Dlaczego eksperyment Tuskegee nigdy nie powinien zostać zapomniany?

Naukowe badanie kiły, znane jako niesławny Eksperyment Tuskegee, trwało ponad 30 lat. Dziś, nawet biorąc pod uwagę okoliczności społeczne, w jakich został przeprowadzony, to zdumiewające, że wydano na niego zgodę.

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Cristina Roda Rivera.

Ostatnia aktualizacja: 09 maja, 2024

Eksperyment Tuskegee w Macon County w Alabamie został opisany jako rażący przypadek rasizmu w nauce. Badanie to działało jako exposé na północnoamerykańską społeczność naukową. Spowodowało ono również rewizję i umocnienie norm etycznych epoki.

Badanie Tuskegee polegało na analizie ewolucji kiły u czarnych mężczyzn o niskim statusie społeczno-ekonomicznym. Badacze pobrali próbki krwi zgodnie z nawoływaniem władz ds. zdrowia, by poprawić „złą krew” i promować dobry stan zdrowia społeczeństwa.

Jednak prawdziwym celem badań nie była poprawa stanu uczestników. Eksperyment Tuskegee miał potwierdzić szereg rasistowskich uprzedzeń na temat stanu zdrowia populacji Afroamerykanów, ze szczególnym uwzględnieniem ich braku ostrożności i rozwiązłości. Kiedy w końcu znaleziono lekarstwo na kiłę, uczestnikom nie zapewniono leczenia.

Eksperyment Tuskegee

W 1932 roku sześciuset Afroamerykanów z hrabstwa Macon w stanie Alabama zgłosiło się do udziału w eksperymencie naukowym dotyczącym kiły. Badanie Tuskegee dotyczące nieleczonej kiły u czarnoskórego mężczyzny zostało opracowane przez publiczną służbę zdrowia Stanów Zjednoczonych. Obejmowało badania krwi, prześwietlenia, nakłucia lędźwiowe i sekcje zwłok wszystkich osób, które zmarły.

Celem było „obserwowanie naturalnej historii nieleczonej kiły” w populacjach osób o czarnym kolorze skóry. Jednak uczestnicy nie byli tego świadomi. Myśleli, że podano im lekarstwo na „złą krew”. Jednak tak naprawdę nie otrzymali żadnego leczenia. Nawet po odkryciu penicyliny jako bezpiecznego i niezawodnego leku na kiłę większość z nich nie miała do niej dostępu.

Zrozumieć Amerykę tamtych czasów

Podczas i po wojnie secesyjnej w Stanach Zjednoczonych pogląd, że Afroamerykanie reprezentują inny gatunek niż biali Amerykanie, był podzielany przez znaczną część populacji. Wierzono, że dzieci rasy mieszanej są podatne na wiele problemów zdrowotnych.

Ponadto wielu członków społeczności naukowej twierdziło, że mózgi Afroamerykanów są słabo rozwinięte. Według nich dowodem na to twierdzenie był fakt, że ich genitalia były nadmiernie rozwinięte. Ponadto specjaliści twierdzili, że czarnoskórzy mężczyźni mają wrodzoną perwersję wobec białych kobiet i skłonność do niemoralności, z nienasyconym apetytem seksualnym.

Jest to ważne, ponieważ właśnie na podstawie tych uprzedzeń dotyczących rasy, seksualności i zdrowia naukowcy zaplanowali i przeprowadzili eksperyment Tuskegee. Uważali, że ludzie rasy czarnej są wyjątkowo predysponowani do infekcji przenoszonych drogą płciową. Niskie wskaźniki urodzeń i wysokie wskaźniki poronień są powszechnie przypisywane infekcjom przenoszonym drogą płciową (STI).

Uzasadnienie eksperymentu Tuskegee

Władze medyczne zakładały, że osób czarnoskórych, niezależnie od wykształcenia, pochodzenia, statusu finansowego czy osobistego, nie da się przekonać do leczenia kiły. Według nich to uzasadniało cel eksperymentu. Chodziło po prostu o obserwację naturalnego rozwoju kiły w społeczności, która nie szukała leczenia.

Publiczna służba zdrowia Stanów Zjednoczonych przeprowadziła badanie w hrabstwie Macon ze względu na wysokie wskaźniki zarażenia w mieście. Dotkniętych było podobno 35 procent populacji. W 1932 roku pod pozorem bezpłatnej opieki medycznej i leczenia „złej krwi” rekrutowano pierwszych pacjentów w wieku od 25 do 60 lat.

