Poniższe filmy o hojności są przykładami tego, jak zmienia ona życie. W chciwym i indywidualistycznym świecie akt dzielenia się staje się rewolucyjną lekcją. Nie chodzi tylko o dzielenie się czymś materialnym, ale także o doświadczenia i emocje.
W tym artykule omówimy pięć filmów o hojności. Wartość ta całkowicie zmienia życie bohaterów. W ten sposób akcja dzielenia się jest transformująca na poziomie indywidualnym i grupowym. Kino powtarza to w kolejnych filmach.
„Moment, w którym płaczemy w filmie, nie pojawia się wtedy, gdy sprawy są smutne, ale kiedy okazują się piękniejsze, niż się spodziewaliśmy”.
-Alain de Botton-
Filmy o hojności: „Ród Antonii” autorstwa Marleen Gorris
Ród Antonii plasuje się wysoko wśród filmów o hojności. Co więcej, ten holenderski film zdobył w 1996 roku Oscara dla najlepszego międzynarodowego filmu fabularnego.
Nieletnia Antonia (Willeke van Ammelrooy) leży w łóżku i zaczyna wspominać swoje życie. Rozpoczyna się wydarzeniami, które mają miejsce po II wojnie światowej, kiedy wraca do wioski, w której urodziła się z córką Danielle (Els Dottermans).
Zmarła matka Antonii zostawiła jej małe gospodarstwo rolne, a ona osiedla się tam i dołącza do niezwykłej społeczności, która daje schronienie dużej liczbie osób. Następnie stary dom na farmie staje się domem dla różnych postaci z własnym, szczególnym stylem życia.
Film jest rodzinnym eposem obejmującym trzy pokolenia niezależnych kobiet. W rzeczywistości pisarka i reżyserka Marleen Gorris stworzyła ekscentryczny film o wysokiej wartości kobiecej przyjaźni, niezależności, intuicji i hojności.
Tokijska opowieść autorstwa Yasujiro Ozu
Starszy mężczyzna Shukishi i jego żona Tomi odbywają długą podróż ze swojej małej nadmorskiej wioski, aby odwiedzić swoje dzieci w Tokio. Ich najstarszy syn, Koichi (Sô Yamamura), lekarz, i córka Shige (Haruko Sugimura), fryzjerka, mają niewiele czasu dla rodziców.
Ich synowa Noriko (Setsuko Hara), wdowa po najmłodszym synu, który zginął na wojnie, dotrzymuje towarzystwa teściom podczas ich wizyty. Hojność kogoś, kto nie jest krewnym, ostatecznie ratuje starszą parę przed samotnością i porzuceniem.
Tokyo Story to migawka powojennej Japonii w trakcie głębokich zmian kulturowych. Bolesne ukazanie rozpadu rodziny jest wspólnym wątkiem filmu. Surowy, trudny i realistyczny portret tego, jak rodzice są traktowani jako „uciążliwość” w okresie dorastania. Ponadto, jak ich dzieci postrzegają je jako przeszkodę w utrzymaniu dorosłości.
Filmy o hojności: Siedmiu samurajów Akiry Kurosawy
To jeden z najlepszych filmów, który pozwala zrozumieć wartość hojności w zagrożonej społeczności. Samuraj odpowiada na prośbę mieszkańców szesnastowiecznej wioski o ochronę. To dlatego, że przeżywają trudne czasy. Gang przestępców grozi kradzieżą zbiorów ryżu.
Miasto potrzebuje ochrony przed bandytami, więc samuraj zbiera sześciu innych, aby ich bronić w zamian za trochę ryżu i honor. W tym samym czasie wieśniacy dostarczają żywność żołnierzom, zanim 40 bandytów zaatakuje wioskę.
Samuraje podejmują się zadania „edukowania” niewykształconej i przestraszonej populacji na temat pewnych wartości. Akira Kurosawa uchwycił wygląd społeczeństwa agrarnego w doskonałej rytualistycznej harmonii. Dzieje się tak, gdy siedmiu wojowników przekracza własny indywidualizm, aby osiągnąć zbiorowy honor.
Once Upon a Time…When We Were Colored przez Tima Reida
Opowieść (która nie ma oficjalnego polskiego tytułu), oparta na książce Cliftona Taulberta, rozgrywa się w 1946 roku w Mississippi. Młody Cliff (Charles Earl Taylor Jr.), który mieszka z Poppą, swoim pradziadkiem i prababką Ma Pearl, zaczyna dostrzegać dyskryminację wobec osób ciemnoskórych wokół siebie.
Jak można sobie wyobrazić, życie na południu Ameryki nie jest dla nich przyjemne.
Cliff poznaje segregację rasową i smutek, który wywołuje w ciągu 16 lat. Jednak nadzieja pojawia się, gdy ich wzajemna hojność łączy ich jako grupę, aby walczyć o swoje prawa obywatelskie. Film pokazuje, jak ludzie żyją i pracują razem. W ten sposób zdają sobie sprawę, że jedność jest potężną siłą do walki.
Filmy o hojności: Solas (Sam) Benito Zambrano
Ten film fabularny zdobył Nagrodę Publiczności Panorama na Festiwalu Filmowym w Berlinie w 1999 roku. Zdobył także pięć nagród Asecan dla kina andaluzyjskiego oraz jedenaście nominacji i pięć nagród Goya. Co więcej, była to kinematograficzna rewolucja o niezmierzonej wartości emocjonalnej.
Ana Fernández gra Maríę, kobietę mieszkającą w slumsach w Sewilli. Ponadto jest uzależniona od alkoholu i często upija się, aż straci świadomość. To dlatego, że pomaga jej to zapomnieć. Emocjonalny ratunek zapewnia jej własna matka María (María Galiana), która zostanie kilka dni w swoim mieszkaniu, podczas gdy jej mąż przebywa w szpitalu.
Matka poznaje owdowiałego sąsiada (Carlos Álvarez), który podczas tego pobytu mieszka ze swoim psem Aquilesem. Ostatecznie relacja, którą nawiązują, kończy się propozycją, w której hojność i empatia na zawsze zmienią ich życie.