Frustracja to nie zaburzenie. Jest ona powszechnym uczuciem, które doświadczamy wszyscy. Podobnie jak inne emocje, takie jak strach czy smutek, jest czymś koniecznym. Pełni rolę wskaźnika, który daje nam znać, że coś jest nie tak i powinniśmy to zmienić.
Podobnie jak w przypadku innych emocji, może doprowadzić do tego, że zaczniemy zachowywać się agresywnie. A to już będzie powodowało pewnego rodzaju zaburzenie.
Jednakże w trakcie trwania frustracji musimy rozpoznać stopień nasilenia jakim się objawia. A także sposób w jaki jest regulowana. Niektórzy ludzie wykazują nieproporcjonalnie dużą frustracją w porównaniu do czynnika, który ją wywołał.
Ponadto reagują na tę frustrację w przesadny sposób – wybuchami wściekłości i agresji. Osoby te cierpią na tzw. zaburzenie eksplozywne przerywane.
“Wściekłość jest kwasem, który może powodować więcej szkody temu, kto ją okazuje, niż osobie, na która jest wylewana”
-Seneka-
Zaburzenie eksplozywne przerywane – co to takiego?
Odwołujemy się do zaburzenia, które dotyczy kontroli nad impulsami i regulacji emocjonalnej. Można również stwierdzić, że charakteryzuje się dwoma zasadniczymi czynnikami.
Osoby z tym zaburzeniem doświadczają nawracających epizodów pełnych wybuchów wściekłości.
Pokazują brak kontroli i agresywność, stanowiącą zagrożenie dla innych a objawiająca się za pomocą krzyków. Często manifestuje się ona wyrządzeniem fizycznej szkody obiektom znajdującym się w ich otoczeniu, w tym zwierzętom bądź ludziom. Jest to niekontrolowany stan emocjonalny, powtarzający się regularnie.
Te epizody gniewu są nieproporcjonalne do przyczyny lub motywu, który je wyzwolił. Zazwyczaj są sprowokowane sytuacją, którą dana osoba interpretuje jako negatywną, ale z którą inni ludzie radzą sobie z łatwością.
Na przykład: niewielka dyskusja, projekt o niekorzystnym wyniku, krytyka ze strony współpracownika … W niektórych przypadkach przyczyna może być nawet wyimaginowana jak na przykład poczucie bycia zaatakowanym podczas rozmowy, podczas gdy w rzeczywistości nic takiego nie miało miejsca.
Mogą zostać wywołane również przez wyimaginowaną zazdrość. Wszystko to może stanowić “powody”, które uruchomią wybuch agresji.
Eksplozywne zaburzenie przerywane stanowi przeszkodę w codziennym życiu
Nieradzenie sobie ze złością może mieć niszczące konsekwencje w życiu tych, którzy cierpią z powodu tego zaburzenia. Ponadto może to mieć również wpływ na ludzi wokół nich. Wynika to z faktu, że kontrolowanie agresywnych impulsów jest podstawowym kluczem do życia w społeczeństwie.
Większość osób cierpiących na takie zaburzenia przeżywa kłopoty w relacjach osobistych, czy to z członkami rodziny, partnerami czy w kontaktach z przyjaciółmi. Przebywanie w najbliższym otoczeniu osoby z tym zaburzeniem oznacza życie w stanie ciągłego napięcia.
Nie da się przewidzieć, kiedy nastąpi kolejny wybuch wściekłości. Powoduje to, że ludzie którzy ich kochają i dbają o nich, w końcu zaczynają trzymać się na dystans. Robią to ze strachu przed eksplozjami i wybuchami, a także konsekwencjami, jakie z sobą przynoszą.
Zaburzenie to wpływa również na życie zawodowe. Osoba, która cierpi na tę chorobę nie wie, jak kontrolować swoje wybuchy lub jak im zapobiec. Tak więc frustrujące sytuacje w miejscu pracy prędzej czy później kończą się wybuchem gniewu.
Mogą one dotyczyć dyskusji ze współpracownikami lub krytyki ze strony przełożonych. Dlatego wybuchy te powodują napięcia w miejscu pracy , które ostatecznie mogą doprowadzić do zwolnienia, jeśli takie napady agresji będą powtarzały się regularnie.
Dlaczego niektórzy ludzie doświadczają wybuchu agresji?
Niektóre badania wskazują, że eksplozje agresji są spowodowane deficytem serotoniny w mózgu, wywołanym na przykład uszkodzeniem kory przedczołowej. Kora przedczołowa jest dokładnie tą częścią mózgu, która jest powiązana z kontrolą impulsów. Jest odpowiedzialna za myślenie wyższego rzędu.
Chociaż przypomina to przyczyny biologiczne, innym aspektem wartym podkreślenia jest to, że większość ludzi, którzy cierpią z powodu tego zaburzenia, żyła w środowiskach gdzie jedna lub więcej osób przejawiało skłonności do wybuchów złości.
To skłania do zastanowienia się nad tym, że oprócz istnienia biologicznych predyspozycji, edukacja jak skutecznie regulować emocje, którą otrzymujemy przez całe dzieciństwo może również mieć kluczowe znaczenie.
Jeśli dziecko dorasta w napadach agresji i przemocy widząc najlepszy sposób na uzyskanie tego, co chce, będzie bardzo prawdopodobne, że utrwali w sobie takie zachowania.
Mało tego, zostaną one jeszcze wzmocnione. Konieczne jest, aby nieletni byli świadkami dobrych przykładów rozwiązywania konfliktów oraz dowiedzieli się, jak radzić sobie z frustracjami w zdrowy sposób, cierpliwie i stosując zdrowy dialog.
Ponadto ważne jest, aby pomóc dzieciom zrozumieć ich frustrację i nauczyć je jak sobie z tym radzić. Szczególnie, jeśli mają skłonność do wymuszania rożnych rzeczy przy pomocy wybuchów gniewu. W razie potrzeby należy zasięgnąć profesjonalnej porady. Dzięki temu oszczędzimy im w przyszłości wielu problemów.
Zaburzenie eksplozywne przerywane da się leczyć
Nigdy nie jest za późno, aby dowiedzieć się więcej o emocjach i sposobach zarządzania nimi. Dzięki terapii poznawczo-behawioralnej osoby te będą w stanie zidentyfikować pierwsze oznaki wybuchu gniewu.
Mogą więc powstrzymać je, zanim dojdzie do ich nasilenia, które spowodują poważne szkody. Aby je powstrzymać, należy podać im zestaw alternatywnych rozwiązań – na przykład sposób na wyjście z sytuacji powodującej ich frustrację. To wyjście może być mentalne (odwracające ich uwagę) lub fizyczne.
Inne metody, które mogą pomóc to ćwiczenia przy pomocy technik relaksacyjnych. Ograniczają one ogólny stan lęku i jego uruchomienie. Robią to kierując nagromadzoną energię w stronę zajęć sportowych. W niektórych przypadkach leki, które regulują serotoninę, mogą również być pomocne.
Ważną sprawą jest to byśmy mieli świadomość , że mamy problem i poszukali pomocy. W ten sposób możemy nauczyć się radzić sobie z wściekłością i poprawić standard naszego życia, a także życia ludzi wokół nas.
“W drodze do przejścia przez drzwi do wolności, wiedziałem, że jeśli nie zostawię wszystkich moich gniewów, nienawiści i niechęci za sobą, nadal będę więźniem”.
-Nelson Mandela-
Czy znasz kogoś, kto cierpi z powodu tego zaburzenia lub wydaje ci się, że problem może dotyczyć ciebie? Jak to wpływa na twoje codzienne życie?