Życie z zaburzeniem osobowości zależnej (DPD)

Wiele osób szuka pomocy psychologicznej, ponieważ doświadczają uczucia niepokoju i depresji. Jednak w niektórych przypadkach mogą cierpieć na zaburzenie osobowości zależnej (DPD). Dowiedz się o tym stanie tutaj.

Smutny mężczyzna w oknie symbolizujący zaburzenie osobowości zależnej

Kiedy mówimy o osobach zależnych, często powtarzamy pewne uprzedzenia i mity. Czasami wyobrażamy sobie tych ludzi jako istoty słabe, bez charakteru, które żyją wiecznie zakotwiczone w innych. Co więcej, mamy tendencję do kojarzenia tego wzorca zachowań z płcią żeńską. Jak w rzeczywistości wygląda życie z zaburzeniem osobowości zależnej?

Zaburzenie osobowości zależnej (DPD) pojawia się również u wielu mężczyzn. Co ciekawe, ta część populacji, wykazując cechy lękowe i depresyjne, może prezentować stan pierwotnie opisany przez Zygmunta Freuda.

Ci więźniowie absolutnej bezbronności stale cierpią. Mają tendencję do powtarzania słów, takich jak: „Nie mogę sobie z tym poradzić”, „Czuję się samotny”, „Nikt mnie nie kocha” lub „Nie wiem, co zrobić ze swoim życiem”. Potrzebują jednak naszego zrozumienia, a nie krytyki. Zrozumienie anatomii tego typu zaburzeń może być ważniejsze, niż mogłoby się wydawać.

Osobowość zależna bardzo dobrze reaguje na terapię psychologiczną. Problem polega na tym, że pacjenci często nie są właściwie diagnozowani. To dlatego, że w wielu przypadkacg leczy się ich na zaburzenie depresyjne lub lękowe.

Kobieta leżąca na meblu przedstawiająca życie z zaburzeniem osobowości zależnej
Osoby z zaburzeniem osobowości zależnej pragną stałego wzmocnienia. Rzadko wyrażają niezgodę lub swoją opinię na jakikolwiek temat.

Życie z zaburzeniem osobowości zależnej

Istnieją pewne stany psychiczne, które są raczej rozproszone. Problemy ze zdrowiem psychicznym mają na przykład wspólne pochodzenie i powtarzające się niuanse. Ponadto często zawierają cechy współistniejące. Oznacza to, że osoby cierpiące mają tendencję do wykazywania dwóch lub więcej zaburzeń psychicznych.

Osoba z silnym lękiem przed porzuceniem, która nie może być sama, może otrzymać diagnozę zaburzenia osobowości typu borderline. Jednak życie z zaburzeniem osobowości zależnej oznacza niezdolność do samodzielnego funkcjonowania. Wiąże się to także z niezdolnością do samodzielnego podejmowania jakichkolwiek decyzji i koniecznością liczenia na czyjąś opiekę i pomoc.

Uniwersytet w Padwie (Włochy) twierdzi, że stan ten pojawia się we wczesnej dorosłości i całkowicie warunkuje społeczne funkcjonowanie jednostki. To naprawdę wyniszczające zaburzenie. Co jednak ciekawe, pacjenci szczególnie dobrze reagują na terapię psychologiczną. Zmiana jest możliwa, o ile zostanie postawiona odpowiednia diagnoza. Poniżej omówimy, jak wygląda życie cierpiących.

Osoby z DPD są przez cały czas zakotwiczone w swoich rodzicach lub partnerach. Nie mogą podejmować samodzielnie decyzji.

1. Stałe i autodestrukcyjne zachowania przywiązania

Niektóre osoby mogą wykazywać zachowania zależne, ale posiadają podstawową funkcjonalność. Życie z zaburzeniem osobowości zależnej oznacza jednak całkowitą niezdolność do samodzielnego radzenia sobie na poziomie psychospołecznym. Zwykle przejawiają następujące zachowania:

  • Najgorszy strach pacjentów to samotność lub porzucenie.
  • Są przekonani, że nie mogą funkcjonować bez pomocy innych.
  • Wykazują uporczywe zachowania uległe. Może to dotyczyć ich partnerów, rodziny lub przyjaciół.
  • Nie rozumieją życia bez bliskości rodziców czy partnerów. Zawsze mają w swoim życiu szereg postaci, które wzmacniają ich niedociągnięcia i lęki oraz zaspokajają ich potrzeby.

Ważne jest, aby podkreślić, że chociaż osoby te potrzebują trwałego przywiązania do bliskich im osób, równocześnie cierpią z tego powodu. Ich zachowanie i sposób bycia nie satysfakcjonują ich. Zdają sobie z tego sprawę i rozumieją, że powoduje to u nich uporczywą udrękę.

