Mówienie do siebie: formy i zastosowanie

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Alejandro Sanfeliciano.

Ostatnia aktualizacja: 22 grudnia, 2022

Najpewniej choć raz w życiu zdarzyło Ci się słyszeć, jak ktoś mówi do siebie. Co więcej, pewnie nie raz i Tobie zdarzyło się rozmawiać z samym sobą. Dzieci są prawdziwymi ekspertami w tej dziedzinie. Wiele dzieci poniżej szóstego roku życia praktykuje spontaniczne mówienie do siebie, co wpływa na ich rozwój.

Mówienie do siebie jest interesującym przedmiotem badań psychologii rozwojowej. Mimo że język ma bardzo silny charakter społeczny, wydaje się, że kryje coś jeszcze. Jego spontaniczne wykorzystanie, bez względu na to, czy istnieje odbiorca czy nie, może wskazywać, że język spełnia więcej funkcji oprócz komunikacji społecznej.

W tym artykule zbadamy dwie różne teorie, które próbują wyjaśnić, jakie formy przybiera mówienie do siebie i jakie są jego funkcje. Te dwie teorie zostały opracowane przez z dwóch najważniejszych psychologów zajmujących się psychologią rozwojową; byli to Jean Piaget i Lew Wygotski. Obaj przedstawili dwa różne wyjaśnienia tego zjawiska.

Mówienie do siebie według Piageta

Aby zrozumieć punkt widzenia Piageta na ten temat, należy wziąć pod uwagę jego teorię rozwojową, która opiera się na rozwoju inteligencji logicznej. Tak więc ten rodzaj rozwoju warunkuje zdolność dziecka do nawiązywania relacji z innymi. Według Piageta dziecko wykazuje deficyt umiejętności społecznych, dopóki nie rozwinie tak zwanej „teorii umysłu”.

WedługPiageta mówienie do siebie zawdzięcza swój fenomen temu, że mówiący nie dba o opinię innej osoby. Dzieje się tak, ponieważ dziecko nie ma możliwości interakcji społecznych. Możemy również obserwować mówienie do siebie poprzez myśl i percepcję.

Dlaczego mówienie do siebie istnieje, jeśli nie jest przydatne w komunikacji? Piaget stwierdza, że ​​jest to wyraz funkcji symbolicznej, którą dziecko właśnie nabyło. Około trzeciego roku życia dziecko jest w stanie obrazować swój świat za pomocą języka, ale nie zrozumiało jeszcze jego funkcji społecznej. Język jest oparty na dziecku samym w sobie. Pełni funkcję symboliczną, a nie komunikatywną.

Stopniowo, w wieku sześciu lub siedmiu lat, dziecko zdobywa teorię umysłu. Doprowadza to do zrozumienia interakcji społecznych i tego, jak ważne jest używanie języka do komunikowania się. W większości przypadków te bodźce wystarczą, aby dziecko porzuciło mówienie do siebie. Jego proces myślenia przejdzie od egocentrycznego do logicznego, a dziecko pozna komunikatywne aspekty języka.

Mówienie do siebie według Wygotskiego

Wyjaśnienie Wygotskiego jest zupełnie inne. Twierdzi, że czynniki społeczno-kulturowe oddziałują na nas już od najmłodszych lat. Odrzuca założenie Piageta, że ​​dzieci poniżej szóstego roku życia nie są zainteresowane interakcjami społecznymi. Próby komunikacyjne dziecka wyraźnie pokazują, że jest ono zainteresowane życiem towarzyskim.

Dla Wygotskiego język zawsze pełni funkcję społeczną i komunikacyjną. Dzieci mówią, aby komunikować się z innymi, a jednocześnie rozwijają symboliczną funkcję w kontekście społecznym. Dzieci zaczynają odkrywać zastosowania języka, używając go, jednym z zastosowań jest możliwość regulowania zachowania poprzez język. Język pomaga nam też uporządkować nasze myśli i działania.

Według Wygotskiego mówienie do siebie ma na celu poprawę samoregulacji. Z tego powodu nie potrzebujemy wtedy odbiorcy. Dlaczego więc mówienie do siebie zanika w wieku sześciu lat? Tu właśnie w teorii Wygotskiego pojawia się kluczowy proces zwany internalizacją.

W wieku sześciu lat dziecko może internalizować mówienie do siebie i uczynić je częścią procesu myślowego. Oznacza to, że proces samoregulacji staje się częścią wewnętrznej mowy i że język jest podstawą naszego myślenia.

Są to dwie bardzo poważne próby wyjaśnienia przyczyn i kontekstu, w jakim rozwija się mówienie do siebie. Obie hipotezy są różne i mają mocne i słabe strony. Informacje i dane zawsze będą się różnić w zależności od perspektywy, w której badany jest język. To pokazuje, jak złożony i wymiarowy jest proces językowy. Wymaga dokładnego zbadania w poszukiwaniu odpowiedzi na pytania, które zadaje.