Życie z zaburzeniem osobowości zależnej (DPD)

Wiele osób szuka pomocy psychologicznej, ponieważ doświadczają uczucia niepokoju i depresji. Jednak w niektórych przypadkach mogą cierpieć na zaburzenie osobowości zależnej (DPD). Dowiedz się o tym stanie tutaj.

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Valeria Sabater.

Ostatnia aktualizacja: 11 kwietnia, 2023

Kiedy mówimy o osobach zależnych, często powtarzamy pewne uprzedzenia i mity. Czasami wyobrażamy sobie tych ludzi jako istoty słabe, bez charakteru, które żyją wiecznie zakotwiczone w innych. Co więcej, mamy tendencję do kojarzenia tego wzorca zachowań z płcią żeńską. Jak w rzeczywistości wygląda życie z zaburzeniem osobowości zależnej?

Zaburzenie osobowości zależnej (DPD) pojawia się również u wielu mężczyzn. Co ciekawe, ta część populacji, wykazując cechy lękowe i depresyjne, może prezentować stan pierwotnie opisany przez Zygmunta Freuda.

Ci więźniowie absolutnej bezbronności stale cierpią. Mają tendencję do powtarzania słów, takich jak: „Nie mogę sobie z tym poradzić”, „Czuję się samotny”, „Nikt mnie nie kocha” lub „Nie wiem, co zrobić ze swoim życiem”. Potrzebują jednak naszego zrozumienia, a nie krytyki. Zrozumienie anatomii tego typu zaburzeń może być ważniejsze, niż mogłoby się wydawać.

Życie z zaburzeniem osobowości zależnej

Istnieją pewne stany psychiczne, które są raczej rozproszone. Problemy ze zdrowiem psychicznym mają na przykład wspólne pochodzenie i powtarzające się niuanse. Ponadto często zawierają cechy współistniejące. Oznacza to, że osoby cierpiące mają tendencję do wykazywania dwóch lub więcej zaburzeń psychicznych.

Osoba z silnym lękiem przed porzuceniem, która nie może być sama, może otrzymać diagnozę zaburzenia osobowości typu borderline. Jednak życie z zaburzeniem osobowości zależnej oznacza niezdolność do samodzielnego funkcjonowania. Wiąże się to także z niezdolnością do samodzielnego podejmowania jakichkolwiek decyzji i koniecznością liczenia na czyjąś opiekę i pomoc.

Uniwersytet w Padwie (Włochy) twierdzi, że stan ten pojawia się we wczesnej dorosłości i całkowicie warunkuje społeczne funkcjonowanie jednostki. To naprawdę wyniszczające zaburzenie. Co jednak ciekawe, pacjenci szczególnie dobrze reagują na terapię psychologiczną. Zmiana jest możliwa, o ile zostanie postawiona odpowiednia diagnoza. Poniżej omówimy, jak wygląda życie cierpiących.

1. Stałe i autodestrukcyjne zachowania przywiązania

Niektóre osoby mogą wykazywać zachowania zależne, ale posiadają podstawową funkcjonalność. Życie z zaburzeniem osobowości zależnej oznacza jednak całkowitą niezdolność do samodzielnego radzenia sobie na poziomie psychospołecznym. Zwykle przejawiają następujące zachowania:

• Najgorszy strach pacjentów to samotność lub porzucenie.
• Są przekonani, że nie mogą funkcjonować bez pomocy innych.
• Wykazują uporczywe zachowania uległe. Może to dotyczyć ich partnerów, rodziny lub przyjaciół.
• Nie rozumieją życia bez bliskości rodziców czy partnerów. Zawsze mają w swoim życiu szereg postaci, które wzmacniają ich niedociągnięcia i lęki oraz zaspokajają ich potrzeby.

Ważne jest, aby podkreślić, że chociaż osoby te potrzebują trwałego przywiązania do bliskich im osób, równocześnie cierpią z tego powodu. Ich zachowanie i sposób bycia nie satysfakcjonują ich. Zdają sobie z tego sprawę i rozumieją, że powoduje to u nich uporczywą udrękę.

2. Palące niezdecydowanie

„Jaki stopień zawodowy lub uniwersytecki powinienem wybrać?” – Czy powinienem iść na tę rozmowę o pracę? „Co jeśli popełnię błąd podejmując tę decyzję?” „Czy powinienem zawieźć samochód do warsztatu, czy jeszcze trochę poczekać?” Życie z zaburzeniem osobowości zależnej oznacza bycie uwięzionym w permanentnym niezdecydowaniu.

Osoby chore wątpią we wszystko. Co więcej, prawie wszystko budzi w nich strach i niepewność, a do działania potrzebują porady innych. Nie ma znaczenia, czy chodzi o błahy, czy ważny temat. Chorzy zawsze proszą bliskich o wsparcie. Dla nich to sprawa życia lub śmierci. Ponadto ludzie wokół nich zwykle cierpią z powodu tego rodzaju odpowiedzialności.

3. Życie z uległością i brakiem inicjatywy

Czy możesz sobie wyobrazić życie, w którym nigdy nie wyrażasz swojego zdania, aby nikomu nie zaprzeczać? Czy mógłbyś okazywać aprobatę dla rozumowania sprzecznego z Twoimi wartościami? Tak wygląda życie z osobowością zależną.

Osoby cierpiące na DPD poddają się, naśladują i pochłaniają zachowania innych, aby uniknąć samotności. Na wszystko się zgadzają, pozwalając, by fundamenty ich godności legły w gruzach. Nie stają w obronie swoich potrzeb ani praw, a nawet boją się prosić o pomoc, kiedy jej potrzebują. To dlatego, że nie chcą nikogo denerwować ani irytować.

Kolejnym zachowaniem wpisanym w DNA tego zaburzenia jest całkowity brak inicjatywy. Strach i brak pewności siebie to dwie jądrowe osie DPD.

Leczenie zaburzenia osobowości zależnej (DPD)

Szacuje się, że częstość występowania tego zaburzenia w populacji ogólnej nie wynosi nawet jednego procenta. Nie jest ono zbyt rozpowszechnione. Jednak diagnostyka jest niezbędna. Ten absolutny strach przed samotnością i chora potrzeba przywiązania często mogą ukrywać się za nawracającą depresją lub zaburzeniem lękowym.

Jednym pozytywnym faktem dotyczącym zaburzenia osobowości zależnej jest to, że dobrze reaguje na terapię poznawczo-behawioralną. Ma dobre wskaźniki sukcesu i może dać cierpiącemu zmianę, której potrzebuje. CBT ułatwia dezaktywację zniekształconych wzorców myślowych i zastąpienie ich zdrowszymi rodzajami.

Podobnie, osobom cierpiącym można zaoferować skuteczne narzędzia zwiększające ich niezależność, pewność siebie i zdolność do podejmowania własnych decyzji. Z drugiej strony schorzenie to często wymaga również farmakologicznego podejścia do objawów depresji i lęku. Jednak to terapia psychologiczna zawsze odnosi się do prawdziwego źródła problemu.