Integracyjna behawioralna terapia par: na czym polega

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Marián Carrero Puerto.

Ostatnia aktualizacja: 27 grudnia, 2022

Według Riva (2012) integracyjna behawioralna terapia par jest jedną z terapii trzeciej generacji. Koncentruje się na prywatnych doświadczeniach (emocjach i myślach), akceptacji i uważności. Zwraca również szczególną uwagę na funkcjonalną analizę zachowania w celu oceny problemów, biorąc pod uwagę kontekst, w którym powstają, tło, konsekwencje zachowań nieprzystosowawczych i osobistą historię obu stron.

Jak wspomniała Cordova (2002), nazwa tej terapii, czyli integracyjna behawioralna terapia par, wynika z faktu, że łączy ona techniki akceptacji z tradycyjną terapią behawioralną.

Biorąc pod uwagę powyższe informacje, integracyjna behawioralna terapia par uwzględnia postęp w tradycyjnej terapii behawioralnej dla par (Jacobson i Margolin, 1979). Zawiera ona bowiem komponent akceptacji emocjonalnej i nie skupia się na zmianie behawioralnej.

Niektóre badania wskazują, że ta terapia jest inna niż tradycyjna terapia behawioralna dla par. Ponadto wskazywany jest fakt, że podstawowe mechanizmy zmian sprawiają, że jest ona odpowiedniejszym podejściem do par.

Integracyjna behawioralna terapia par jako terapia trzeciej generacji

Akceptacja

Techniki akceptacji pomagają parom spotkać się w centrum problematycznej sytuacji. Innymi słowy, pozwalają im pracować nad różnicami, aby nie stały się źródłem chronicznego konfliktu. Według Dimidjiana, Martella i Christensena (2008), głównymi strategiami, które pomogą w osiągnięciu tego celu, są:

Związek empatyczny: celem jest próba ograniczenia negatywnych zachowań pary. Aby to zrobić, terapeuta prosi pacjentów o wyrażenie bólu, który wywołują wskazane zachowania, nie stosując oskarżeń ani nie obwiniając kogokolwiek. Głównym celem tej strategii jest uświadomienie jednej ze stron, w jaki sposób jej zachowania wpływają na jej partnera.

Zjednoczona separacja: głównym celem tej strategii jest identyfikacja interakcji, które powodują indywidualne frustracje. Ma to pomóc parze zobaczyć ich problemy z innej perspektywy. Terapeuta dokładnie analizuje, co wzmacnia zachowania, które stwarzają problemy. Aby to zrobić, terapeuta zachęca parę, by opowiedziała o tych sprawach, jakby była obserwatorami.

Tolerancja: Jest to technika, do której odwołuje się profesjonalista, gdy poprzednie dwie nie przynoszą efektów. Terapeuta pomaga parze rozszerzyć poziom tolerancji. Nie chodzi o powrót do etapu „idealizacji”, charakterystycznego dla etapu pierwszego zakochania. Zamiast tego zachęca parę do wzajemnej uczciwości i dostrzegania innych cech.

Uważność

Uważność to nowa technika oparta na starożytnych podejściach. Jest zakorzeniona w różnych religiach oraz we wschodniej i zachodniej filozofii, przy czym największy wpływ na tę technikę wywiera buddyzm. Odnosi się do bycia uważnym i świadomym chwili obecnej bez dokonywania jakichkolwiek osądów.

Według O’Kelly i Collard (2012) wraz z upływem czasu relacje są zawsze poddawane rozmaitym testom. Dzięki tej terapii jednostka jest w stanie lepiej poradzić sobie z tymi sytuacjami, łagodząc zmiany, jakie te testy wywierają na związek. Dodatkowo pomaga każdej ze stron zdawać sobie sprawę z tego, jak zwykle odnosi się do partnera w określonych stanach emocjonalnych. Poprawia to również samokontrolę. Model ten opiera się na naturalnych wzmocnieniach (uśmiech, miły komentarz itp.).

Integracyjna behawioralna terapia par – badania

Jacobson, Christensen, Prince, Cordova i Eldridge (2000) porównali tradycyjną terapię behawioralną z integracyjną behawioralną terapią dla par. Dane, które uzyskali w swoim badaniu, wskazują, że pary leczone integracyjną behawioralną terapią par wykazały większe zadowolenie ze związku niż te leczone tradycyjną terapią behawioralną dla par.

Perissutti i Barraca (2013) uzyskali podobne wyniki w późniejszym badaniu. Przeanalizowali 12 przypadków i stwierdzili niewielką poprawę u pacjentów poddanych integracyjnej behawioralnej terapii dla par, zarówno pod koniec leczenia, jak i po roku.

Jednak ci sami autorzy stwierdzili, że po 5 latach obserwacji integracyjna behawioralna terapia par i tradycyjna terapia behawioralna dla par dają bardzo podobne wyniki.

Integracyjna behawioralna terapia par – wnioski

Integracyjna behawioralna terapia par łączy techniki terapii poznawczej z nowymi strategiami zachęcającymi do akceptacji. Pozwala obu stronom lepiej poznać siebie i swojego partnera.

Podstawą tej terapii jest przekonanie, że ​​ludzie reagują emocjonalnie na różne zachowania swoich partnerów. Dlatego jej celem jest poprawa zaufania, intymności i współudziału w związku.

Jedno jest pewne: kiedy akceptacja jest większa, ludzie są bardziej skłonni do wprowadzania zmian w celu poprawy, dostosowania się do innych, lepszej komunikacji i rozwiązywania konfliktów.