Dysmorfofobia - co to takiego i jak ją leczyć?

Dysmorfofobia - co to takiego i jak ją leczyć?

Ostatnia aktualizacja: 06 stycznia, 2018

Czy słyszeliście kiedyś co to jest dysmorfofobia? Istnieją na świecie syndromy, zaburzenia oraz choroby, o których nie wiemy za wiele. Czasami nawet ci, którzy na nie cierpią, nie są ich świadomi. Ich objawy nie są opisane, ponieważ nie jesteśmy w stanie ich rozpoznać. Dzisiaj zamierzamy opisać ważne zaburzenie, które jest o wiele bardziej powszechne, niż nam się wydaje: to dysmorfofobia

Co to jest dysmorfofobia?

Zaburzenie to charakteryzuje się nadmiernym przejmowaniem się wyglądem swojego ciała. Zwykle dana osoba spędza mnóstwo czasu na czynnościach związanych z dbaniem o własny wygląd. Symptomy często nasilają się, jeśli dana osoba czuje, że jest obserwowana.

Wiele z tych czynności to powtarzające się zachowania, takie jak stałe przeglądanie się w lustrze, przesadne poprawianie wyglądu, porównywanie się z innymi oraz ukrywanie części ciała, z których nie jest zadowolona oraz które uważa za nieatrakcyjne.

Według badań przeprowadzonych przez Hiszpańskie Towarzystwo Chirurgii Rekonstrukcyjnej i Estetycznej (SECPRE) w Europie i Ameryce, ilość ludzi, których dotyka dysmorfofobia stale wzrasta, jako że jej symptomy stają się uważane za “normalne” społecznie, a nie jako patologiczne.

Syndrom ten sprawia, że ludzie postrzegają się jako “bardzo brzydkich”, nawet jeśli całkowicie odbiega to od rzeczywistości. Główne części ciała, które budzą troskę to: skóra, włosy, nos, oczy, podbródek, usta oraz kolana, nogi i klatka piersiowa.

Ankieta przeprowadzona w Stanach Zjednoczonych na 30 tysiącach ludzi, a opublikowana w Psychologia Dzisiaj, ujawniła, ze 93% kobiet i 82% mężczyzn wyraża niezadowolenie związane ze swoim  wyglądem fizycznym oraz codziennie pracuje nad tym, by go poprawić.

Większość osób, których dotyka dysmorfofobia są młode, przeważają również mężczyźni. Badania potwierdziły, że zaburzenia te pojawiają się w okresie dojrzewania, kiedy nastolatek szczególnie przejmuje się swoim wyglądem, czuje się obserwowany oraz jest aktywny społecznie. Średni wiek, kiedy pojawia się dysmorfofobia to 17 lat.

Wiele z tych młodych osób decyduje się na operacje plastyczne, chociaż jest to raczej problem psychologiczny, nie fizyczny. Z tego powodu doktor psychologii Gustavo Bustamante mówi, że z pewnością wiele ludzi, którzy poddają się zabiegom chirurgii estetycznej nigdy nie będzie zadowolonych rezultatami. 

Lustro smutek

Jakie są przyczyny dysmorfofobii?

Społeczeństwo podkreśla znaczenie wyglądu, zamiast intelektu, zapominając o prawdziwym “wewnętrznym pięknie”.

Możliwe jest, że przyczyna tego zaburzenia jest dwojaka: psychologiczna oraz biologiczna. Jeśli chodzi o biologiczną, to wyjaśnienie koncentruje się na pewnych genetycznych predyspozycjach do zaburzeń mentalnych oraz zachwiania równowagi w neuroprzekaźnikach mózgu. Psychologicznie, przesadna uwaga poświęcana własnemu wyglądowi bierze się z niskiego poczucia własnej wartości. 

Jak diagnozowana jest dysmorfofobia?

Główne objawy potrzebne do wykrycia tego zaburzenia to nietypowe zachowania towarzyszące codziennej rutynie, takie jak:

  • Unikanie spotkań towarzyskich z dużą ilością osób.
  • Krzywdzenie siebie spowodowane brakiem satysfakcji z wizerunku swojego ciała. Pozwala to później danej osobie usprawiedliwiać operacje plastyczne, które mają według niej zakończyć to błędne postrzeganie swojej osoby.
  • Spędzanie dużo czasu na wszystko, co związane jest z ciałem, w którym dana osoba widzi problem i nie potrafi na niego znaleźć rozwiązania.

Jak można to leczyć?

Rozpoznanie psychologiczne źródło problemu to pierwszy i najważniejszy krok. Stamtąd można już popracować nas wzmocnieniem poczucia własnej wartości, zaakceptowanie siebie zarówno fizycznie, jak i wewnętrznie.

Wsparcie przyjaciół i rodziny jest równie ważne. Bliscy mogą pomóc poprzez podkreślanie talentów i zalet osoby, która walczy z dysmorfofobią.

Miłość jest najzdrowszym, najpiękniejszym i najlepszym dostępnym antidotum na jakiekolwiek choroby czy zaburzenia. Oczywiście jako dodatek do psychologicznej terapii. Okazywanie pozytywnych uczuć wobec chorej osoby oraz bezwarunkowe wsparcie może w tym przypadku bardzo pomóc.


Ten tekst jest oferowany wyłącznie w celach informacyjnych i nie zastępuje konsultacji z profesjonalistą. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ze swoim specjalistą.