Ekoizm: wolę istnieć, nie będąc zbyt zauważalnym

Jak każda cecha, ekoizm utrzymuje się niezależnie od tego, z kim ludzie spędzają czas. Jednak ekoistów często pociągają narcystyczne zachowania właśnie dlatego, że mają kogoś, kto lubi zajmować całą przestrzeń. Kiedy narcyzi stają się agresywni, ekoiści czasami obwiniają siebie samych za przemoc.

Ekoizm jest cechą, a nie zaburzeniem. Ale możemy zrozumieć go jeszcze lepiej, jeśli przedstawimy go jako strategię przetrwania: „Jeśli chcę być bezpieczny i kochany muszę upewnić się, że proszę ludzi o jak najmniej i daję wszystko, co mogę” .

Ekoizm – życie w cieniu

Według psychologa dr Craiga Malkina, badacza i autora Rethinking Narcissism, ekoizm to skrajny strach przed jakimkolwiek narcystycznym zachowaniem. W przeciwieństwie do przyciągającego uwagę narcyza, który pragnie poczuć się wyjątkowo, ekoiści boją się szczególnej uwagi, nawet jeśli jest ona pozytywna.

Malkin i jego współpracownicy odkryli, że ekoiści zazwyczaj zgadzają się ze stwierdzeniami takimi jak „Boję się stać się ciężarem” lub „kiedy ludzie pytają mnie o moje preferencje, często czuję się zagubiony”. Chociaż te cechy mogą brzmieć bardzo jak pozytywne zachowania lub nawet pokora zwykłych ludzi, Malkin mówi, że istnieje między nimi duża różnica.

Ekoizm w swojej najłagodniejszej postaci może wywoływać cechy służalczości, nadmiernie hamując wyrażanie myśli i pragnień. W swojej najbardziej ekstremalnej formie może opisywać sposób życia, w którym jednostka rezygnuje z posiadania własnego głosu i wybiera całkowitą izolację od innych.

Początek w dzieciństwie

Nadal jest wiele do zrobienia w temacie odnalezienia przyczyny ekoizmu. To, co powoduje jednomyślność wśród profesjonalistów, to fakt, że w ekoizmie rodzaj rodzicielstwa z pewnością odgrywa fundamentalną rolę.

Wydaje się, że ekoiści urodzili się z większą wrażliwością emocjonalną niż większość ludzi. Kiedy ten temperament zostanie ujawniony rodzicowi, który zawstydza lub karze za to, że mają jakąś potrzebę prawdopodobnie pojawi się u nich ta cecha.

Jeśli jednostka jest dzieckiem narcystycznego rodzica, który narzuca swoją wolę będzie mu trudno usłyszeć lub poznać jego myśli i pragnienia. To samo doświadczenie może spowodować, że narcyz będzie chciał spełnić życzenie rodziców o specjalnym dziecku.

Powtarza to samo zachowanie, co rodzice wierząc, że jest wyjątkowy lub ważniejszy od innych. Na tym etapie nie jest jasne, czy to coś wrodzonego na to wpływa, czy takie dziecko może przejawiać narcyzm, czy ekoizm.

Mimo to należy zauważyć, że nie wszystkie dzieci narcystycznych rodziców zostają ekoistami. I nie wszyscy ekoiści mają narcystycznych rodziców. „Ekoizm to cecha, która do pewnego stopnia istnieje w każdym z nas” – mówi Malkin.

Ekoistów nie definiuje pasywność. Mogą być dość aktywni w odkrywaniu i dążeniu do tego, czego potrzebują inni. Mogą być doskonałymi słuchaczami, ale nie czują się komfortowo otwierając się na innych (ich strach przed staniem się ciężarem często blokuje ich zdolność do dzielenia się).

Kultura i płeć

Mężczyźni rzadziej szukają terapii dla ekoizmu. Jedną z hipotez rozważanych w celu wyjaśnienia tego jest wstyd przed byciem słabszym lub nie męskim. W kulturach, w których płeć i status mają większe znaczenie w relacjach władzy, ekoizm i narcyzm mogą być mniej widoczne i uchodzić za „naturalny porządek rzeczy”.

Wiele kobiet uważa, że ​​proszenie o więcej w związkach i stawianie na swoim jest niebezpieczne. Być może ich rodzice sprawili, że uważają rozmowę o uczuciach za niebezpieczną. Tutaj pojawia się największy problem: adaptacja w sytuacjach towarzyskich i ciągła przyjemność innych są często postrzegane pozytywnie. Niektórzy z tych ludzi uczą się przetrwać zapominając o swoich potrzebach i uczuciach.

Kwestia kulturowa

Są kultury, w których uważa się, że należy cierpieć w milczeniu lub że szukanie pomocy nie jest mile widziane. Ekoizm może być również sposobem zrozumienia prania mózgu. Może oferować wyjaśnienie światowej polityki lub sytuacji, w których ludzie dokonują zła w imieniu władzy lub organizacji.

Jak traktować ekoizm?

Idea utrzymywania uczuć pod kontrolą jest złożona, ponieważ wiele procesów, które na to wpływają lub działają, nie jest świadomych. Często stał się sposobem na przetrwanie w dzieciństwie.

Spędzanie czasu z terapeutą i omawianie tego, co się dzieje stwarza okazję do zidentyfikowania źródła ekoizmu. W tym przypadku terapia stanowi po części możliwość zbadania tych bolesnych uczuć i wspomnień w bezpiecznej przestrzeni. A na koniec pozwoli Ci usłyszeć, że trauma z dzieciństwa nie była „normalna”.

Wreszcie, jeśli mówienie na głos jest dla Ciebie trudne możesz włączyć do terapii elementy, które pomogą Ci poczuć się pewniej. W tym elementy takie jak poezja lub twórcze pisanie. Warto o tym porozmawiać podczas wstępnego kontaktu lub oceny z terapeutą.