Intencja paradoksalna - w jaki sposób można ją wykorzystać?

Intencja paradoksalna jest przydatną strategią w przypadku zaburzeń, takich jak lęk. Sprawia, że osoba zachowuje się inaczej niż zwykle.

Techniki paradoksalne szukają dokładnie tego, co sugeruje nazwa: dysonansu, absurdu. Również intencja paradoksalna ma na celu skłonienie osoby do działania w sposób, którego w przeciwnym razie próbowałaby uniknąć. Zachowanie, które jest zwykle źródłem niepokoju i udręki danej osoby. W takich przypadkach intencja paradoksalna może być niezwykle przydatna.

Ten blog odwołuje się do rozdziału „Zatrzymanie paradoksalnej intencji i myślenia” Salgado, Gomeza i Yeli w podręczniku Behavioral Modification Techniques autorstwa Labrador (2007). Stara się zrozumieć, jakie mechanizmy wdrożyć, aby zapewnić, że intencja paradoksalna okazała się techniką osiągnięcia zmiany w terapii.

Ta technika ma na celu odczuwanie niepokoju przez osobę z zaburzeniami lękowymi. Aby ktoś z OCD realizował swoje nawyki lub ktoś, kto ma problemy ze snem, powinien zrobić wszystko, aby nie zasnąć raz w łóżku.

Intencja paradoksalna

W wielu zaburzeniach psychicznych, zwłaszcza w zaburzeniach lękowych lub OCD, próby uniknięcia obsesyjnych myśli, rytuałów lub lękowych uczuć są nie tylko nieskuteczne, ale mogą również powstrzymać problem od zniknięcia. Na przykład osoba z ukrytymi rytuałami OCD może próbować kontrolować swoje myśli i unikać przeprowadzania kontroli. Zazwyczaj bardzo trudno jest kontrolować te impulsy, ponieważ zwykle są one mimowolne.

Zatem według Salgado i in. celem paradoksalnej intencji jest:

• Aby osoba zaakceptowała, że nie ma kontroli nad mimowolnymi reakcjami (na przykład brak lęku lub brak wykonywania przymusów…).
• Aby podmiot próbował sprawić, aby objaw pojawił się w innych sytuacjach niż zwykle. Dodatkowo, aby spróbował uzyskać najgorsze scenariusze rozwoju z tych objawów. Na przykład można poprosić kogoś z uogólnionym zaburzeniem lękowym, aby spróbował wywołać atak lękowy. Jeśli to możliwe, poproś go, aby uczynił go bardzo intensywnym, z całkowitą utratą kontroli i bardzo wyraźnym płaczem.

Jak wytłumaczyć zmianę paradoksalnej intencji?

Istnieją różne teorie, które starają się wyjaśnić mechanizmy, dzięki którym paradoksalna intencja działa. Niektóre z tych teorii to:

• • Teoria podwójnego wiązania. Kiedy pacjent odbiera dwa sprzeczne komunikaty lub otrzymuje odpowiedź na jeden z nich. W związku z tym proszą osobę z lękiem o wymuszenie emocji, która zwykle pojawia się spontanicznie. Tak więc, są dwa możliwe skutki i może pojawić się niepokój. Pacjent może do tego zachęcać, w przeciwieństwie do swojego zwykłego nawyku próbowania go kontrolować lub zmniejszać. To zachowanie jest określane jako odpowiedź automatyczna. Drugim wynikiem jest to, że niepokój się nie pojawi.
  • Teoria dekontekstualizacji symptomów. Kiedy poprosisz osobę o wywołanie jej problematycznych zachowań. Ten akt wymaga od nich wykonywania problematycznego zachowania w zupełnie innym kontekście niż normalnie. Symptom traci znaczenie, ponieważ reaguje na czynniki środowiskowe. Na przykład osoba z przymusem powtarzania, która działa na nie bez reakcji na uczucie niepokoju. W tej sytuacji rytuał traci wszelkie znaczenie, ponieważ został zdekontekstualizowany.
  • Teoria nawracającego lęku. Według Salgado i wsp. nie można jednocześnie wywołać zachowania i się go bać. Z tego powodu intencja paradoksalna przydaje się, na przykład, gdy ktoś czuje, że jego objawy się zbliżają. Czasami u osób, które mają problemy ze snem, to sam strach lub lęk antycypacyjny powstrzymuje ich przed zaśnięciem. Dlatego chęć pozostania w stanie czuwania (intencja paradoksalna) usuwa oczekiwany lęk przed niemożnością zaśnięcia, która sprawia, że zasypiają.

