Rany emocjonalne: cztery rzeczy, które możesz usłyszeć od terapeuty
Rany emocjonalne to ślady traumatycznych doświadczeń z przeszłości, które wkradają się w teraźniejszość i warunkują ją. Jeśli zdecydujesz się na leczenie ran emocjonalnych i przetwarzanie tego rodzaju wspomnień, przejdziesz przez proces regeneracyjny, który pozwoli Ci w pełni żyć. Jak jednak wygląda ta ścieżka leczenia i gdzie się kończy?
W poniższym artykule pokażemy cztery wskazówki, które terapeuta może przekazać pacjentowi, aby pomóc mu wyleczyć emocjonalne rany. Być może będziesz w stanie zidentyfikować się z niektórymi z tych rad.
Rany emocjonalne z dzieciństwa
Rany emocjonalne to ślady uszkodzeń, zwykle powstałych w dzieciństwie. Etap ten nazywany jest „wrażliwym okresem rozwoju”, ponieważ jest to fundamentalny moment w kształtowaniu się osobowości. Dlatego emocjonalne ślady powstałe w dzieciństwie po części determinują pełnię doświadczeń dorosłych.
Wszyscy mamy w sobie pewnego rodzaju rany emocjonalne. Radzimy sobie z nimi tworząc nowe relacje. Jednak niektóre mogą być tak bolesne, że mają tendencję do zakotwiczania nas w naszym bólu z przeszłości.
Z reguły w takich przypadkach pojawiają się objawy takie jak lęk i somatyzacje. Zwykle skłaniają one chorego do szukania pomocy psychologicznej.
Jak powstają rany emocjonalne?
Rany emocjonalne powstają na ogół w wyniku traumatycznych doświadczeń. Może to być na przykład poważne zaniedbanie ze strony rodziców lub sytuacje, w których pojawiała się przemoc. Ofiary same określają to mianem traumy. Jest to rana emocjonalna, która powstaje, gdy dana osoba ma za sobą doświadczenia, które postrzega jako negatywne. Ma to konsekwencje w jej dorosłym życiu.
Główne wzory w życiu dziecka muszą mu zapewniać różne funkcje. Na przykład dawać wskazówki emocjonalne, szybko i adekwatnie reagować na potrzeby dziecka lub zapewniać je o jego wartości. Daje to dziecku autonomię. Porażka w którymkolwiek z tych obszarów może spowodować tak zwane emocjonalne rany z dzieciństwa.
Niektóre z tych urazów mogą być związane ze stylem przywiązania dziecka. Innymi słowy, relacji dziecka z rodzicami. Ta relacja kształtuje ich interpretację świata i innych relacji, które później budują. Istnieją cztery rodzaje ran dotyczących przywiązania emocjonalnego. Są to: strach przed opuszczeniem, strach przed odrzuceniem, rana z powodu upokorzenia i strach przed byciem niewystarczającym.
Cztery rzeczy, które terapeuta może powiedzieć o leczeniu ran emocjonalnych
Leczenie tych urazów to złożony proces. Jednak niektóre rany goją się podczas konsultacji psychologicznych lub innych życiowych doświadczeń regeneracyjnych.
Oto cztery rzeczy, które terapeuta może powiedzieć pacjentowi, aby pomóc mu wyleczyć jego rany emocjonalne.
1. „Bycie samemu nie jest tak złe, jak myślisz”.
Zdanie to wiąże się z emocjonalnymi ranami dotyczącymi lęku przed porzuceniem. Tego typu rana manifestuje się zwykle przez unikanie i strach pacjenta przed byciem samemu w różnych sytuacjach. Ponadto osoby te często tworzą zależne relacje i pozostają w stanie ciągłej gotowości z powodu strachu przed porzuceniem.
