Powitanie – czy wiesz, co jego sposób mówi o naszych relacjach z innymi?

Charakterystyka każdego regionu, rodziny lub grupy społecznej, cechy każdego człowieka i związku mają znaczenie w tym symbolicznym akcie, jakim jest powitanie.

Style socjokulturalne definiujące powitanie

Zarówno powitanie dwóch obcych sobie osób, jak i między ludźmi związanymi ze sobą na poziomie emocjonalnym określają relacyjny styl wypowiedzi.

• Na przykład kiedy we Francji spotykają się ze sobą osoby, które już się znają i istnieje między innymi związek emocjonalny, często dają sobie trzy całusy, zarówno mężczyźni, jak i kobiety.
• W Hiszpanii mężczyźni witają się uściskiem dłoni, podczas gdy między kobietami lub mężczyznami i kobietami najczęstszą formą powitania są dwa pocałunki w policzek.
• Włosi zazwyczaj wymieniają się uściskiem dłoni, zarówno między kobietami, jak i mężczyznami. A jeśli osoby nie widziały się od dłuższego czasu, mogą pojawić się również uściski.
• W Chile formalne przywitanie między mężczyznami to podanie sobie dłoni, a między kobietami lub kobietami i mężczyznami to pocałunek w policzek. Podobnie w Peru i Boliwii.
• Podczas pobytu w Argentynie pocałunek na przywitanie zarówno w przypadku znajomych, jak i nieznajomych jest czymś normalnym.
• W Maroku kobiety zakrywają twarz tylko pokazując oczy i kostki. Zachowują dystans w stosunku do mężczyzn i, oczywiście, publiczne wyrażanie emocji jest niedozwolone.
• W przypadku kultury orientalnej, głównie chińskiej, mężczyzna i kobieta zachowują dystans: mężczyzna idzie jeden lub dwa metry przed kobietą i przywitanie, zarówno wśród mężczyzn, jak i kobiet, to typowy ukłon bez kontaktu fizycznego.

Powitanie: kobiety a mężczyźni

Zadziwiające jest to, że kobiety mają większy stopień elastyczności i mniejsze zahamowania przed kontaktem fizycznym z innymi kobietami w porównaniu z postawą mężczyzn.

Ale kobiety – co więcej już od lat 60. – zmniejszając dystans fizyczny w stosunku do innych kobiet, zwiększyły tym samym dystans fizyczny w stosunku do mężczyzn. Oprócz tego w latach 60. XX w. powstała seria stereotypów wokół kobiet i mężczyzn, które podważały wiktoriański styl dotyczący głównie sfery seksualnej. To one doprowadziły między innymi do zwiększenia uwodzicielskiej roli kobiet w kontaktach z mężczyzną.

Na przykład kobiety historycznie nie tylko witały się pocałunkiem, ale także spacerowały trzymając się za rękę lub obejmując się. Ta postawa była tak bardzo utożsamiana z kobietami, że było nie do myślenia, żeby dwóch mężczyzn szło ulicą trzymając się za rękę lub przytulając się do siebie.

Podobnie jak w przypadku stosunków seksualnych mężczyźni utożsamiani są z racjonalnością i dystansem emocjonalnym. A kobiety kojarzone są z wrażliwością i wyrażaniem uczuć. Żyjemy jednak w czasach, kiedy wszystko się zmienia.

Wszystkie te rozróżnienia zwiększają lub blokują przejawy afektywne w kontakcie cielesnym. Oznacza to, że pewne reguły narzucone przez sytuację umożliwiają lub blokują zbliżenie fizyczne. Kontekst w pewnym stopniu zabrania kontaktu lub go stymuluje.

Powitanie – style rodzinne

Rodzice w przypadku rodziny odtwarzają wzorce środowiska, którego są uczestnikami już od pierwszych chwil interakcji z dziećmi. W ten sposób tworzą się afektywne kody relacyjne, różne dla każdej rodziny, które odtwarzają określone stereotypy społeczne.

• Są rodziny, w których wzorce relacji emocjonalnych odnoszą się do wyrażania uczuć cielesnych w ograniczony sposób. Rzadko pojawiają się uściski, pocałunki, pieszczoty lub po prostu kontakt wzrokowy uczucia są zazwyczaj wyrażane w sposób materialny. Są to te rodziny, w których kocham Cię wyraża się materialnie poprzez prezenty. Okazywanie uczuć zastąpione jest podróżami, ubraniami, pieniędzmi, kwiatami, itp.
• Inni wyrażają uczucia poprzez słowa. Nie kupują sobie prezentów, ale mówią sobie, jak bardzo się kochają. Jednak nigdy się nie przytulają, nie całują, ani pieszczą.
• Są też rodziny, których kod afektywny jest reprezentowany przez działania. Członkowie rodziny robią rzeczy dla innych. Są pomocni, robią przysługi, wykrywają potrzeby innych i starają się je spełnić.
• Istnieją również rodziny, które nie mają problemów z kontaktem fizycznym i wyrażaniem uczuć łącząc słowa z kontaktem fizycznym.

