Pablo Neruda i Cisza, sztuka życzliwości
Cisza jest prawdopodobnie jednym z najpiękniejszych wierszy, jakie kiedykolwiek napisano. Autorem jest Pablo Neruda. Zachęca się w nim nas do pozostania w ciszy przynajmniej na chwilę. Jest zaproszeniem do uczestnictwa w istocie poprzez naturę. To powrót do naszych korzeni, gdzie Pablo Neruda przypominam nam, co to życzliwość i szacunek, pozwalając, by każda nieuporządkowana część nas wróciła na swoje miejsce.
Temat ciszy jest, jak wiemy bez wątpienia, tematem ciągle powracającym w dziedzinie psychologii. Nie możemy jednak zapomnieć o wartości, jaką zawsze miała w sztuce i literaturze. Claude Debussy powiedział, że milczenie jest niczym więcej niż tym, co pojawia się miedzy jedną nutą, a drugą. To na swój sposób nadaje więcej piękna każdemu utworowi muzycznemu.
Borges ze swej strony wyraził w jednym ze swoich wierszy piękno i głębię, które są zawarta w ciszy. Przedstawia ją, jako wymiar, w którym możemy pamiętać, kim jesteśmy i co kochamy.
Jendak pośród wszystkich tych poetyckich i muzycznych dzieł, przesłanie, które zostawił nam Pablo Neruda w swojej odzie Cisza wyróżnia się z kilku powodów. To zaproszenie do pozostania w bezruchu, zatrzymania naszych maszyn i tego sztucznego i pustego poczucia człowieczeństwa, aby przypomnieć sobie o tym, co najważniejsze…
Pablo Neruda – Cisza jako nauka
My, ludzie, zazwyczaj, brzydzimy się ciszą w taki sam sposób, w jaki natura nie znosi pustki i pędzi z radością, by ją czymś zapełnić. Cisza karmi naszą wyobraźnię, ale także sprawia, że wpadamy w otchłań lęku, w wir zmartwień. Ani my, ani nasze miasta nie jesteśmy przygotowani do ciszy. Nasze miasta, zawsze wypełnione przez mechaniczne szmery samochodów, sklepy, które nigdy nie zamykają i niestrudzony hałas przemysłów.
Zapomnieliśmy, że cisza ma moc, że możemy się od niej wiele nauczyć i że zaklęcie, jest zdolna do wzmocnienia w nas aspektów, o których dawno zapomnieliśmy. Pablo Neruda zachęca nas do wspólnej refleksji, niezależnie od języka, jakim się posługujemy. Mówi nam, tak jak czasami robimy z dziećmi, żebyśmy policzyli do dwunastu, a potem się nie ruszali.
Dlatego nadszedł czas, aby zatrzymać wszystko, mówi. Nadszedł czas, aby pozostać nieruchomym, przez chwilę, opuszczając ramiona, by zanurzyć nas w tym niewygodnym wymiarze, jakim jest cisza. Być może, w tym spokojnym bezruchu, w tej przestrzeni między jedną nutą, a drugą, jak wspominał Debussy, zdamy sobie sprawę, co robimy z naszym życiem. I ze światem.
“A teraz policzymy do dwunastu
I wszyscy bądźmy cicho.
Choć raz na całej ziemi
nie mówmy w żadnym języku
zatrzymajmy się na sekundę
i nie machajmy tyle rękoma
To będzie niezwykła chwila
bez pośpiechu, bez silników;
wszyscy będziemy wspólnie
w nagłej chwili obcości.
Rybacy na zimnym morzu
nie będą krzywdzić wielorybów,
a zbieracz soli
popatrzy na swe poranione dłonie.
Ci, którzy szykują zielone wojny,
wojny gazem, wojny ogniem,
zwycięstwa bez żywych,
włożą czyste ubrania
i będą przechadzać się z braćmi
w cieniu, nic nie robiąc.
Tego, czego pragnę, nie należy mylić
z całkowitą bezczynnością.
Tu chodzi o życie;
Nie chcę ciężarówki ze śmiercią.
Gdybyśmy wszyscy tak się nie skupiali
na pchaniu wózka życia,
i gdybyśmy mogli raz nie robić nic,
być może wielka cisza
mogłaby przerwać ten smutek
braku zrozumienia samych siebie
i grożenia samym sobie śmiercią.
Może nauczymy się od ziemi,
że czasem wszystko wydaje się martwe,
a później daje dowód życia.
A teraz policzę do dwunastu
wy będziecie cicho, a ja odejdę.”
Natura jako odzwierciedlenie życzliwości
Cisza to narzędzie terapeutyczne, które często jest lekceważone i z którego wszyscy powinniśmy więcej korzystać. Milczenie to doskonałe miejsce dla myśli i przestrzeń, w której możemy lepiej zrozumieć innych, ucząc się współczucia i bliskości dla otaczających nas osób. Ponieważ cisza pozwala nam słuchać, ale także pozwala nam widzieć z większą uwagą.
Z drugiej strony, Pablo Neruda przekazuje nam w swoim wierszu, że cisza to coś naturalnego. Wywołuje połączenie z ziemią i naszą prawdziwą istotą. Ponieważ nie ma działających maszyn, nie ma pośpiechu ani nie przygotowuje się wojen. Naturalne jest z kolei to, co pierwotne, to źródło, z którym łączymy się od czasu do czasu, aby przypomnieć sobie nasze priorytety, aby dostosować się do tego, co naprawdę ważne.
Cisza jest w tej pięknej kompozycji poetyckiej tworem, który zachęca nas do życia w inny sposób. Tam, gdzie możemy się lepiej zrozumieć, możemy być bardziej przejrzyści i pełni szacunku. Niewiele dzieł ma tak wielką siłę w zaledwie kilku wersach. Powinniśmy o nich pamiętać, aby kształtować piękną, godną i korzystną rzeczywistość dla wszystkich.
Zróbmy to, policzmy do dwunastu i zamilczmy. Przytulmy ciszę do serca.