Transseksualne dziecko i jego poruszająca historia - poznaj Marię!

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Anet Diner Gutverg.

Ostatnia aktualizacja: 27 grudnia, 2022

Seksualność ma wiele wymiarów. Jednym z tych wymiarów jest transseksualność. Osoba, czy też dziecko transseksualne ma biologiczną tożsamość, ale nie identyfikuje się z tą płcią. Stara się uzyskać cechy płci, z którymi się identyfikuje. Na przykład, możemy powiedzieć, że dziecko transseksualne będące biologiczną dziewczyną, może czuć się jak chłopiec. Z transseksualną dziewczyną byłoby odwrotnie.

Identyfikacja ta może być stopniowa i silniejsza w różnych obszarach. Niektóre z tych obszarów obejmują ich zewnętrzny wygląd, taki jak sposób ubierania się lub układania włosów. Inne obszary obejmują przyjmowanie leków zmieniających ich hormony lub płacenie za operację zmiany płci.

Nie chcąc budzić kontrowersji, chcielibyśmy stwierdzić, że uważamy, że różnorodność seksualna zawsze istniała. Różnica polega na tym, że żyjemy w społeczeństwie, które jest nieco bardziej otwarte i poinformowane. Więcej osób wie o homoseksualizmie i transseksualności. Interseksualizm nie budzi tyle samo odrzucenia, co kiedyś. Nasze obecne społeczeństwo ma więcej szacunku, jeśli chodzi o różne preferencje seksualne innych ludzi. Możemy również zaobserwować, że sposób w jaki ludzie ujawniają swoją seksualność też się zmienił.

W związku z tym dzisiaj porozmawiamy o dziewczynce o imieniu Maria. Jej przypadek był zawodowym wyzwaniem, ponieważ transseksualne dziecko jest trudnym tematem.

W jakim wieku tworzymy naszą tożsamość? Kiedy mogą pojawić się pierwsze sygnały transseksualne?

Dojrzewanie jest etapem najbardziej związanym z seksualnością. Dlatego na tym etapie pojawia się wiele idei lub koncepcji związanych z seksualnością. Jest prawdopodobne, że w dzieciństwie dziecko doświadcza próby seksualności. Jednak generalnie nie są w stanie nadać znaczenia temu zachowaniu.

Wiele razy gdy widzimy dziecko bawiące się lalkami, zakładające sukienkę lub otoczone przez osoby o odmiennej płci, zaczynamy nadawać im płeć. Mamy z góry założone wyobrażenia o tym co kobiece lub męskie. Zakładamy, że ich działania są wyraźnym wskaźnikiem tego, jak od tego momentu będą budować swoją tożsamość seksualną.

W wielu przypadkach brakuje nam cierpliwości, aby poczekać i zobaczyć czy to tylko ciekawość, czy jest to coś bardziej konkretnego. Chcemy natychmiast nazwać zachowanie dzieci, ponieważ to nas uspokaja. W naszym społeczeństwie, chociaż niektóre rzeczy się zmieniły, nadal jest nam łatwiej zobaczyć kogoś, jak się urodzili, niż jak się stworzyli.

Sprawa Marii jest wyjątkowa i bardzo rzadka. Jednak w ostatnich latach było wiele takich przypadków jak ona. Kiedy Maria miała trzy lata, zaczęła mówić, że czuje się jak chłopiec. Jej rodzice zachowywali się niepewnie, nie wiedząc co zrobić ze swoimi mieszanymi uczuciami.

Co Maria nam powiedziała?

Ogólnie rzecz biorąc, dzieci są bardzo szczere w sposobie dzielenia się myślami. Robią to w sposób pełen zaufania, a Maria nie była wyjątkiem. Była bardzo komunikatywna na temat tego, jak się czuła i zmieniała. Powiedziała rodzicom, że czuje się jak chłopiec i chce ubierać się jak chłopiec. Maria chciała obciąć włosy jak chłopiec i nazwała się imieniem, które wybrała: Juan.

