Wiek emocjonalny pozbawiony wzruszeń - kiedy zostajesz w nim uwięziony?

Brak miłości jest czymś, co naprawdę pozostawia ślad, szczególnie w określonych grupach wiekowych. Ale czasami ma aż taki wpływ, że zostajesz uwięziony w czymś, co jest znane jako wiek emocjonalny pozbawiony wzruszeń. Innymi słowy, brak uczuć i miłości powstrzymuje Cię od rozwoju i nie będziesz w stanie iść naprzód, dopóki nie zostaniesz uzdrowiony.

Pojęcie “dojrzałości” jest właśnie tylko tym: pojęciem. W sensie praktycznym wszyscy mamy w sobie wiele różnych wieków. Niektóre z nich bardziej rzucają się w oczy, ale inne też gdzieś tam są. To naprawdę szczęśliwe zrządzenie losu, ponieważ pomaga nam cieszyć się rzeczami z dziecinną radością, radząc sobie z problemami z mądrością dorosłych.

Ale są też pewne okoliczności, które mogą Cię opuścić w określonym wieku. Zwykle kończysz na zatrzymaniu się w stanie określanym jako wiek emocjonalny pozbawiony wzruszeń, jeśli nie zrobisz nic, by rozwiązać problem.

Może nawet mieć swoje korzenie we wczesnym dzieciństwie. Jeśli tak jest, nawet jeśli jesteś w dość zaawansowanym wieku, możesz być w tym samym wieku emocjonalnym, co przestraszone, zranione dziecko, którym kiedyś byłeś. Na tym właśnie polega wiek emocjonalny.

Wiek emocjonalny pozbawiony wzruszeń- pierwszy etap

Kiedy jesteś młody, każde doświadczenie będzie miało na Ciebie duży wpływ. To część życia, kiedy ustanawiasz fundamenty tego, kim jesteś i kim będziesz. Nie oznacza to jednak, że później żadne wzruszenia i sentymenty nie będą Ci potrzebne. Oznacza to po prostu, że jest to absolutnie konieczne w waszych najwcześniejszych latach.

Kiedy 1-2-letnie dziecko nie otrzymuje uczuć, pierwszą rzeczą, którą traci, jest poczucie zaufania. Dzieci zawsze oczekują, że ich rodzice lub ktokolwiek się nimi zaopiekuje, zaspokoi ich potrzeby.

Ale czasami tak się nie dzieje, albo dzieje w odwrotnym kierunku – pojawia się odrzucenie i agresja. To prawdopodobnie utrudni dziecku zaufanie ludziom od tego momentu. Może nawet utrudnić mu zaufanie do samego siebie. Czasami wiek emocjonalny zatrzymuje się właśnie na tym etapie.

Brak przywiązania, autonomii i niezależności

W wieku około 2-3 lat, dzieci formalnie rozpoczynają swoją drogę do autonomii. Największą częścią tej części ścieżki jest nauczenie się korzystać z nocnika.

W tym momencie kochający rodzice lub opiekunowie będą wspierać autonomię z uczuciem i bez pośpiechu. Nie będą wymagać od swojego dziecka niczego, co wykracza poza jego poziom rozwoju i umiejętności uczenia się.

Nie spowolnią też postępu swojego dziecka, robiąc za niego rzeczy, które potrafi wykonać samodzielnie. Miłość nigdy nie powinna prowadzić do uzależnienia, a autonomia nigdy nie powinna prowadzić do zaniechania.

Dzieci zwykle pozostają na tej drodze do osiągnięcia niezależności od 3 do 6 lat, chociaż nigdy nie ma dokładnego wieku ani daty, jeśli chodzi o ludzi. Niezależnie od tego, zawsze jest to wiek, w którym zaczynają prawdziwie odkrywać świat.

Gdy dziecko jest kochane, wyrusza w tę podróż bez obawy. Jeśli nie, prawdopodobnie będzie czuć się nieswojo i okazywać strach, nawet jeśli nie będzie tam nic przerażającego ani niebezpiecznego.

Gdy dorastają do wieku szkolnego, dzieci rozwijają w sobie zamiłowanie do pracy i wydajności. To znaczy, jeśli mają obok kochający system wsparcia. Jeśli tego nie zrobią, będą wykonywać swoją pracę domową z poczuciem niższości.

Efekty w dorosłości

Zwykle zdajesz sobie sprawę, że jesteś uwięziony w wieku emocjonalnym pozbawionym uczuć, kiedy widzisz pewne cechy osobowości jako osoba dorosła i nie wiesz, skąd pochodzą. Zwykle nie jesteś w stanie się zmienić, nawet jeśli jesteś przekonany, że jest to konieczne. Niektóre cechy obejmują:

• Niepewność, nieśmiałość, lękliwość.
• Problemy z potwierdzeniem swojej wartości, okazywaniem, czego chcesz i wyrażaniem, jak się czujesz.
• Trudności w wyznaczaniu celów i dążenia do nich, ponieważ masz w sobie więcej strachu niż nadziei.
• Bierność we wszystkich dziedzinach życia, w tym w życiu miłosnym.
• Brak umiejętności cieszenia się różnymi rzeczami.

Co więc możesz zrobić? Zwykle można wyleczyć rany spowodowane brakiem uczuć. Ale nie wyleczą się same; naprawdę musisz nad tym pracować. Dobrym pomysłem jest poszukiwanie sposobów, aby pomóc dziecku pozbawionemu uczuć na otwarte wyrażanie siebie.

Daj swemu wewnętrznemu dziecku przestrzeń, w której będzie mogło mówić jak się czuje, bez względu na to, czy będzie musiało to zapisać czy porozmawiać o tym z terapeutą.