Ludzie z przywiązaniem lękowym doświadczają więcej zaników pamięci

Wszyscy zasługujemy na szczęśliwe dzieciństwo. Kiedy jednak przychodzimy na świat, nie ma gwarancji, że nasi rodzice będą najlepsi “w swoim fachu” lub że pierwotne więzi, które z nimi nawiążemy, będą najzdrowsze. Jednak przywiązania, które budujemy z naszymi opiekunami, tworzą ramy mentalne, za pomocą których interpretujemy, lepiej lub gorzej, jakie wyglądają relacje. Dzisiaj zastanowimy się, czy to prawda, że ludzie z przywiązaniem lękowym doświadczają więcej zaników pamięci.

Niewiele wydarzeń jest bardziej transcendentalnych dla naszego rozwoju psychospołecznego i emocjonalnego niż nasze wczesne relacje z tymi, którzy są zobowiązani do dbania o nas, chronienia nas i uczenia nas znaczenia uczuć. Dlatego niespójny wzorzec rodzicielski (który niestety zdarza się zbyt często) może być szkodliwy. Jest to rodzaj rodzicielstwa, w którym opiekunowie czasami są przywiązani, a czasami zdystansowani.

Ta ambiwalencja w traktowaniu i poświęcaniu dziecku uwagi oznacza, że maluch nie wie, czego może się spodziewać z dnia na dzień. Może wczoraj jego płacz i lęki zostały ukojone, ale dzisiaj rodzice są wobec niego obojętni. Oznacza to, że mózg dziecka pozostaje uwięziony w niepewności i niepokoju. Wzorce przywiązania są niezwykle ważne w regulacji emocji. W rezultacie ludzie z przywiązaniem lękowym cierpią z powodu wielu negatywnych konsekwencji.

Na przykład wiemy, że lękowe przywiązanie w dzieciństwie przekłada się na wyższe wskaźniki zaburzeń lękowych i ataków paniki w wieku dorosłym. Ponadto istnieje większe ryzyko wchodzenia w relacje zależne. Dziś wiadomo, że łączy się to również z zanikami pamięci.

Relacje z osobami, które charakteryzują się lękowym przywiązaniem, są często stresujące. Potrzebują oni ciągłego pozytywnego sprzężenia zwrotnego, aby nie pojawił się lęk przed porzuceniem lub strach przed byciem niekochanym.

Ludzie z przywiązaniem lękowym: stałe uczucie niepokoju

Ludzie z przywiązaniem lękowym przeżywają swoje życie w towarzystwie nieskończonych i niewidzialnych lęków. Boją się odrzucenia i porzucenia przez najbliższe im osoby. Ponadto analizują każde słowo, interakcję, gest i sytuację, szukając potencjalnych luk w relacji. Zadają sobie pytanie: „Czy rozczarowałem swojego partnera? Czy on myśli o kimś innym? Tak późno wrócił do domu. Czy coś mu się stało?”

Bycie zdominowanym przez mentalną narrację zbudowaną na dzieciństwie pełnym nierównej uwagi i niespójnych uczuć pozostawia trwałą bliznę. Osoby z przywiązaniem lękowym desperacko zabiegają o uwagę otaczających ich osób. Potrzebują, aby ich uczucia były zawsze potwierdzane, a inni byli ich codziennymi zbawcami. Może to być wyczerpujące dla ich przyjaciół i partnerów.

Musimy zrozumieć, w jaki sposób piętno pozbawionego dzieciństwa zmienia rozwój mózgu. Badanie przeprowadzone przez Research Center for Brain and Cognitive Neuroscience, Liaoning University (Chiny) wykazało, że lękowe przywiązanie w dzieciństwie zmienia kilka obszarów mózgu. Wpływa to na różne procesy poznawcze.

Przywiązanie lękowe koncentruje się na strachu przed odrzuceniem i obsesji na punkcie nadmiernej analizy relacji. Powoduje to, że jednostka przestaje zwracać uwagę na inne obszary i cierpi nie tylko z powodu zaników pamięci, ale także tworzy fałszywe wspomnienia.

