Nadpobudliwe dzieci? A może wynik traumy lub stresu...

Nadpobudliwość u dziecka czasami może być wynikiem urazu. Źle postawiona diagnoza może mieć bardzo poważny wpływ na życie dziecka.

Nadpobudliwe dzieci mogą ukrywać w sobie delikatne realia. Jednak czasami po prostu leczymy te zachowania. Choć może wydawać się to uderzające, robimy to bez uprzedniego zrozumienia czynników, które napędzają określone postawy. Niektóre dzieci cierpią na stres, pochodzą z rozbitych domów lub mają problemy z przywiązaniem.

Przede wszystkim, zaczniemy od wskazania, że ​​jest to bardzo delikatny problem. Pracownicy służby zdrowia są na niego wyczuleni, i jednocześnie jest bardzo złożony dla rodzin z dziećmi u których zdiagnozowano ADHD. Przede wszystkim jest wielu psychologów, psychiatrów i neurologów, którzy uważają, że zaburzenia deficytu uwagi z nadpobudliwością lub bez niej nie istnieją. Według wielu z nich nadpobudliwe dzieci są po prostu źle wychowane.

Ten zespół behawioralny przedstawia jednak szerokie spektrum objawów. Według Murphy’ego i Gordona (1998), ma tendencję do wpływania na 2-5% dzieci. Może się objawić przed ukończeniem 7-ego roku życia. Jeśli nie jest prawidłowo zdiagnozowany i leczony, jest bardzo prawdopodobne, że te dzieci mogą cierpieć na zaburzenia lękowe, a nawet depresję jako dorośli.

Od XIX wieku wiemy o wczesnych przypadkach impulsywnych i nadpobudliwych dzieci z problemami ze skupieniem uwagi. Brytyjski pediatra Sir George Frederic Still (1868 – 1941) był pierwszą osobą, która opisała ten stan. Do dziś zarówno psychologowie kliniczni jak i psychiatrzy nadal bronią istnienia ADHD.

Jest jednak coś, co podkreślają przede wszystkim: znaczenie prawidłowej diagnozy.

Nadpobudliwe dzieci nie zawsze mają ADHD

Są to nerwowe dzieci, które przejawiają trudne, brutalne i destrukcyjne zachowanie w szkole. Podobnie są też dzieci, które są niespokojne i nie są w stanie wyeksponować swojego pełnego potencjału poznawczego z powodu warunków w klasie, które nie odpowiadają ich potrzebom edukacyjnym.

Tak więc mamy dwie bardzo różne rzeczywistości, których nie można sklasyfikować w taki sam sposób pod pojęciem ADHD. Nie wszyscy uczniowie, którzy są leniwi, niesforni, destrukcyjni lub podatni na ataki, należą do tej samej kategorii. Te dzieci bardzo skorzystałyby na specyficznej adaptacji programu nauczania dla swojego zespołu behawioralnego.

Jednak różne dzieci potrzebują różnych rodzajów pomocy. W niektórych przypadkach, nadpobudliwe dzieci mogą przechodzić przez pewien rodzaj traumy. Na przykład mogą istnieć obraźliwe, chaotyczne lub zepsute środowiska rodzinne. W takich przypadkach adaptacje programów nauczania lub leki nie będą w stanie pomóc.

Słynne studium

Nicole Brown jest psychiatrą dziecięcym, która pracuje w Johns Hopkins Hospital w Baltimore. Jej szczególne badania zostały opublikowane przez różne media w bardzo konkretnym celu: podniesienie świadomości potrzeby bardziej precyzyjnych, delikatnych i adekwatnych diagnoz.

Podczas corocznego spotkania pedagogicznego Towarzystwa Akademickiego dr Brown przedstawiła zebrane informacje. Poinformowała, że ​​wiele dzieci z rozpoznanym ADHD nie jest nadpobudliwych. Te dzieci były naprawdę nadmiernie czujne i zestresowane. Innymi słowy, wykazywały oznaki traumy.

W tych przypadkach nie działała ani terapia behawioralna, ani leki. To były bardziej delikatne sytuacje. Odkryła, że ​​przyczyną nadaktywności tych dzieci były same dysfunkcyjne rodziny lub traumatyczne wydarzenia, których te dzieci doświadczyły w pewnym momencie swojego życia.

Nadpobudliwe dzieci: Znaczenie prawidłowej diagnozy

Lekarze Marc Ferrer, Oscar Andión i Natalia Calvo przeprowadzili interesujące badanie. Jego celem było odróżnienie symptomatologii w wieku dorosłym od traumy, osobowości chwiejnej emocjonalnie typu borderline i ADHD. Wiemy, że trauma powoduje zachowania podobne do nadpobudliwości. Gdy dziecko dorasta i staje się dorosłym, jej skutki są znacznie bardziej niekorzystne.

• Dlatego niezbędne jest wykrywanie tego typu rzeczywistości we wczesnym wieku.
• Nieuważne, impulsywne i nerwowe zachowanie nie zawsze jest oznaką ADHD. Jest to czymś, o czym powinni wiedzieć nauczyciele, a także każdy, kto pracuje z dziećmi na co dzień.
• Czasami zdarzają się przeciwności losu, cierpienia w rodzinie i stres związany z dzieciństwem u dzieci z nadpobudliwością.
• Dlatego dobrzy profesjonaliści, psychiatrzy dziecięcy i psychologowie kliniczni wiedzą, że powinni także ocenić rodzinę dziecka i złożone środowisko, w którym żyją.

Podobnie, powinniśmy zwrócić uwagę na inny ważny aspekt. Rodzice dzieci, u których prawidłowo zdiagnozowano ADHD wiedzą, że nie są odpowiedzialni za ten zespół. Jednak mają przed sobą trudny proces. Przy pomocy szkoły muszą dążyć do zaspokojenia szczególnych potrzeb, jakie mają nadpobudliwe dzieci.