Osoba cierpiąca na tego typu rany zazwyczaj prosi o pomoc, gdy jej mechanizmy lęku przed samotnością zwracają się przeciwko niej, oddalając ją w ten sposób od bliskich. Po terapeutycznej ocenie tego typu emocjonalnego uszkodzenia i poszukiwaniu jego korzeni w dzieciństwie, pacjent często jest w stanie stawić czoła swoim najgorszym lękom. Jest to dla niego wielkim zaskoczeniem. Co więcej, z biegiem czasu nawet się nimi cieszą.
2. „Zasługujesz na uczucie, zrozumienie i współczucie”.
Trauma emocjonalna związana ze strachem przed odrzuceniem może wynikać z poczucia braku akceptacji przez bliskich. Osoby te mają tendencję do rozwijania przekonania, że nie są godne uczucia lub współczucia ze strony innych.
Ludzie zmagający się z tym lękiem często mają zakrzywiony obraz własnej osoby i czują się wyjątkowo niepewnie. Jednak kiedy rana z dzieciństwa zaczyna się goić, zaczynają tworzyć fundament miłości do samego siebie i przekonania, że są warci pozytywnych doświadczeń i uczuć innych.
3. „Nie możesz zadowolić wszystkich i, tak naprawdę, nie powinieneś tego chcieć”.
Doświadczenia związane z upokorzeniem w dzieciństwie wiążą się z pewnymi ranami emocjonalnymi. To niedopuszczalne obciążenie dla dziecka może przerodzić się w mechanizmy obronne, takie jak samoośmieszanie lub ciągłe poszukiwanie aprobaty innych.
Gdy dzieci dorastają, ta obrona często staje się problemem samym w sobie, co utrudnia im łączenie się z własnymi pragnieniami i troskami. Kiedy jednak uda im się odpuścić, przestają nieustannie zadowalać innych i zaczynają przejawiać postawy związane z dbaniem o siebie i autonomią.
4. „Nie możesz wszystkiego kontrolować. Takie jest życie”
Często tego typu rany emocjonalne pojawiają się u dorosłych, którzy byli wychowywani w nadmiernie autorytarny sposób lub w atmosferze emocjonalnego chłodu. Żyją oni z nadmiernym i ciągłym zapotrzebowaniem na uczucia, z którym rozpaczliwie walczą. Jednak, gdy stają się dorosłymi i oddzielają się od swoich rodziców, prawdopodobnie zinternalizują to żądanie.
W okresie dorosłości próbują przejąć kontrolę nad wszystkim i mają sztywne przekonania. Zwykle proszą o pomoc psychologiczną, gdy przeżywają załamanie z powodu niemożności kontrolowania pewnych aspektów swojego życia. Później w procesie terapeutycznym będą w stanie docenić, że nieoczekiwane nie zawsze jest negatywne.
Leczenie ran emocjonalnych oznacza złamanie schematów
Rany emocjonalne to urazy, które zwykle pojawiają się w dzieciństwie, jednocześnie z pojawieniem się relacji i stylów przywiązania. Wszyscy mamy tego typu rany w mniejszym lub większym stopniu. Jednak niektóre z nich są niezwykle bolesne, dlatego ludzie decydują się na skorzystanie z pomocy psychologicznej.
Powstanie ran emocjonalnych wiąże się z traumatycznymi przeżyciami, które wywierają głęboki ślad, gdy osoba osiąga dorosłość. Dziecko, które cierpi z powodu tych negatywnych doświadczeń, rozwija mechanizmy obronne, które stają się źródłem cierpienia w wieku dorosłym.
Gojenie się ran emocjonalnych wymaga leczenia terapeutycznego, które może być mniej lub bardziej złożone i obejmuje doświadczenia regeneracyjne. Aby rozpocząć proces, osoba musi rozpoznać swoją ranę emocjonalną i jej pochodzenie. W wielu przypadkach w końcu dochodzi do wniosku, że chociaż mechanizmy obronne uratowały ją, gdy była dzieckiem, teraz już nie działają, co sprawia im krzywdę. W efekcie muszą się na nowo zdefiniować.