Cechy narcystycznego ojca

Najbardziej szkodliwą rzeczą w narcystycznym ojcu jest blokada, którą narzuca swoim dzieciom, która uniemożliwia im bycie sobą. Tworzy w rodzinie sferę władzy, z której nie ma ucieczki: albo dzieci poddają się jej, albo ponoszą konsekwencje.

Zły ojciec i syn, przedstawiający cechy narcystycznego ojca.

Główną cechą ojca-narcyza jest wypieranie się potomstwa. Oznacza to, że nie uznaje on indywidualności i integralności swoich dzieci, ale widzi je tylko jako dodatek do siebie. Osoba taka uważa, że ma prawo do wykorzystywania dzieci i manipulowania nimi w dogodnym dla nich czasie. Dziś omówimy tę i inne cechy narcystycznego ojca.

Narcystyczny ojciec ofiarowuje swoim dzieciom uwarunkowane uczucie. Jeśli się przypodobają, otrzymają ojcowskie uczucia. Jeśli nie, tacy ojcowie nie mają problemu z odebraniem dzieciom uwagi, a nawet ochrony finansowej i fizycznej.

To nie ciało i krew, ale serce czyni nas ojcami i synami”.

-Friedrich Schiller-

Wielu ojców chce czuć dumę ze swoich dzieci i widzieć w nich, w taki czy inny sposób, ciągłość własnej egzystencji. Jednak samo to nie definiuje narcystycznego ojca. Narcystyczni ojcowie czynią ze swoich dzieci po prostu jeszcze jeden instrument dla ich własnego samowywyższenia.

Główne cechy narcystycznego ojca

1. Wykorzystuje własne dzieci

Narcystyczny ojciec wykorzystuje swoje dziecko do spełniania własnych marzeń, pragnień i celów. Uważa to za całkowicie naturalne. Dyktuje sposób, w jaki jego dzieci przeżywają swoje życie, niezależnie od tego, czego same chcą.

Dzieci narcystycznych ojców przyzwyczajają się do proszenia o aprobatę przed zrobieniem czegokolwiek. Ojciec podpowiada im, jaki zawód wybrać, jakiego partnera potrzebują, jak się ubierać, jak czesać włosy. Ojcowie-narcyzi wierzą, że oni i tylko oni wiedzą najlepiej.

Ojciec jest zły na córkę
Narcystyczny ojciec przedkłada własne pragnienia i potrzeby ponad potrzeby swoich dzieci.

2. Marginalizuje dzieci, które są inne

Narcystyczny ojciec całkowicie odrzuca dziecko, które nie słucha jego rozkazów. Całkowicie je marginalizuje. Dla tego typu ojca niedopuszczalne jest, aby ich dziecko myślało samodzielnie.

Czasami nawet zaprzecza, że jest ojcem. Innym razem może szantażować swoje dziecko, odmawiając mu alimentów bądź wsparcia finansowego. Może również przestać rozmawiać z dziećmi na dobre lub upokarzać je i znęcać się nad nimi w miejscach publicznych.

3. Upublicznia osiągnięcia swojego dziecka

W przeciwieństwie do tego, o czym wspomnieliśmy wcześniej, narcystyczny ojciec nigdy nie traci możliwości przywłaszczenia sobie osiągnięć swojego dziecka, o ile pokrywają się z jego celami i pragnieniami. Ojcowie ci nie są dumni ze swoich dzieci, ale chwalą się nimi, gdy te osiągają sukces.

Jeśli wcześniej zepchnęli dziecko na margines, ponieważ było nieposłuszne, automatycznie je akceptują, gdy pociecha uzyska pewne ważne osiągnięcia. Chętnie zaakceptują wszystko, co pozwoli im się wywyższyć.

4. Manipuluje swoim dzieckiem dla własnych celów

Narcystyczny ojciec często używa wobec dziecka gróźb i przymusu. Często obwinia dzieci, że nie robią wszystkiego, czego on chce. Tego typu ojciec może też oczerniać i upokarzać dzieci, jeśli nie spełniają jego oczekiwań lub nie są mu posłuszne. Co więcej, nie ma problemu z obrażaniem lub karaniem ich w miejscach publicznych.

Narcystyczny ojciec grozi dzieciom, że nie wesprze ich finansowo, jeśli nie zastosują się do jego poleceń. Jak wspomnieliśmy wcześniej, warunku w ten sposób ich uczucia. Na przykład, jeśli ich dziecko przestrzega narzuconych przez ojca zasad, ten je uczuciem. W przeciwnym razie oferu im tylko chłód lub pogardę.

5. Jest sztywny psychicznie

Ojcowie są zazwyczaj autorytarnymi postaciami w rodzinie i jeśli są narcyzami, rozciągają tę rolę do skrajności. Dlatego starają się kontrolować nawet najdrobniejsze szczegóły w życiu swoich dzieci i robią to w sztywny sposób.

Dla tych ojców każde twierdzenie dziecka jest zagrożeniem. Jeśli dziecko podejmie samodzielną decyzję, uznają to za afront. Aby mieć wszystko pod kontrolą, ustanawiają niekwestionowane zasady dla każdego aspektu życia. W konsekwencji dzieci robią tylko to, na co pozwala im rodzic.

6. Brak mu empatii

Podobnie jak w przypadku wszystkich patologicznych narcyzów, narcystycznemu ojcu brakuje empatii. Rzeczywistość zaczyna się i kończy w ramach jego własnego ego. Dlatego nie rozumieją ani cierpienia, ani szczęścia swoich dzieci i nawet nie podejmują żadnego wysiłku, aby to zmienić.

Niezwykle często dziecko narcystycznego ojca ma również trudności ze zrozumieniem siebie. To dlatego, że ich myśli i uczucia nie są dostrzegane, nie mówiąc już o zrozumieniu. Z tego powodu często zrywają relację z ojcem lub przyjmują fałszywą tożsamość.

Ojciec ignoruje swojego syna
Narcystyczny ojciec jest samolubny i brakuje mu empatii, więc cierpienie ich dziecka dla niego nie istnieje.

7. Jest zaborczy

Narcystyczny ojciec jest zazdrosny o swoje dziecko, często w sposób wręcz absurdalny. Na przykład denerwuje się, gdy jego dziecko nabywa hobby, które je pasjonuje. Jest to oznaka autoafirmacji dziecka, dlatego narcystyczny ojciec od razu to odrzuca.

Prawdopodobnie będą również nadmiernie krytyczni wobec przyjaciół lub partnerów swoich dzieci, chyba że są również w stanie na nich wpłynąć. Ponadto minimalizują rolę matki lub są podejrzliwi co do relacji dziecka z nią.

Cechy narcystycznego ojca mogą wydawać się brutalne. Dzieci narcystycznego ojca mogą się buntować lub być dodatkiem, którego pragną ich ojcowie. Jest to złożona okoliczność, którą w większości przypadków można rozwiązać tylko w terapii.

Bibliografia

Wszystkie cytowane źródła zostały dokładnie sprawdzone przez nasz zespół, aby zapewnić ich jakość, wiarygodność, trafność i ważność. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i posiadającą dokładność naukową lub akademicką.

  • Peón, M. (2009). Todas mis esperanzas narcisistas están puestas en ti. Aperturas psicoanalíticas, 33.
  • Trechera, J. L., Millán Vásquez de la Torre, G., & Fernández Morales, E. (2008). Estudio empírico del trastorno narcisista de la personalidad (TNP). Acta colombiana de psicología11(2), 25-36.
Scroll to Top