Zaburzenia psychiczne w rodzinie – dziedzictwo czy edukacja?

W drzewie genealogicznym wielu rodzin pojawiają się nawracające zaburzenia psychiczne. W niektórych przypadkach są to te same warunki, a w innych są różne. Nasuwa się pytanie, czy zdarzenia te są przypadkowe. Czy osoby, u których występują zaburzenia psychiczne, mają określoną genetykę? A może to środowisko rodzinne i wzorce edukacyjne leżą u podstaw zaburzeń psychicznych występujących w rodzinach?

To pytanie, które od dziesięcioleci interesują naukowców i nad którym przeprowadzono znaczące badania. Obecnie odkrycia wskazują na ten sam kierunek: to połączenie dziedziczności i edukacji powoduje pojawienie się zaburzeń psychicznych.

Zaburzenia psychiczne – czy są dziedziczne?

Czynniki genetyczne odgrywają ważną rolę w powstawaniu zaburzeń psychicznych. W rzeczywistości niektóre stany kliniczne wydają się mieć znaczne obciążenie genetyczne. Oznacza to, że często pojawiają się u kilku członków tej samej rodziny.

Według niektórych badań osoby te odziedziczyły architekturę genomową, która predysponuje ich do cierpienia na choroby psychiczne. Dlatego możliwe jest zidentyfikowanie niektórych mutacji lub zmian genetycznych, które są odpowiedzialne za te wspólne zaburzenia psychiczne.

Jednak ważne jest, aby podkreślić kilka aspektów:

• Dziedziczenie genetyczne nie jest decydujące. Na przykład badania sugerują, że w populacji ogólnej ryzyko zachorowania na schizofrenię wynosi jeden procent. Zwiększa się to do sześciu dziesięciu procent, jeśli jeden z rodziców cierpi na zaburzenie i 50 procent, jeśli oboje cierpią. Dlatego, pomimo zwiększonych szans, możliwe jest również, że dana osoba nigdy nie zachoruje.
• Choroby nie są dziedziczone, ale predyspozycje są. Oznacza to nie tylko, że genetyka nie ma decydującego znaczenia, ale także, że dana osoba nie musi cierpieć na to samo zaburzenie, co jej krewni. Mogą rozwinąć się znacznie łagodniejszy wariant lub nawet inne zaburzenie. Na przykład w rodzinie z predyspozycją do lęku jeden członek może cierpieć na uogólnione zaburzenie lękowe, podczas gdy inny ma fobię społeczną.

Wpływ środowiska i edukacji

Biorąc pod uwagę, że dziedziczenie genetyczne nie jest ostatecznym warunkiem rozwoju zaburzeń psychicznych, musimy skupić się na środowisku i edukacji. W rzeczywistości środowisko i okoliczności, w których dorastamy, odgrywają kluczową rolę. W tym zakresie na zaburzenia psychiczne występujące w rodzinach wpływają następujące procesy:

Epigenetyka

Geny i środowiska wchodzą w interakcje w bliższy i bardziej odpowiedni sposób, niż mogłoby się nam wydawać, i robią to głównie poprzez epigenetykę. Ten mechanizm reguluje ekspresję genów. Oznacza to, że informacje zawarte w DNA danej osoby są tłumaczone na podstawie ich doświadczeń ze środowiskiem.

Epigenetyka wpływa na to, jak dana osoba reaguje na czynniki środowiskowe. Dlatego wpływa na prawdopodobieństwo, że w rezultacie rozwinie się u nich zaburzenie psychiczne.

Najbardziej zaskakujące wyniki w tym zakresie pochodzą z badań przeprowadzonych na parach bliźniąt. W tych badaniach tylko jeden bliźniak z każdej pary miał zaburzenia psychiczne, co wyklucza jakąkolwiek przyczynę genetyczną. Badania wykazały, że epigenetyka jest odpowiedzialna za obecność lub brak choroby.

Obligacje załącznikowe

Więzi nawiązane w dzieciństwie z głównymi opiekunami mogą stanowić czynnik ryzyka lub ochrony przed rozwojem zaburzeń psychicznych. W ten sposób ryzyko u niemowlęcia, które nawiązuje bezpieczne przywiązanie i cieszy się, że jego podstawowe potrzeby są zaspokajane na wszystkich poziomach, jest mniejsze.

Wręcz przeciwnie, te dzieci, które są ofiarami zaniedbania, nadużyć lub obojętnych lub ambiwalentnych opiekunów, są bardziej podatne na możliwe wyzwalacze zaburzeń psychicznych. W rzeczywistości te wczesne doświadczenia związane z tworzeniem więzi mogą w pewnym stopniu przeciwdziałać genetycznej predyspozycji do zaburzenia. Alternatywnie mogą to zaostrzyć.

Modelowanie

Musimy pamiętać, że rodzice są pierwszymi referentami dziecka. To dzięki rodzicom dzieci uczą się myśleć, czuć, zachowywać się i interpretować świat. W konsekwencji, jeśli jedno z rodziców (lub oboje) ma zaburzenia psychiczne, prawdopodobnie oferują nieodpowiedni model. Zakłada to dziecko.

Być może uczą się postrzegać lub uczestniczyć z większym skupieniem na negatywnych aspektach rzeczywistości. Jest to czynnik ryzyka depresji. Ewentualnie mogą nauczyć się nadmiernie czujności, ostrożności i strachu. Czynniki te są związane z zaburzeniami lękowymi.

Widząc, jak reagują najbliżsi, zarządzają swoimi uczuciami i funkcjonują w świecie, dziecko przyjmuje te wzorce jako własne. Jeśli nie są najbardziej odpowiednie, mogą zaszkodzić ich samopoczuciu psychicznemu zarówno w perspektywie krótko-, jak i długoterminowej.

Rodzic o słabych umiejętnościach społecznych lub słabych strategiach radzenia sobie jest w stanie pokazać to samo swojemu potomstwu. Tak więc trudności, których doświadczają, prawdopodobnie powtórzą się u ich dzieci.

Doświadczenia życiowe

Wreszcie, nawet przy najlepszym wychowaniu i opiece, istnieją pewne wydarzenia życiowe, które mogą wywołać wystąpienie zaburzeń psychicznych. Na przykład utrata bliskiego członka rodziny, wykorzystywanie lub zastraszanie, doświadczanie trudności społeczno-ekonomicznych lub radzenie sobie z dużym stresem w dzieciństwie to czynniki ryzyka.

Zaburzenia psychiczne występujące w rodzinach: działanie i profilaktyka

Kiedy występują zaburzenia psychiczne, które występują w rodzinach, prawdopodobnie wzbudzą niepokój członków rodziny, gdy rozważają posiadanie dzieci. Nieuniknione jest, że będą się zastanawiać, czy jakiekolwiek zaburzenia zostaną przeniesione na ich własne dzieci. Jednak w rzeczywistości nie możemy kontrolować dziedziczenia genetycznego, chociaż na szczęście nigdy nie jest to decydujące. To powiedziawszy, możemy kontrolować jego ekspresję i sposób, w jaki środowisko się przyczynia.

Dlatego ważne jest, aby spróbować wyeliminować czynniki ryzyka i wzmocnić czynniki ochronne. Na przykład, aby zaoferować bezpieczne więzi oraz kochające i pełne szacunku środowiska rodzicielskie. Ponadto kształcenie w zakresie inteligencji i zarządzania emocjami. Rzeczywiście, ponieważ to interakcja między dziedzicznością a środowiskiem determinuje zdrowie psychiczne, spróbujmy wnieść jak najwięcej pozytywnego wkładu.