Oriana Fallaci – świadek wielu kluczowych wydarzeń

Oriana Fallaci była jednym z najbardziej uznanych i najczęściej czytanych dziennikarzy na świecie. Jej 12 książek jest obecnie dostępnych w ponad 20 językach, a szacunki wskazują, że sprzedała najmniej 20 milionów ich egzemplarzy na całym globie.

Oriana Fallaci wyróżniała się przede wszystkim jako osoba przeprowadzająca wywiady, ponieważ nikt nie był w stanie dotrzeć do najbardziej ukrytych stron osobowości gwiazd i postaci na stanowiskach władzy tak skutecznie jak ona.

Oriana Fallaci była jedną z ikon „czwartej władzy”. Pokazała, że ​​dziennikarstwo może zmieniać bieg wydarzeń na świecie, pod warunkiem przestrzegania określonych zasad.

Co najmniej kilka z najbardziej wpływowych postaci XX wieku przewinęło się przed jej mikrofonem. Niektórzy ludzie twierdzą, że wszyscy u steru wręcz ją nienawidzili i dla niej samej był to znak, że robiła coś naprawdę dobrze.

Oprócz wybitnej pracy dziennikarskiej Oriana Fallaci była także wspaniałą pisarką. Miała bezpośredni, wrażliwy i pełen humoru styl, który urzekał kilka pokoleń. W swojej pracy zajmowała się w zasadzie wszystkimi istotnymi kwestiami: od ucisku kobiet w świecie muzułmańskim, poprzez Muhammada Alego, wojny w Wietnamie i pierwszą podróż ludzi na Księżyc.

W rzeczywistości jedna z najbardziej znanych anegdot dotyczących Oriany Fallaci i związanych z podróżą na Księżyc miała miejsce podczas wyprawy Apollo XII. Niektórzy twierdzą, że Charles Conrad, dowódca tej wyprawy, szukał u niej porady na temat zdania, które powinien wypowiedzieć, gdy postawi swoją stopę na tym naturalnym satelicie Ziemi.

Ponieważ Conrad był niskim mężczyzną, Oriana Fallaci poradziła mu, aby wypowiedział następujące słowa: „Dla Neila był to może mały krok, ale dla mnie jest on raczej spory”.

Oriana Fallaci – współczesna partyzantka

Oriana Fallaci była odważną i utalentowaną kobietą, która urzekła całe pokolenia swoim niezwykłym sposobem pisania. Jest jednym z najbardziej wpływowych dziennikarzy XX wieku, która postawiła wyraźną granicę w historii dziennikarstwa tworząc okres przed i po Orianie Fallacci.

Oriana Fallaci urodziła się we Florencji we Włoszech 29 czerwca 1929 r. Niektórzy twierdzą, że jej matka miała bardzo silną osobowość. Natomiast ojciec Oriany, Edoardo Fallaci, był skromnym stolarzem, miłośnikiem twórczości Marcela Prousta i radykalnym lewicowcem.

Oriana była jego pierwszym dzieckiem, choć on sam spodziewał się chłopca. Tak więc starał wychowywać córkę traktując ją jak syna.

To właśnie ojciec nauczył Orianę strzelać z broni palnej, polować i znosić bolesne sytuacje bez narzekań. Kiedy faszyzm ogarnął Włochy, Edoardo i jego córka, która miała wtedy zaledwie 13 lat, przyłączyli się do ruchu oporu.

Ojciec Oriany został wkrótce aresztowany i torturowany przez nazistów podczas okupacji Florencji. Tymczasem ona sama działała jako podziemna kurierka dostarczając pocztę do ruchu oporu. Po zakończeniu zmagań wojennych włoska armia przyznała jej honorowy medal za odwagę. Oriana Fallaci miała wówczas zaledwie 14 lat.

Była też doskonała uczennicą, otrzymała nawet stypendium upoważniające ją do rozpoczęcia edukacji na uczelni medycznej. Jednak jej przeznaczenie poprowadziło ją na inną ścieżkę. Została zawodową dziennikarką jeszcze przed ukończeniem 20. roku życia.