Oczywiste jest, że złotym środkiem w manifestacji uczuć byłaby różnorodność form ekspresji. W ten sposób członkowie rodziny mogliby znaleźć najbardziej odpowiedni kanał w zależności od sytuacji.

Jednak zazwyczaj dominuje jeden styl. Ten styl jest zazwyczaj odtwarzany odwrotnie lub podobnie do wzoru referencyjnego naszej rodziny. Oznacza to zatem, że ludzie mają tendencję do identyfikowania się poprzez powtarzanie i rozpowszechnianie w innych związkach (głównie w nowej rodzinie) takich stereotypów.

Powitanie – rodzaje

Jeśli uważnie się przyjrzymy zauważymy, że rodzaj powitania określa wzór tego, jak funkcjonują ludzie pod względem emocji i uczuć: stopień plastyczności, łatwość lub trudność w cielesnym wyrażaniu uczuć. Jako terapeuta skorzystam z okazji, aby pokazać wam kilka osobliwości.

Są ludzie, którzy nie przytulają się, ale formalnie wyciągają rękę. Jeśli są mężczyznami wykazują swój formalizm i pozycję społeczną. Tym bardziej, jeśli powitaniu towarzyszy uśmiech i “Miło cię poznać”, a także klasyczny ubiór, która nigdy nie wychodzi z mody.

W tym samym kierunku inną skrajnością są ludzie, którzy witają Cię mocnym uściskiem dłoni w stylu wojskowym. Są tacy, którzy witają mężczyznę uściskiem dłoni, a kobiety pocałunkiem.

Intensywność uścisku dłoni jest interesującym szczegółem. Istnieje intensywność średnia, która sprawia, że ​​uścisk dłoni nie jest zbyt istotny.

U mężczyzn najbardziej formalni często ściskają dłoń ze zbyt dużą siłą sprawiając ból. Są to powitania, które pozostają w pamięci ze względu na ból, który powodują.

Wiele osób wyraża swoje uczucia poprzez siłę lub gwałtowność ruchów. Są bardzo szorstcy i nie okazują emocji, chyba że grubiaństwo. Powitanie stanowcze, patrząc w oczy rozmówcy, wyraża pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa.

Słaby uścisk dłoni

Czasami ludzie witają się wiotką i śliską ręką. Są to osoby nieśmiałe, głównie te, które nie radzą sobie w kontaktach społecznych. I boją się nawiązywać głębokich relacji i trzymają się relacji powierzchownych. Ten rodzaj powitania wzmacnia tę hipotezę, gdy dana osoba odwraca wzrok i nie patrzy swojemu rozmówcy w twarz podając mu dłoń lub po prostu patrzy w bok i jest przygnębiona.

Ekstremalny stopień fobii kontaktowej obserwuje się u osób, które podają jedynie opuszki palców, prawie nie patrzą w twarz terapeuty i ze wzrokiem wbitym w podłogę udają się na swoje miejsce.

Niektórzy ściskają całą rękę rozmówcy, a nawet kładą lewą rękę na prawej. Ten rodzaj powitania jest pośrednią ścieżką między uściskiem dłoni a uściskiem. Są to osoby, które są bardziej czułe, chociaż w niektórych przypadkach ich osobowości są nieco inwazyjne i kontrolujące.

Czasami w powitaniu da się zauważyć na dłoniach pot jako wskaźnik nerwowości i napięcia z powodu pierwszego spotkania.

Są ludzie, którzy sprawiają, że powitanie trwa długo i wielokrotnie potrząsają rękę z góry na dół. Są to niekończące się powitania, w których wydaje się, że nasza ręka została przywiązana do dłoni naszego rozmówcy. Oprócz faktu, że może to być jego styl lub wynik niepokoju. Powitanie może być odzwierciedleniem naszego sposobu kontaktu z innymi, zależnego, polegającego na innych.

Wszystkie te dane oferowane już na początku spotkania pokazują komplementarność relacji. Gry i dynamika, które można zinterpretować, a następnie potwierdzić podczas kolejnych spotkań, jeśli będziemy nadal w kontakcie z daną osobą.

Oczywiście są to uogólnienia i nie ma ogólnych wzorców jeśli chodzi o relacje. Ale te zachowania są przykładami tego, jak należy odczytywać niektóre z nich. Wykorzystaj w pełni to, co może zaoferować Ci doświadczenie zmysłowe!