Steve de Shazer, pionier krótkiej terapii skoncentrowanej na rozwiązaniach

Steve de Shazer jest uznawany na całym świecie za jednego z pionierów krótkiej terapii skoncentrowanej na rozwiązaniach (SFBT). Jest to rodzaj terapii oparty na rozmowie i zasadach konstrukcjonizmu społecznego. Ten ostatni podkreśla sposób, w jaki kontekst wpływa na postrzeganie, uczucia i rzeczywistość danej osoby.

Krótkoterminowa terapia skoncentrowana na rozwiązaniach przyjmuje podejście minimalistyczne. Wykorzystuje serię małych kroków, które mogą doprowadzić do zmiany. Jest to stopniowo rozszerzane, aż do wygenerowania zmian systemowych lub globalnych.

Innym wielkim wkładem tego specjalisty w dziedzinę psychologii była depatologizacja problemów. Rzeczywiście, zamiast koncentrować się na deficytach i nieprawidłowościach, Steve de Shazer skupiał się na pacjencie i jego możliwościach. W rzeczywistości idea ta odgrywa główną rolę w jego terapii.

„To, gdzie stoisz, określa, co widzisz, a czego nie; określa również kąt, z którego to widzisz; zmiana miejsca, w którym stoisz, zmienia wszystko”.

-Steve de Shazer-

Steve de Shazer i jego życie

Pionier terapii skoncentrowanej na rozwiązaniach, Steve de Shazer urodził się 25 czerwca 1940 roku nad brzegiem jeziora Michigan w Milwaukee (Wisconsin, Stany Zjednoczone). Był synem inżyniera elektronika i śpiewaczki operowej. Jego pierwszą wielką pasją była muzyka klasyczna, dlatego został saksofonistą jazzowym.

Steve de Shazer ukończył uniwersytet z tytułem Bachelor of Arts. Później kontynuował studia na Uniwersytecie Wisconsin, aż do uzyskania tytułu magistra pracy socjalnej. Szkolił się pod okiem Johna Weaklanda, kolejnego pioniera terapii krótkoterminowej. Obaj rozwinęli przyjaźń, która trwała przez całe ich życie i okazała się dla obojga niezwykle owocna.

De Shazer ożenił się z psychoterapeutką Insoo Kim Berg. Wspólnie założyli Centrum Terapii Krótkoterminowej w Milwaukee w 1978 roku. Stało się to epicentrum rozwoju ich teorii. De Shazer był fanem baseballu, długich spacerów i piwa. Czytał Wittgensteina w jego oryginalnym języku i był wielkim wielbicielem Duke’a Ellingtona i Theloniousa Monka.

Nowe podejście do terapii

Wielkim wkładem De Shazera w psychologię była reorientacja praktyki terapeutycznej. Wychodził on z założenia, że jednostki są w stanie tworzyć wartościowe rozwiązania, korzystając z własnych zasobów. Prosił on pacjentów, aby opowiedzieli, kiedy ostatni raz udało im się rozwiązać problem, który sprowadził ich na terapię. W rzeczywistości uważał, że rozwiązania muszą pochodzić z wiedzy i pomysłów, które pacjenci już posiadają.

W tym modelu rolą terapeuty jest skupienie uwagi na teraźniejszości i przyszłości, pozostawiając przeszłość za sobą. Proces rozpoczyna się, gdy pacjentowi udaje się zwizualizować swoją wymarzoną przyszłość i podejmuje małe kroki, aby ją osiągnąć.

Ta perspektywa opiera się również na założeniu, że w życiu osoby, która uczestniczy w terapii, dzieje się wiele pozytywnych wydarzeń. Jej cele obejmują identyfikację tych pozytywnych aspektów i wyodrębnienie elementów, które pacjent chciałby zmienić. Terapeuta ma za zadanie wykonywać prace ukierunkowane na wspieranie ciągłych zmian. W terapii kieruje się on ośmioma zasadami:

1. Jeśli coś nie jest zepsute, nie naprawiaj tego.
2. Kiedy już wiesz, co działa, rób tego więcej.
3. Jeśli to nie działa, zrób coś innego.
4. Zmiana jest stała i nieunikniona.
5. Rozwiązanie nie zawsze jest bezpośrednio związane z problemem.
6. Okazywać uznanie dla tego, co pacjent robi dobrze.
7. Wszystkie problemy mają wyjątki. Na przykład, kiedy powinny się pojawić, ale się nie pojawiły.
8. Przyszłość jest tworzona i negocjowana.

Steve de Shazer i jego dziedzictwo o wielkim znaczeniu

Steve de Shazer za swój najważniejszy cel stawiał sobie uproszczenie terapii. Chciał, aby był to proces mniej uciążliwy dla pacjenta czy klienta, a jednocześnie bardziej efektywny. Podczas pracy w założonym przez siebie ośrodku osobiście uczestniczył w 700 konsultacjach rocznie.

Z reguły pomagał biednym rodzinom z ogromnymi problemami, ale bez opieki społecznej i pomocy rządowej. Na przykładzie tych pacjentów Steve De Shazer pokazał, że największą zaletą terapeuty jest umiejętność słuchania i poważnego traktowania tego, co mówią pacjenci.

Tuż po 2000 roku zdiagnozowano u niego śmiertelną chorobę. Nie chciał jednak przerywać pracy, bo nie wyobrażał sobie życia bez rozwijania swojej wiedzy. Zmarł wkrótce po wyjściu z samolotu w Wiedniu w 2005 roku.

Jego idee największe uznanie zyskały w Europie. Na przykład obecnie co najmniej 50 000 pracowników w Wielkiej Brytanii zostało przeszkolonych w zakresie terapii krótkoterminowej skoncentrowanej na rozwiązaniach. Podobnie jest w całej Europie. Rzeczywiście, dziedzictwo De Shazera jest ponadczasowe.