Oriana Fallaci jako świadek historii

Na początku kariery Oriana Fallaci pracowała dla kilku małych gazet. Pod koniec lat 50. zaczęła pisać w magazynie L’Europeo. Jego redakcja wysłała ją do Stanów Zjednoczonych, żeby napisała o programach telewizyjnych i filmach. Na podstawie tego doświadczenia powstała jej pierwsza książka, „Siedem grzechów głównych Hollywood” (oryg. I sette peccati di Hollywood).

Po tej podróży Oriana Fallaci poczuła, że ​​jej miejsce znajduje się właśnie w tym kraju i przeprowadziła się do Nowego Jorku na początku lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku.

W późniejszych latach odbyła też serię podróży do Azji, które stały się kanwą dla jej kolejnych książek „Bezużyteczna płeć” (oryg. Il sesso inutile, viaggio intorno alla donna) oraz „Penelopa na wojnie” (oryg. Penelope alla guerra).

Ponadto napisała także serię artykułów i pełną książkę o projektach kosmicznych NASA.

W 1967 roku została korespondentką wojenną, jako że poproszono ją o relację z konfliktu w Wietnamie. Zaowocowało to różnymi artykułami, kronikami i jedną z jej najsłynniejszych książek, czyli „Nic i niech tak pozostanie” (oryg. Niente, e cosí sia).

Oriana Fallaci zasłynęła dzięki swej pracy na całym świecie, wzięła także czynny udział w kilku protestach społecznych.

W trakcie jednego z nich została też kilkukrotnie postrzelona. Wydarzyło się to podczas masakry, która miała miejsce na Plaza de las Tres Culturas w Meksyku. Ludzie myśleli, że nie żyje i wysłali ją bezpośrednio do kostnicy. Dopiero pracownik tej instytucji zauważył, że Oriana jeszcze żyje i odesłał ją błyskawicznie do szpitala.

Kobieta, chodząca legenda

Po tym trudnym doświadczeniu rozpoczęła się era wspaniałych wywiadów. Oriana Fallaci siedziała przy jednym stole z najpotężniejszymi ludźmi na świecie w danym czasie.

Tak więc jednym z jej najbardziej pamiętnych wywiadów była rozmowa z ajatollahem Chomeinim. Zapytała go między innymi o sposób, w jaki jego religia traktuje kobiety i ostentacyjnie zdjęła wtedy czador, który zmuszona była nosić w jego obecności.

Większość z tych słynnych wywiadów opublikowała w swojej książce „Wywiad z historią” (oryg. Intervista con la storia ).

W 1973 roku podczas jednego z wywiadów poznała Alexandrosa Panagoulisa. Był on greckim bohaterem, który odważył się stawić czoła dyktaturze. Oboje zakochali się w sobie szaleńczo, ale ich związek zakończył się trzy lata później, kiedy Alexandros nagle zmarł.

To wydarzenie tak głęboko wpłynęło na jej życie, że nawet napisała o nim książkę zatytułowaną „Człowiek” (oryg. Un uomo: Romanzo – 1979). Jej pełne sukcesów życie trwało nadal, ale po kilkunastu latach Oriana Fallaci ukryła się przed światem w swoim nowojorskim mieszkaniu.

Niedługo później zdiagnozowano u niej raka płuc i wydarzyła się tragedia określana jako „11 września”. Po tym wydarzeniu Oriana napisała tak wiele radykalnych artykułów przeciwko islamowi, że rządy aż trzech różnych krajów w efekcie tego postanowiły oskarżyć ją o ksenofobię.

W 2006 roku zdecydowała, że ​​chce wyjechać do Florencji we Włoszech, ponieważ chciała umrzeć w swoim rodzinnym mieście. Dziesięć dni później, 15 września, Oriana Fallaci zmarła, pozostawiając po sobie niezrównane dziedzictwo dziennikarskie.