Rzeźbienie rodziny: zaskakujące narzędzie terapeutyczne

Kiedy w rodzinie utrzymywane są dysfunkcjonalne wzorce relacji, wprowadzenie zmian może być trudne. Twoim krewnym ciężko jest zmienić swoją szczególną perspektywę i osiągnąć szerszy obraz tego, co się dzieje. Tak więc rzeźbienie rodziny jest techniką, która zwiększa świadomość i promuje zmianę.

Ile razy w obliczu konfliktu rodzinnego obserwowałeś, jak atakujesz innych i nie byłeś w stanie rozpoznać własnej odpowiedzialności? To może przydarzyć się każdemu z nas, ale w procesie psychoterapii ważne jest, aby w jakiś sposób przełamać tę barierę obronną. Rzeźbienie otwiera oczy na rzeczywistość w skuteczny i zaskakujący sposób.

Rzeźbienie rodziny

Aby zastosować tę technikę w praktyce, terapeuta prosi jednego z członków rodziny, aby został rzeźbiarzem. Inni muszą dać się ukształtować i przyjąć wskazane przez tę osobę pozycje. W miarę rozwoju rzeźby terapeuta zajmuje pozycję zarówno obserwatora, jak i komentatora. Prowadzi rzeźbiarza pytaniami takimi jak:

• Czy to jest pozycja, którą chcesz, aby ta osoba zajęła?
• Gdzie ta osoba powinna skierować swój wzrok ?
• W jakiej odległości od siebie powinni się znajdować Twoi krewni?
• Czy powinni się dotykać czy trzymać się za ręce?

Jeśli chodzi o wybór rzeźbiarza, często wybiera się zidentyfikowanego pacjenta, ponieważ to on zwykle ma jaśniejszą wizję dynamiki rodziny. Jednak można również poprosić każdego członka rodziny o wykonanie własnej rzeźby, pokazując w ten sposób własną wizję.

W terapii rodzinnej identyfikowanym pacjentem jest osoba, która przedstawia główny objaw, dla którego prosi się o pomoc. Na przykład jest to ktoś, kto ma zaburzenia lękowe lub depresyjne. Zakłada się, że objaw ten jest jedynie wskaźnikiem dysfunkcji obejmującej całą rodzinę jako system. Innymi słowy, nie jest to spowodowane wyłącznie osobistym problemem jednostki.

Praca z rzeźbieniem rodzinnym

Kiedy rzeźbiarz kończy swoją pracę, zostaje poproszony o wybranie swojego stanowiska. Wtedy rzeźba jest gotowa. Teraz może służyć jako element diagnostyczny.

Terapeuta prosi każdego członka rodziny, aby podzielił się tym, jak czuje się w swojej sytuacji. Muszą oni skupiać się na opisywaniu wrażeń wynikających z postawy ciała, bez analizowania ich znaczenia. W ten sposób nikt nie wchodzi w sytuację wyrażania obronnych argumentów.

Jeden z członków rodziny może zauważyć, że sztywna postawa, w jakiej został postawiony, powoduje u nich napięcie i dyskomfort. Inny może zauważyć, że ze swojej pozycji nie widzą określonej osoby. Ktoś może czuć się odizolowany, ponieważ znajduje się w większej odległości od reszty.

Patrzenie na ich różne perspektywy często daje terapeucie wyraźniejszy obraz tego, co dzieje się w rodzinie. Może on zająć miejsce każdej osoby, aby móc obserwować obraz z zewnątrz.

Ostatecznie rzeźbienie rodziny zapewnia przestrzenną metaforę relacji rodzinnych i emocjonalnej pozycji każdej osoby w systemie. Dzięki temu można zaobserwować podobieństwa, dystans i postawy, które dają terapeucie zarys tego, co nie działa w tej konkretnej grupie i nad czym należy popracować.

Diagnoza i leczenie

Rzeźbienie rodziny to technika, która może być wykorzystana zarówno jako element diagnostyczny, jak i jako metoda terapeutyczna. Innymi słowy, pomaga terapeucie wyłapać dysfunkcyjne relacje i wzorce, którymi należy się zająć. Ponadto można wykonać rzeźbę, która odzwierciedla ideał rodziny, coś, co każdy jej członek pragnie osiągnąć, co pomoże ukształtować ich cele.

Technikę tę stosuje się również w terapii par, ponieważ jest to ćwiczenie z zaskakującymi i motywującymi elementami. Dzięki rzeźbieniu można dyskutować o różnych aspektach i dotrzeć do miejsc, które przy zwykłej dyskusji słownej nie zostałyby rozpoznane. Pomaga to pacjentom wczuć się w skórę własną i innych z większą świadomością. Jest zwykle bardzo przydatne w procesie terapeutycznym.