Mózg, który gubi informacje

Ludzie z przywiązaniem lękowym wykazują nadmierną stymulację w prawym tylnym zakręcie obręczy. Oznacza to, że intensywniej doświadczają wszelkich emocji. Obszar jest również powiązany z wykrywaniem zagrożeń.

Dlatego niespójne pod względem uczuć i bezpieczeństwa wychowanie kształtuje mózg, który nieustannie dostrzega zagrożenia. Wiąże się z myślą, że bliscy jednostki przestaną mieć wobec niej uczucia. W efekcie przywiązanie lękowe sprawia, że ludzie stają się nadpobudliwi. Przewidują katastrofalną przyszłość i żyją w uścisku strachu przed porzuceniem.

Co to jednak oznacza w rzeczywistości? Na poziomie relacji życie z kimś zdominowanym przez te mentalne i emocjonalne dynamiki jest wyczerpujące. Z drugiej strony na poziomie poznawczym koszt ich nadmiernej czujności przekłada się na wyraźne trudności w zwracaniu uwagi na realny świat poza jego burzliwymi labiryntami strachu i niepokoju.

Osoby z przywiązaniem lękowym doświadczają ciągłych zaników pamięci i nieporozumień.

Powstawanie fałszywych wspomnień

Teoretyczny wszechświat przywiązania jest obecnie gorącym tematem, a liczba badań na ten temat rośnie. Jednym z przykładów są badania opublikowane niedawno w Journal of Personality and Social Psychology. Mówią one, że osoby z przywiązaniem lękowym nie tylko cierpią z powodu problemów z pamięcią, ale także tworzą fałszywe wspomnienia.

Zjawisko to jest niezwykle upośledzające. W końcu relacje są i tak już złożone dla osób z tego typu przywiązaniem, ale ich codzienne życie staje się jeszcze bardziej chaotyczne, gdy mają tendencję do wspominania rzeczy, które nie są prawdziwe. Na przykład w trakcie rozmowy mogą nagle odnieść się do rzeczy, która nigdy się nie wydarzyła lub słów, które nie zostały wypowiedziane. Nic dziwnego, że często prowokuje to kłótnie i problemy.

Zaniki pamięci są irytujące, ale fałszywe wspomnienia powodują napięcie i udrękę. Dlaczego więc powstają? Często osoba z przywiązaniem lękowym jest tak pochłonięta swoimi emocjami i myślami, że miesza rzeczywistość ze swoimi lękami. Dlatego buduje bajki, które stają się wspomnieniami, mimo że nie są prawdziwe. Są wytworem umysłu zdominowanego przez niepokój i strach przed porzuceniem.

Lęk i nadmierna czujność umysłu utrudniają prawidłowe funkcjonowanie naszych funkcji wykonawczych, takich jak uwaga i pamięć. W związku z tym, gdy ktoś żyje skupiony tylko na swoim strachu przed byciem niekochanym lub porzuceniem, powszechne jest zapomnienie i tworzenie fałszywych wspomnień.

Co możesz zrobić, jeśli wyniosłeś z dzieciństwa przywiązanie lękowe?

Jeśli wykazujesz przywiązanie lękowe, będziesz miał tendencję do tworzenia zależnych i bolesnych związków. Często będziesz też cierpieć na zaburzenia lękowe, takie jak fobie lub zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Zaniki pamięci, podobnie jak fałszywe wspomnienia, są niczym więcej niż skutkami Twojego zmartwionego umysłu, słabej samooceny i historii z przeszłości, którą musisz się zająć.

Wszyscy możemy nauczyć się lepiej odnosić do innych. Aby to osiągnąć, musisz przejść proces psychoterapeutyczny. Pomoże Ci to rozwinąć zdrowsze podejście mentalne, takie, w którym strach nie istnieje i będziesz w stanie zbudować bezpieczniejsze przywiązania.

Jeśli jesteś pewny siebie, ze zdrową samooceną, będziesz w stanie skutecznie radzić sobie z wszelkimi lękami w relacjach z innymi. Ponadto sprawi to, że poczujesz się bardziej spełniony i zdolny do skupienia uwagi na tym, co ważne, a nie na bezpodstawnych lękach i niepokojach.