Udar - konsekwencje emocjonalne i behawioralne

Czy wiesz, że osoby, które przeszły udar mogą doświadczyć zmian emocjonalnych i behawioralnych? Musimy być ich świadomi, aby ich nie przeoczyć. Chcesz wiedzieć, jak wyglądają te zmiany? Czytaj dalej.

Udar to zaburzenie, które może pozostawić po sobie poważne konsekwencje oraz umiarkowany do ciężkiego stopień niepełnosprawności. Istnieją jednak inne rodzaje następstw, do których możemy przywiązywać mniejszą wagę, ale które są równie ważne. Są to zmiany emocjonalne i behawioralne, o których będziemy mówić w tym artykule.

Prawda jest taka, że ​​neurorehabilitacja skupia się bardziej na wyleczeniu następstw motorycznych, takich jak porażenie połowicze, zaburzenia chodu, afazja, zaburzenia poznawcze itp. Następstwa te występują najczęściej w szerokim zakresie i wymagają dużej uwagi.

W rzeczywistości, jeśli nie zajmie się również zaburzeniami emocjonalnymi i behawioralnymi, rehabilitacja fizyczna może nie przynieść oczekiwanych rezultatów.

Czym jest udar? Dane, które powinniśmy znać

Udar to nagłe zaburzenie krążenia krwi w mózgu, które powoduje połączenie objawów fizycznych i zaburzeń psychicznych, które mogą utrzymywać się z czasem. Dotyka 130 000 osób rocznie i szacuje się, że ponad 300 000 będzie miało ograniczenia funkcjonalne w wyniku udaru.

Jest to bardzo rozpowszechniona choroba. Musimy jednak wiedzieć, że 90% udarów można zapobiec. Jest to druga przyczyna śmierci w Hiszpanii. I pierwsza przyczyna śmierci kobiet.

Jest to główna przyczyna niepełnosprawności dorosłych, a 35% dotkniętych nią osób było w wieku produkcyjnym, co oznacza, że ​​nie jest to problem, który dotyczy tylko osób starszych.

Biorąc pod uwagę wszystkie konsekwencje, niektóre bardzo poważne, stwierdzamy, że w większości przypadków osoby, które wyzdrowiały po udarze mają psychopatologię wywodzącą się z utratą zdolności funkcjonalnej. Te zmiany mogą być nawet bardziej niebezpieczne niż fizyczne następstwa udaru.

Udar – najczęstsze zaburzenia emocjonalne

• Patologiczna emocjonalność lub śmiech i patologiczny płacz: odnosi się do płaczu lub reakcji śmiechem, które są nieproporcjonalne do bodźców wywołujących tę reakcję.
• Brak kontroli nad emocjami: ściśle związane z powyższym, osoba po udarze może mieć trudności z regulowaniem i wyrażaniem własnych emocji. Demonstracje mogą być nieproporcjonalne lub nieodpowiednie pod względem częstotliwości, intensywności i czasu trwania lub nieodpowiednie do kontekstu.
• Zmęczenie po udarze: intensywne zmęczenie przy minimalnym wysiłku umysłowym lub fizycznym. Może mu towarzyszyć subiektywne uczucie wyczerpania i trudności w rozpoczęciu zadań wymagających pewnego, choćby minimalnego wysiłku.
• Katastrofalna reakcja: mogą, ale nie muszą, pojawić się inne objawy depresji.
• Apatia: utrata zainteresowania i przyjemności w prawie wszystkim.
• Anozognozja: brak świadomości na temat samej choroby. Najbardziej uderzająca jest emocjonalna obojętność, która towarzyszy niepełnosprawności.
• Drażliwość i agresywność: jest to jeden z najczęstszych objawów. Mogą być werbalne lub fizyczne wobec przedmiotów i ludzi.
• Lęk lub depresja: objawy lękowo-depresyjne są bardzo częste z powodu samego uszkodzenia mózgu. Jednak udar wiąże się z utratą (wydolności, funkcjonalności …), co wiąże się z procesem żałoby, który może również prowadzić do objawów lęku i depresji.

Są to bardzo zmienne objawy u różnych osób i mogą być trudne do zdiagnozowania i wykrycia. Należy jednak przeznaczyć środki na odpowiednie wykrywanie i interwencję.

Zaburzenia behawioralne wtórne do udaru

• Zmiany w zachowaniu społecznym: jest to główna zmiana i może obejmować inne. Osoby bliskie pacjentowi często zgłaszają, że ich krewny „nie jest już taki sam”, że ich charakter, osobowość i sposób traktowania innych uległy zmianie.
• Infantylność: to skłonność do dziecięcych zachowań, jak nieodpowiedzialność i naiwność.
• Brak elastyczności: sztywność w zachowaniu to kolejny z głównych objawów. Odnosi się do niemożności zmiany wcześniej ustalonych planów. Może to nastąpić z powodu zmniejszenia lub deficytu pamięci roboczej.
• Egocentryzm: jest bardzo powszechny u tych pacjentów i implikuje niezdolność do postawienia się na miejscu innych.

Adaptacyjne zachowanie społeczne wymaga zrozumienia wizji innych, ich sposobu patrzenia na świat i zrozumienia ich perspektywy. Ta umiejętność jest znana jako teoria umysłu.

Brak lub pogorszenie zdolności do empatii może powodować, że nie jesteśmy w stanie zrozumieć ludzi wokół nas i nie jesteśmy wrażliwi na ich potrzeby, co utrudnia relacje społeczne.

Znaczenie zajmowania się tymi zmianami

Jak widzimy zmiany emocjonalne i behawioralne są naturalnymi reakcjami wynikającymi z samego udaru. Ale mogą mieć negatywne konsekwencje dla powrotu pacjenta do zdrowia. Dobre predyspozycje i motywacja są niezbędne, aby rehabilitacja przebiegała w pozytywny sposób, a powrót pacjenta do zdrowia był jak najszybszy.

Dlatego idealnym rozwiązaniem byłoby, aby równolegle z neurorehabilitacją i rehabilitacją neuropsychologiczną pacjenci i ich rodziny otrzymywali pomoc psychologiczną w celu odpowiedniego radzenia sobie z tymi zmianami. Tak, by nie stanowiły one przeszkody w wyzdrowieniu.

Ważna jest również dbałość o stan emocjonalny rodziny lub głównych opiekunów pacjentów.

Opieka nad osobami niesamodzielnymi to heroiczna praca, która często może wpływać na stan psychiczny opiekunów. A jeśli opiekunowie źle się czują, jakość opieki może ulec pogorszeniu. Nie ma lepszego sposobu na opiekę nad kimś niż zadbanie o siebie w pierwszej kolejności. Tak, abyśmy mogli zaoferować mu cenną pomoc.