„Zła krew” to potoczne określenie obejmujące anemię, syfilis, zmęczenie i inne schorzenia. Naukowcy przeprowadzili badania fizyczne, zdjęcia rentgenowskie, nakłucia lędźwiowe, a jeśli uczestnicy zmarli, sekcje zwłok.

Rasistowskie okrucieństwo

Kilka razy w trakcie eksperymentu naukowcy aktywnie interweniowali, aby upewnić się, że ich badani nie otrzymali leczenia na kiłę. Na przykład w 1934 roku dostarczyli lekarzom z hrabstwa Macon listy swoich pacjentów i poprosili ich, aby te osoby nie były leczone. W 1940 roku zrobili to samo z Departamentem Zdrowia Alabamy.

Prawdziwa natura eksperymentu Tuskegee

Prawdziwy charakter badania Tuskegee polegał na tym, że zamiast zwykłej obserwacji i dokumentowania postępu kiły w społeczności, jak pierwotnie planowano, umożliwiono interwencję specjalistów.

Uczestnikom zakomunikowano, że są leczeni (co było kłamstwem). Oznaczało to, że uniemożliwiono im otrzymywanie leków, które mogłyby uratować im życie. Specjaliści potwierdzili tym samym pierwotną hipotezę, zgodnie z którą mieszkańcy hrabstwa Macon prawdopodobnie nie szukaliby leczenia. W konsekwencji ich kiła postępowała. W związku z tym badanie stało się samospełniającą się przepowiednią.

Odkrycie penicyliny

W 1947 roku penicylina stała się standardowym lekiem na kiłę. To skłoniło Służbę Zdrowia Publicznego Stanów Zjednoczonych do otwarcia kilku ośrodków szybkiego leczenia, aby przeciwdziałać chorobie za pomocą tego antybiotyku. Jednocześnie aktywnie uniemożliwiano zdobycie leku 399 mężczyznom.

Instytucja z Ameryki Północnej argumentowała, że uczestnicy badania nie będą potrzebować penicyliny ani stosować się do zalecanych planów leczenia. Twierdzono, że grupa wolontariuszy, składająca się wyłącznie z czarnych mężczyzn, była zbyt konserwatywna, aby udać się do lekarza. Ci ludzie wierzyli jednak, że są pod opieką lekarza, więc dlaczego mieliby prosić o dalszą pomoc?

W 1965 roku naukowcy zasugerowali, że jest już za późno na podanie badanym penicyliny. Twierdzili, że ich syfilis posunął się za daleko i lek im już nie pomoże. Niemniej jednak penicylina jest zalecana na wszystkich etapach infekcji, więc mogłaby zatrzymać postęp choroby.

W 1947 roku naukowcy opracowali Kodeks Norymberski. Później, w 1964 roku, Światowa Organizacja Zdrowia opublikowała Deklarację Helsińską. Oba dokuenty miały chronić ludzi przed podobnymi eksperymentami. Ale pomimo tego Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom postanowiło kontynuować badania Tuskegee do 1969 roku.

Koniec eksperymentu Tuskegee i początek oskarżeń

Eksperyment nie zakończył się, dopóki Peter Buxtun nie przekazał informacji na jego temat do New York Times. To zapoczątkowało debatę. Historia ta znalazła się na pierwszej stronie gazety 16 listopada 1972 roku.

National Association for the Advancement of Coloured People złożyło pozew przeciwko publicznej służbie zdrowia Stanów Zjednoczonych. Został rozwiązany dwa lata później w sumie dziesięciu milionów dolarów. Uzgodniono, że wszystkim ocalałym uczestnikom i zakażonym członkom rodziny zostanie zapewniona pomoc medyczna. Ostatnia ofiara zmarła w 2009 roku.

W odpowiedzi na wydarzenia w Macon County w 1974 roku Kongres uchwalił National Research Act. Ponadto powołano Biuro Ochrony Badań na Ludziach w celu nadzorowania badań klinicznych. Co więcej, uzyskanie świadomej zgody stało się konieczne dla wszystkich eksperymentów na ludziach. Do dziś nikt nie został pociągnięty do odpowiedzialności za swoją odpowiedzialność w sprawie Tuskegee.