Niemal wszystkie dzieci są z natury ciekawe. Pytają i zastanawiają się nad tajemnicami, które ich otaczają. Zastanawiają się nad ciałem, różnicami między chłopcami i dziewczętami etc. To, czego doświadczała Maria, było czymś więcej niż ciekawością. Kiedy zaczęła rozwijać swoją seksualną tożsamość, nie chciała identyfikować się z dziewczyną. To sprawiło, że chciała zmienić sposób ubierania się, swoje imię a także sposób, w jaki się zachowywała.

Maria była otwarta i szczera na temat tego, czego doświadczała. Wiedzieliśmy, że musimy ją zachęcić, aby jej pomóc. Musieliśmy zwrócić jej trochę więcej uwagi i zobaczyć, czy te zmiany się utrzymają, abyśmy mogli dać jej właściwą pomoc, jakiej mogłaby potrzebować. Podstawową ideą było złagodzenie skutków “szoku społecznego” i zminimalizowanie możliwości cierpienia z powodu niepokoju, stresu i depresji. Są to częste problemy, z którymi mają do czynienia dzieci transseksualne, a także nie chcą chodzić do szkoły, mają koszmary senne lub doświadczają dysforii płci.

Praca z dorosłymi

Ważne jest, aby nie panikować i zachować spokój. To pozwala nam zobaczyć, czy mamy do czynienia tylko z zachowaniem lub czymś innym. Ważną rzeczą jest uważna obserwacja. Powinniśmy być dostępni dla dziecka w przypadku jakichkolwiek pytań i starać się zrozumieć, jak się czują. Musimy być otwarci i tolerancyjni, aby dziecko czuło, że ​​znajduje się w zaufanym środowisku, w którym może się w pełni wyrazić.

Dorośli w transseksualnym życiu dziecka, zwłaszcza rodzice i najbliższa rodzina, mogą zacząć odczuwać poczucie winy. Możemy z łatwością pozwolić sobie na myślenie, że zrobiliśmy coś złego i że jesteśmy powodem, dla którego dziecko doświadcza tych uczuć. To także normalne, że doświadczamy strachu przed tym, co może wydarzyć się w przyszłości takiego dziecka transseksualnego. Musimy pamiętać, że nie jesteśmy sami i że w takich przypadkach musimy zrobić wszystko co w naszej mocy, nawet jeśli nie jesteśmy całkiem pewni tego co robimy.

Musimy pamiętać, że nie mamy do czynienia z chorym dzieckiem. Mamy do czynienia z dzieckiem, które odkrywa siebie, tak samo jak wszyscy inni. W tym procesie odkrywania mogą pojawić się różne rzeczy. Jeśli masz problemy z radzeniem sobie z sytuacją, zawsze warto jest szukać profesjonalnej pomocy.

Jakie zmiany wprowadzamy i w jaki sposób prawo nas chroni?

Jeśli chodzi o dzieci transseksualne, bezwarunkowa miłość i akceptacja są fundamentalne. Ważne jest także traktowanie zmian i transformacji jako naturalnych. Nie możemy wymagać od naszych dzieci, aby zrobiły coś czego nie chcą robić lub wcielać się w role, do których nie pasują. W tym czasie musimy szukać informacji i dostosowywać nasz umysł i język do tych zmian. Ważne jest zrozumienie, że dzieci transseksualne są wyjątkowe.

Na przykład ustawa z 2/2016 w Madrycie stwierdza między innymi, że wszystkie dzieci mają prawo do życia własną tożsamością. Za zgodą rodziców mogą zmienić swoje imię. Nie mogą jednak zmienić swojej płci, dopóki nie osiągną pełnoletności. Mają prawo używać tego imienia w szkole i wszędzie indziej. Mają także prawo do zabiegów, takich jak blokery hormonalne, w celu uniknięcia pewnych fizycznych zmian.

Dziecko transseksualne będzie miało problemy z językiem, kulturą i społeczeństwem. Jeśli chodzi o język, konieczne będzie wprowadzenie bardziej neutralnych pod względem płci i ogólnych wyrażeń. Zacznijmy myśleć o języku jako o wyrażeniu, które może zmienić sposób w jaki myślimy krok po kroku. Zawdzięczamy to wszystkim tym Juanom i Mariom.