Nasi dziadkowie tak naprawdę nigdy nie umierają, pozostają w naszych sercach na zawsze. Nawet dzisiaj tęsknimy za nimi i oddalibyśmy wszystko, aby ponownie usłyszeć ich historie, poczuć ich uściski i zobaczyć ich czułe i kochające spojrzenia.
Jednak życie rządzi się swoimi prawami i chociaż dziadkowie mają przywilej bycia świadkami naszych narodzin i dorastania, my musimy być świadkami ich starzenia się i ostatecznie pożegnania ze światem. Ich utrata jest zwykle pierwszą, jakiej musimy doświadczyć w dzieciństwie.
Dziadkowie, którzy zajmują się wychowywaniem wnuków, pozostawiają ślady w ich duszach. Ich spuścizna towarzyszy wnukom przez całe życie.
W dzisiejszych czasach bardzo często można zobaczyć dziadków zaangażowanych w zadania rodzicielskie ze swoimi wnukami. Zapewniają nieocenioną sieć wsparcia. Niemniej jednak ich rola nie jest taka sama jak matki czy ojca. To coś, co dzieci wyczuwają od najmłodszych lat.
Więź między dziadkami i wnukami jest tworzona z dużo bardziej intymnego i głębokiego współudziału, dlatego ich strata może w wielu przypadkach być drażliwym tematem dla dziecka lub nastolatka. Przyjrzyjmy się temu bliżej.
Nasze pierwsze doświadczenie ze stratą
Niektórzy mają przywilej posiadania jednego ze swoich dziadków w wieku dorosłym. Z drugiej strony wielu musi zmierzyć się ze śmiercią we wczesnym dzieciństwie, w wieku, w którym jeszcze tak naprawdę nie rozumieją pojęcia straty. Co więcej, dorośli czasami wyjaśniają to raczej kiepsko, próbując osłodzić ideę śmierci i bólu.
Jednak większość psychologów edukacyjnych zgadza się, że dziecku zawsze należy mówić prawdę. Oczywiście przekaz powinien być dostosowany do ich wieku, ale rodzice nie powinni popełnić błędu i nie pozwolić im odwiedzić dziadków w szpitalu, aby się pożegnać. Nie powinni też używać metafor, takich jak „Dziadek jest teraz gwiazdą na niebie”, służących wyjaśnianiu śmierci.
Śmierć należy wytłumaczyć dzieciom w prosty sposób i bez metafor, aby nie zrozumiały tego pojęcia błędnie. Na przykład, jeśli rodzice powiedzą, że dziadka nie ma, dziecko najprawdopodobniej zapyta, kiedy wróci.
Bez względu na to, czy dziecku wyjaśnia się śmierć z religijnego punktu widzenia, czy też nie, trzeba podkreślić fakt, że zmarły już nie wróci. Należy również pamiętać, że małe dzieci mogą przyswoić tylko ograniczoną ilość informacji. Z tego powodu wyjaśnienia dotyczące żałoby powinny być możliwie krótkie i proste.
Nasi dziadkowie i nieunikniony ból
Trzeba też pamiętać, że śmierć nie jest tematem tabu, a przed oczami dzieci nie trzeba ukrywać łez dorosłych. Wszyscy cierpimy z powodu straty bliskich i powinniśmy rozmawiać o tym i dać upust swoim uczuciom. Nasze dzieci również będą musiały to zrobić i powinniśmy im to ułatwić.
Dzieci zawsze będą zadawać wiele pytań, które wymagają najbardziej cierpliwych i odpowiednich odpowiedzi. Utrata dziadków w dzieciństwie lub w okresie dojrzewania jest zawsze złożona. Z tego powodu rodzina powinna wspólnie przejść przez proces żałoby, zwracając uwagę na szczególne potrzeby dzieci.
Nasi dziadkowie zawsze są z nami
Dziadkowie, nawet jeśli ich nie ma, są nadal bardzo obecni w naszym życiu. Mówimy o nich na naszych rodzinnych spotkaniach, a informacje o nich przekazujemy kolejnym pokoleniom. Nowym wnukom lub prawnukom, które nigdy nie miały okazji poznać swoich dziadków.
Dziadkowie trzymali nas za ręce przez jakiś czas, kiedy uczyli nas chodzić. Teraz przebywają w naszych sercach na zawsze, oświetlając nam drogę. Na zawsze pozostają w naszych myślach.
Ich obecność wciąż żyje na tych wyblakłych fotografiach, które trzymamy w ramkach, a nie w telefonach komórkowych. Myślimy o dziadku, patrząc na drzewo, które zasadził. Myślimy o babci, biorąc do rąk sukienkę, którą dla nas uszyła i którą wciąż cenimy. Ilekroć czujemy zapach pieczonych ciasteczek, które robiła babcia, pobudza to naszą pamięć emocjonalną.
Pamięć o nich jest także w każdej udzielonej nam radzie i w opowieściach, które wciąż pamiętamy. Są nawet w sposobie, w jaki wiążemy nasze buty i dołku w brodzie lub niebieskich oczach, które po nich odziedziczyliśmy.
Będą z nami przez całe życie
Dziadkowie nigdy nie umierają, ponieważ są wpisani w nasze emocje w znacznie bardziej skomplikowany i głęboki sposób niż to zakłada zwykła genetyka. Nauczyli nas iść trochę wolniej i we własnym tempie, delektować się popołudniem na wsi, odkryć, że dobre książki mają szczególny zapach. Ich język wykraczał daleko poza słowa.
Ich język był językiem uścisku, pieszczoty i współwinnego uśmiechu. Był to popołudniowy spacer, podczas którego dzieliliśmy ciszę i oglądaliśmy zachód słońca. Wszystko to będzie trwać wiecznie w spuściźnie, którą pozostawili. Oni naprawdę nas kochali i pamiętamy o nich każdego dnia.