Ukryta ekspozycja w paradoksie

Intencja paradoksalna pozwala również na ekspozycję na pewne zachowania, których ludzie się boją i których kontynuują, aby ich uniknąć. Dzieje się tak w zdecydowanej większości zaburzeń lękowych, ponieważ to właśnie te zachowania bezpieczeństwa i unikanie powodują, że lęk trwa. Intencja paradoksalna jest szczególnie przydatna dla osób, które boją się lęku. Przewidują, że stracą kontrolę, jeśli wsiądą do samolotu, pójdą do kina lub pojadą do miasta na Boże Narodzenie.

Nawet jeśli dana osoba nigdy wcześniej nie odczuwała niepokoju w takich miejscach, oczekiwanie na to może sprawić, że będzie ich unikać. W kontrolowanych warunkach trudno byłoby osobie o napad lęku, gdy została o to poproszona. Jednak w miarę postępu terapii mogą poprosić ich, aby spróbowali wywołać niepokój w supermarkecie. Ma to na celu zwiększenie tętna i przyspieszenie oddechu.

Pacjent może odczuwać niepokój, który nie wydaje się wymknąć spod kontroli. To jednostka decyduje, kiedy to się pojawi, a nie okoliczności. Z tego powodu paradoksalna intencja jest również przydatna dla kogoś, kto ujawnia swój niepokój. Lęki, które ich dręczą i zmuszają do unikania robienia rzeczy ze strachu przed uczuciem niepokoju, mogą zniknąć. Jeśli lęk antycypacyjny zniknie, zachowania bezpieczeństwa i problem lęku przestaną być kontynuowane.

Wniosek: nie każdy paradoks działa

Intencja paradoksalna nie polega po prostu na powiedzeniu komuś, żeby „przyniósł niepokój ”. Gdyby tak to zostało sformułowane, nie wiedzieliby, jak to zrobić. To polecenie jest zbyt ogólne, aby dać dobre wyniki. Terapeuta, o którym mowa, musi być bardzo precyzyjny w zlecaniu pacjentowi zadania. Z tego powodu zachowanie musi określać, co dokładnie chce osiągnąć, na jak długo i gdzie.

Dlatego, dokładnie tak, jak określają Salgado i wsp., o wiele lepiej jest podawać konkretne wytyczne niż niejasne instrukcje:

• Zamiast „Poproś córkę, żeby wpadła w złość”, lepiej powiedzieć „Poproś córkę, żeby krzyczała jak najgłośniej i tupała  nogami, zanim wyłączysz telewizor”.
• Zamiast „Przywołaj swój niepokój”, lepiej powiedzieć „Spróbuj sprawić, by serce biło szybko, aby poczuć kołatanie serca i aby temperatura ciała wzrosła”. Istnieją strategie, które możesz zaproponować, aby to osiągnąć.
• Zamiast „Zrób coś, czego normalnie byś nie zrobił przed obżarciem”, spróbuj „Nałóż szminkę przed piciem”.

Dobry opis i zrozumienie tych zachowań może przyczynić się do sukcesu paradoksalnej intencji lub złamać ją, jeśli chodzi o terapię.

Służy to jako przypomnienie, że jest to bardzo potężna technika, ale jest również bardzo niebezpieczna w praktyce, ponieważ jeśli nie jest stosowana w ukierunkowany i ustrukturyzowany sposób, wyniki mogą być odwrotne do oczekiwanych.