Motywacja uczniów – jak zachęcić do niej młodzież?

Gdy uczniowie trafiają do gimnazjum, motywacja staje się jednym z najważniejszych czynników w tym, jak dobrze będą się uczyć. W rzeczywistości apatia, która zwykle towarzyszy temu, że ktoś jest uczniem pozbawionym motywacji, czasami wiąże się z innymi zachowaniami, nad którymi trudno jest zapanować samodzielnie. Dlatego tak ważne jest motywowanie uczniów, szczególnie gdy są nastolatkami.

W miarę rozwoju społecznego dzieci przyswajają sobie pewne zachowania, wartości i zasady. Oznacza to również, że zaczynają przejawiać swój własny sposób myślenia, odczuwania i działania. Jest to faza, w której buntowniczość, apatia, brak perspektyw, izolacja i unikanie są głównymi zagrożeniami, na które należy zwrócić uwagę. Ale motywacja może pomóc.

Motywacja – do jakiego jej rodzaju powinniśmy zachęcać?

Motywacja jest szczególnym elementem w osiąganiu celów. Jest to niezbędny czynnik, który popycha Cię do działania. Ale tradycyjnie eksperci zdefiniowali dwa różne rodzaje motywacji:

• Motywacja wewnętrzna to taka, która sprawia, że ​​chcesz robić rzeczy, które są dla Ciebie interesujące. Robienie ich daje Ci satysfakcję.
• Motywacja zewnętrzna jest najbardziej użyteczna. Ma to związek z rzeczami, które robisz, aby osiągnąć inne cele lub uniknąć kary. Na przykład motywacja zewnętrzna następuje wtedy, gdy dziecko odrobi pracę domową z angielskiego, aby później mogło iść pograć w piłkę z przyjaciółmi.

Jeśli więc możesz zachęcić ucznia do czytania, ponieważ interesuje go to, czego się uczy i sprawia, że ​​czuje się spełniony, to znaczy, że jest wewnętrznie zmotywowany. Problem polega na tym, że ten rodzaj motywacji nie działa na w każdym przypadku.

Dlatego internalizacja jest tak ważną częścią całego procesu. Oznacza to przyjmowanie zachowań, wartości i reguł, które pochodzą z zewnątrz, a następnie przekształcają się w niezależny proces. Jak widać, wewnętrzna motywacja jest celem edukacji. Jest tak ważna, że powinna zostać poddana odrębnym badaniom!

Wyniki akademickie i motywacja studentów

Good and Brophy (1983) twierdzili, że koncepcja motywacji w szkole obejmuje dwie konkretne rzeczy:

• Poziom uczestnictwa ucznia w zajęciach.
• Wysiłek, jaki wkłada on w pracę domową, bez względu na temat czy rodzaj działania.

Doszli również do wniosku, że istnieje umiarkowana dodatnia korelacja (.34) między motywacją a wydajnością. Co więcej, jest ona dwustronna, ponieważ obie te rzeczy czerpią od siebie nawzajem. Zasadniczo zmotywowani uczniowie będą mieli wysoki poziom wydajności. Z kolei wysoki poziom zmotywuje uczniów do jej utrzymania.

Warto wspomnieć, że w rodzinach wielodzietnych zazwyczaj występują duże różnice między wynikami każdego dziecka w nauce. Jedno z dzieci może być o wiele bardziej zmotywowane do pracy w szkole niż pozostałe.

Uczniowie z dodatkowymi problemami, takimi jak problemy lingwistyczne, mogą pracować znacznie ciężej, aby osiągnąć swoje cele. Motywuje ich sama chęć, by wypaść lepiej. Natomiast niektórzy uczniowie o wysokim poziomie inteligencji mogą czuć się całkiem wygodnie z niższymi ocenami.

Mając to na uwadze, istnieje duża szansa, że ​​uczniowie o wysokich umiejętnościach, którzy nie przejmują się przeciętnymi wynikami, mogą radzić sobie znacznie gorzej, gdy pójdą do gimnazjum i liceum. Problem polega na tym, że nigdy nie docenili wartości wysiłku.

Zachęcanie ucznia do wewnętrznej motywacji

Problem staje się jeszcze większy, jeśli rodzina dziecka nie dba o jego motywację. Jak sprawić, by nastolatek miał wewnętrzną motywację, jeśli nikt wcześniej nie nauczył go, jak to robić?

Po pierwsze, musisz upewnić się, że rozumie, co obejmuje taka koncepcja. Wtedy może zacząć zmieniać sposób, w jaki pojmuje pewne rzeczy. Musisz także nauczyć dzieci wizualizować swoje cele. Jeśli, na przykład, nigdy nie myślą o nauce i nie jest to ich nawyk, pomóż im to zmienić.

Rodzice powinni także nauczyć się innych stylów rodzicielskich. Niektóre z zalecanych zachęcają do samoregulacji i ponoszenia odpowiedzialności za swoje decyzje.

McClellandowska ludzka teoria motywacji

Amerykański psycholog David McClelland wymyślił teorię motywacji w klasie, która obejmuje następujące rzeczy:

• Rozbudzanie zainteresowania nowymi rzeczami.
• Zachęcanie dzieci do ciekawości.
• Zachęcanie do osobistej autonomii poprzez wykorzystywanie wyników ich pracy w szkole.
• Uczenie się samooceny.
• Odpowiedzialność.
• Rodziców kładących nacisk na wysokie wyniki w nauce i przejrzyste ocenianie wyników.
• Zyskiwanie większej niezależności w miarę dorastania.

Inne teorie motywacji mówią również, że na samoocenę ucznia wpływają różne zmienne motywacyjne, takie jak wyniki w nauce oraz sposób, w jaki postrzegają własny poziom wysiłku i umiejętności.

Teoria mówi, że uczniowie, którzy są bardzo zmotywowani, aby coś osiągnąć (starając się wyróżnić, walczyć o sukces i osiągnąć swoje cele) postrzegają swoje zwycięstwa jako wynik własnych umiejętności i wysiłku.

Zwykle mają również wyższą samoocenę niż niezmotywowani uczniowie. To dostarcza jeszcze więcej dowodów na coś, co trzeba nieustannie podkreślać: znaczenie zachęcania uczniów do bycia zmotywowanymi od najwcześniejszych lat.