdarzeń wydają odmienne opinie. Dlaczego tak się dzieje? Odpowiedź jest prosta. Nasze umysły są pełne hałasu, uprzedzeń i automatyzmów, których nie jesteśmy świadomi.

Myślimy szybko, myślimy źle i dochodzimy do błędnych wniosków kierując się impulsywnością i emocjami. Dlatego musimy nauczyć się być bardziej skrupulatni i analityczni oraz rozwinąć myślenie, które jest wolniejsze i bardziej elastyczne. Paradoksy mogą poszerzyć nasze umysły i jednocześnie pozwalają analizować rzeczywistość w szerszy i bardziej krytyczny sposób. Warto je dostrzec.

José Ortega y Gasset twierdził, że nie ma większej ironii niż ta, która dotyka wszystkich pracowników sektora publicznego. Po awansie stają się tajemniczo niekompetentni. Sytuacja ta jest określana jako zasada Piotra.

1. Paradoks szczęścia

Hedonizm był szkołą myślenia, która twierdziła, że szczęście znajdujemy tylko wtedy, gdy szukamy przyjemności. Później utylitarna filozofia Jeremy’ego Benthama dowodziła, że moralnie dobre zachowanie to takie, które ostatecznie prowadzi do prawdziwego szczęścia.

Viktor Frankl zasugerował następnie, że szczęścia się nie szuka ani nie jest ono częścią żadnego moralnie pozytywnego zachowania. Ojciec logoterapii twierdził, że najlepszym sposobem na szczęście jest zapomnieć o staraniu się być szczęśliwym i po prostu pozwolić, by szczęście samo się wydarzyło (pojawiło).

2. Paradoks czarnej dziury

Był to ulubiony paradoks Stephena Hawkinga, więc nie mogliśmy go pominąć. Pomyśl o czarnej dziurze i o tym, co się o niej mówi. Wszystko, co zbliży się do jej krawędzi, znika. Jeśli cząstka znajdzie się zbyt blisko czarnej dziury, przestaje istnieć.

Pomyśl o ogólnej teorii względności Einsteina. Twierdził on, że siła przyciągania czarnej dziury jest tak silna, że nic nie może z niej uciec. Jednak fizyka kwantowa opiera się na założeniu, że informacja nigdy nie znika, a cząstki mogą się przekształcać, ale nigdy całkowicie nie przestają istnieć. Jak zatem rozwiązać tę zagadkę?

3. Motyle społeczne: ciekawy paradoks przyjaźni

Badanie opublikowane w MIT Technology Review analizowało tak zwany paradoks przyjaźni. Być może niekoniecznie Ci się to przydarzyło, ale zgodnie z modelami matematycznymi i statystycznymi istnieje zasada, która zawsze ma zastosowanie w rzeczywistości. Oto ona: Twoi przyjaciele mają więcej przyjaciół niż Ty i bawią się lepiej niż Ty.

Zasada ta została odkryta przez socjologa Scotta Felda w 1991 roku. Stwierdził on, że paradoks ten polega na tym, że większość ludzi ma niewielu przyjaciół, a mniejsza grupa ludzi ma większą sieć społeczną. Może się zdarzyć, że masz co najmniej jednego przyjaciela, który jest prawdziwym towarzyskim motylem, kimś z wieloma kontaktami i osobą kochającą wydarzenia społeczne.

4. Paradoks szalonego lotnika

Jest to niewątpliwie najbardziej oryginalny paradoks na naszej liście. Pojawia się w powieści Josepha Hellera zatytułowanej Paragraf 22. Książka ta opowiada historię młodego lotnika z czasów II wojny światowej, który chce wydostać się z wojska. Aby to zrobić, planuje zachowywać się w sposób urojeniowy, aby ocena psychiatryczna wykazała, że jest szalony i dlatego nie nadaje się do służby.

Lekarz wyjaśnia jednak, że na pilotów myśliwców szkoli się tylko szalonych lotników. Tym samym młody człowiek utknął i nie wie, co robić.

Ten paradoks przypomina nam w pewnym sensie, co dzieje się z młodymi ludźmi poszukującymi pracy. Wymaga się od nich doświadczenia, podczas gdy w rzeczywistości niewielu miało szansę je zdobyć.

5. Paradoks tolerancji

Nie możemy zakończyć naszej listy paradoksów bez odniesienia się do tego, który obraca się wokół koncepcji tolerancji. Każde społeczeństwo, które broni tolerancji, jest uważane za demokratyczne. Jednak zgodnie z tą praktyczną zasadą w każdej chwili może się to skończyć tolerancją dla nietolerancji.

Co więcej, w momencie, gdy nietolerancja jest tolerowana, to konkretne społeczeństwo jest dokładnie przeciwieństwem tego, czego broni: nietolerancyjne. Daleki od bycia grą słów, jeśli dokładnie przeanalizujemy ten paradoks, zawiera on wielką prawdę. To jasne, że paradoksy mają pewien ciekawy rodzaj użyteczności.