Czy jesteśmy zaprogramowani na miłość?

Według niektórych osób miłość sprawia, że zachowujemy się jak głupcy. Rzeczywiście, czasami zakochujemy się w tych, w których nie powinniśmy. Lub mamy romanse, które trwają tylko chwilę. Czasem też wpadamy w bolesną pułapkę nieodwzajemnionej miłości. Co więcej, niektórzy ludzie czują się tak wyczerpani licznymi rozczarowaniami, ranami i niepowodzeniami, że przysięgają sobie, że nigdy więcej się nie zakochają i na zawsze zamkną drzwi swoich serc. Czy to w ogóle możliwe? Czy jednak jesteśmy zaprogramowani na miłość?

Miłość kwitnie i rozwija się w mózgu. Jako taka ma cel socjobiologiczny. I nie mówimy tu o celach reprodukcyjnych, aby promować ciągłość naszego gatunku. Uczucie to przejawia się na wiele sposobów, nie tylko poprzez klasyczną więź namiętności między parą.

Kochać to czasownik, który jest najczęściej przez nas odmieniamy przez całe nasze życie i na najrozmaitsze sposoby. Jeśli odczuwamy tę głęboką, wzbogacającą i zdrową emocję, dzieje się tak z szeregu powodów, które warto zrozumieć.

Jesteśmy zaprogramowani do budowania relacji przywiązania z innymi postaciami. Gwarantują nam przetrwanie i dobre samopoczucie.

Czy jesteśmy zaprogramowani na miłość?

Zrozumienie mechanizmów miłości w mózgu pozwala nam lepiej zrozumieć siebie jako gatunek. Możemy na przykład zastanowić się, dlaczego czujemy się pełni energii, gdy jesteśmy zauroczeni lub dlaczego zdrada tak bardzo boli. Ponadto, możemy dowiedzieć się, dlaczego dorastanie w dysfunkcyjnych i pozbawionych uczuć rodzinach może mieć konsekwencje dla naszego zdrowia psychicznego.

Kochanie i bycie kochanym (przez partnerów, przyjaciół lub rodzinę) jest potrzebą biologiczną, taką jak głód czy pragnienie. Jednak nasza potrzeba przetrwania przewyższa potrzebę połączenia. Dlatego pozostanie przy życiu i zachowanie naszej egzystencji jest zwykle głównym celem ludzkiego mózgu.

Stephanie Cacioppo, psychiatra specjalizujący się w naukach behawioralnych, napisała książkę Wired for Love: A Neuroscientist’s Journey Through Romance. Twierdzi w niej, że nie tylko jesteśmy „zaprogramowani” na miłości, ale ta emocja jest również wymogiem, który nadaje cel i znaczenie każdemu z nas.

Miłość motywuje nas do potrzeby opieki i ochrony. Nasze mózgi aktywują do 12 regionów, kiedy doświadczamy tej instynktownej emocji.

Przywiązanie: podstawowa potrzeba

Nasze przetrwanie zależy w dużej mierze od przywiązania i zdolności do łączenia się ze sobą. Przywiązanie w dziedzinie psychologii i etologii definiuje więź afektywną opartą na wzajemnej trosce, uczuciach i ochronie. To doświadczenie pojawia się nie tylko między dzieckiem a jego rodzicami. Rozwija się również między partnerami, a nawet w przyjaźni.

Posiadanie szeregu ważnych postaci w naszym życiu zmniejsza stres i buduje poczucie przynależności. Miłość, w jakiejkolwiek formie, oznacza troskę i szacunek. Są to dwa podstawowe filary mózgu społecznego.

Relacje nadają nam znaczenie i cel

W swojej książce dr Cacioppo formułuje tezę, o której wspomina również badanie przeprowadzone przez University of Syracuse (USA). Sugeruje ono, że miłość aktywuje dopaminergiczny obwód nagrody w mózgu. Zwiększa również uwalnianie oksytocyny, serotoniny i adrenaliny. Ten potok neuroprzekaźników aktywuje do dwunastu regionów mózgu, generując w nas wiele potrzeb, motywacji i doznań.

Jednak te złożone mechanizmy neurobiologiczne, które koordynują miłość, mają również dawać nam cel. Przywiązanie partnerów i naszych rodzin nadaje sens naszemu istnieniu, podobnie jak przyjaźnie. Ta głęboka i wielopłaszczyznowa emocja jest spoiwem społecznym, które nas motywuje, zaprasza do wyznaczania celów i przypominania sobie, dlaczego każdego ranka warto wstawać z łóżka.

Umowa społeczna, która ulepsza nas jako istoty ludzkie

Jesteśmy zaprogramowani, by kochać, a nie tylko czuć się chronieni lub budować istotne znaczenia. Miłość we wszystkich swoich formach jest również formą umowy społecznej. Pary, rodziny, a nawet grupy przyjaciół są jak mini-partnerstwa.

Są to rodzaje powiązań, które, aby były udane i satysfakcjonujące, muszą opierać się na równości, sprawiedliwości i trosce. Kochanie, pragnienie lub uczucie dla naszych bliskich oznacza, że współpracujemy z nimi na co dzień. Ta nieświadoma umowa pozwala nam rozwiązywać problemy i wyzwania, dzielić się wychowywaniem dzieci, znajdować wsparcie finansowe, a nawet budować nasz wizerunek społeczny.

To, kim jesteśmy, jest związane z ludźmi, z którymi na co dzień wchodzimy w interakcje. Wzajemna miłość i troska o naszych bliskich stanowi wyjątkowe wsparcie. Pozwala nam poruszać się po społeczeństwie z większym bezpieczeństwem i dobrobytem. To wsparcie działa jak cuma, zachęcając nas do robienia postępów w środowiskach, które prawie zawsze są złożone.

Wszyscy potrzebujemy czuć się kochani, zaopiekowani i szanowani. To afektywne połączenie ułatwia nam ewolucję jako istotom społecznym.

Zasługujemy na miłość

Możesz się zastanawiać, dlaczego nie zawsze udaje nam się sprawić, by ludzie kochali nas tak, jak na to zasługujemy. Jest to największe zniekształcenie naszej struktury psycho-emocjonalnej. To jednocześnie ironia i wielka tragedia. Jesteśmy zaprogramowani na miłość, ale czasami jesteśmy źle kochani.

Co możesz zrobić, jeśli znajdziesz się w takiej sytuacji? Najlepiej byłoby, gdybyś pamiętał, że pomimo złych doświadczeń nie powinieneś rezygnować z miłości. Na przykład, jeśli miałeś złe dzieciństwo z powodu dysfunkcyjnej rodziny, nie musi to rządzić Twoim życiem. Lub bolesny związek nie oznacza, że musisz teraz zamknąć drzwi do miłości.

Nie zamykaj swojego serca. Pamiętaj, istnieje wiele form uczucia. Dobrzy przyjaciele mogą również stanowić codzienne wsparcie, tak niezbędne dla dobrego samopoczucia. Jak powiedział Szekspir: „Miłość pociesza jak słońce po deszczu”. Nie uciekaj od tego.