2. Palące niezdecydowanie

„Jaki stopień zawodowy lub uniwersytecki powinienem wybrać?” – Czy powinienem iść na tę rozmowę o pracę? „Co jeśli popełnię błąd podejmując tę decyzję?” „Czy powinienem zawieźć samochód do warsztatu, czy jeszcze trochę poczekać?” Życie z zaburzeniem osobowości zależnej oznacza bycie uwięzionym w permanentnym niezdecydowaniu.

Osoby chore wątpią we wszystko. Co więcej, prawie wszystko budzi w nich strach i niepewność, a do działania potrzebują porady innych. Nie ma znaczenia, czy chodzi o błahy, czy ważny temat. Chorzy zawsze proszą bliskich o wsparcie. Dla nich to sprawa życia lub śmierci. Ponadto ludzie wokół nich zwykle cierpią z powodu tego rodzaju odpowiedzialności.

3. Życie z uległością i brakiem inicjatywy

Czy możesz sobie wyobrazić życie, w którym nigdy nie wyrażasz swojego zdania, aby nikomu nie zaprzeczać? Czy mógłbyś okazywać aprobatę dla rozumowania sprzecznego z Twoimi wartościami? Tak wygląda życie z osobowością zależną.

Osoby cierpiące na DPD poddają się, naśladują i pochłaniają zachowania innych, aby uniknąć samotności. Na wszystko się zgadzają, pozwalając, by fundamenty ich godności legły w gruzach. Nie stają w obronie swoich potrzeb ani praw, a nawet boją się prosić o pomoc, kiedy jej potrzebują. To dlatego, że nie chcą nikogo denerwować ani irytować.

Kolejnym zachowaniem wpisanym w DNA tego zaburzenia jest całkowity brak inicjatywy. Strach i brak pewności siebie to dwie jądrowe osie DPD.

Zaburzenia osobowości to naprawdę złożone amalgamaty. Obejmują one wszystko, od wyuczonych nawyków i składników genetycznych po niekorzystne doświadczenia z dzieciństwa. W przypadku osobowości zależnej ma ona swoje źródło w dzieciństwie lub okresie dojrzewania.

Kobieta w terapii psychologicznej otrzymująca wsparcie specjalisty w radzeniu sobie z życiem z zaburzeniem osobowości zależnej
Zależne zaburzenia osobowości pielęgnują postrzeganie siebie jako niezdolnego do działania bez wsparcia innych.

Leczenie zaburzenia osobowości zależnej (DPD)

Szacuje się, że częstość występowania tego zaburzenia w populacji ogólnej nie wynosi nawet jednego procenta. Nie jest ono zbyt rozpowszechnione. Jednak diagnostyka jest niezbędna. Ten absolutny strach przed samotnością i chora potrzeba przywiązania często mogą ukrywać się za nawracającą depresją lub zaburzeniem lękowym.

Jednym pozytywnym faktem dotyczącym zaburzenia osobowości zależnej jest to, że dobrze reaguje na terapię poznawczo-behawioralną. Ma dobre wskaźniki sukcesu i może dać cierpiącemu zmianę, której potrzebuje. CBT ułatwia dezaktywację zniekształconych wzorców myślowych i zastąpienie ich zdrowszymi rodzajami.

Podobnie, osobom cierpiącym można zaoferować skuteczne narzędzia zwiększające ich niezależność, pewność siebie i zdolność do podejmowania własnych decyzji. Z drugiej strony schorzenie to często wymaga również farmakologicznego podejścia do objawów depresji i lęku. Jednak to terapia psychologiczna zawsze odnosi się do prawdziwego źródła problemu.

Bibliografia

Wszystkie cytowane źródła zostały dokładnie sprawdzone przez nasz zespół, aby zapewnić ich jakość, wiarygodność, trafność i ważność. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i posiadającą dokładność naukową lub akademicką.

  • Adolphs R. (2013). The biology of fear. Current biology: CB23(2), R79–R93. https://doi.org/10.1016/j.cub.2012.11.055
  • Beck, A., Davis, D., & Freeman, A (2015). Cognitive Therapy of Personality Disorders (3rd ed). Guilford Press. https://psycnet.apa.org/record/2014-50109-000
  • Bornstein, R. F. (1996). Sex differences in dependent personality disorder prevalence rates. Clinical Psychology: Science and Practice, 3(1), 1–12. https://doi.org/10.1111/j.1468-2850.1996.tb00054.x
  • Palardy, V., El-Baalbaki, G., Belanger, C. & Fredette, C. (2013). Understanding and treating anxiety disorders in presence of personality disorder diagnosis. In Federico Durano (Ed). New Insights into Anxiety Disorders, 287-324. InTech. URL
  • Simonelli, Alessandra & Parolin, Micol. (2017). Dependent Personality Disorder. https://doi.org/10.1007/978-3-319-28099-8_578-1
Scroll to Top