Skutki samotności w dzieciństwie

Lew Tołstoj powiedział, że „samotność w dzieciństwie jest jak miecz, który rani serce dziecka”. I miał rację, samotność w dzieciństwie to odskocznia do choroby. W tym artykule wyjaśniamy dlaczego.

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Gorka Jiménez Pajares.

Ostatnia aktualizacja: 27 marca, 2023

Można by pomyśleć, że samotność jest domeną wyłącznie dorosłych. Jednak wiele dzieci czuje się wyjątkowo samotnie, mimo że otaczają je inne maluchy. Dla nich jest to niepokojąca emocja, która uniemożliwia im dobre samopoczucie i pójście naprzód. Dzisiaj omówimy skutki samotności w dzieciństwie.

Jedna z definicji tej emocji to „różnica między poziomem pokrewieństwa i więzi z innymi, tym, co postrzegamy i czego chcemy” (Perlman i in., 1981). Samotność, jak każde ludzkie doświadczenie, również „dotyka” i przytłacza posiadane przez dzieci zasoby do radzenia sobie, czyniąc je bardziej podatnymi na istotne jednostki kliniczne, takie jak depresja.

Samotność najmłodszych

Dzieci są często otoczone innymi maluchami w szkole, w parku, a nawet na przyjęciach urodzinowych swoich rówieśników. Jednak mimo bogatych kontaktów społecznych mogą czuć się wyjątkowo samotne. Fakt, że mają kontakt z innymi, nie chroni ich przed tego rodzaju uczuciami. W końcu dobrze wiadomo, że postrzegana samotność może współistnieć u osób z bogatych środowisk społecznych. (Cacciopo i in., 2006).

Okres życia, który dzieli dzieciństwo od dorastania, naznaczony jest zmianami. Niektóre z nich są dość poważne. Na przykład fakt, że dzieci i młodzież muszą zmieniać szkoły wraz z wiekiem, może zmienić lub wpłynąć na cały ich interaktywny kontekst. Zmiany tego typu mogą stać się czynnikami zwiększającymi ryzyko pojawienia się samotności.

Dlaczego niektóre dzieci czują się wyjątkowo samotne?

Dzieci, młodzież i dorośli czasami czują się samotni. To część życia. Badania wykazały, że około trzech do czterech na dziesięcioro dzieci w wieku do 15 lat odczuwa samotność (Yange i in. 2020).

Dziewczęta doświadczają tej emocji częściej i intensywniej niż chłopcy. Ponadto percepcja tego niekomfortowego stanu emocjonalnego wzrasta w następujących przypadkach (Xerxa i in., 2021):

• Posiadanie niepełnosprawności.
• Posiadanie matki z depresją.
• Bycie zastraszanym lub kłótnie z innymi dziećmi.
• Preferowanie relacji wirtualnych zamiast fizycznych.
• Posiadanie innej orientacji seksualnej niż większość.
• Posiadanie rodziców z depresją, lękiem i/lub nadużywaniem substancji.

Z powyższych powodów oraz tych, które wyjaśnimy poniżej, samotność u dzieci występuje na arenie publicznej. Oprócz znacznego wpływu na samopoczucie psychiczne, jest silnym czynnikiem ryzyka chorób fizycznych. Dlatego, aby móc pomóc dzieciom, które cierpią z powodu samotności, musimy wiedzieć, jak je zidentyfikować.

Skutki samotności w dzieciństwie

Doświadczanie samotności często zwiększa ryzyko zachorowania również na różne jednostki kliniczne. Badania przeprowadzone na temat samotności w dzieciństwie zasugerowały specyficzne powiązanie lęku społecznego i depresji (Maes i in., 2019).

Co więcej, wiemy, że osoby, które częściej odczuwają tę emocję, są bardziej narażone na przedwczesną śmierć, niezależnie od tego, ile zarabiają, jakie mają wykształcenie, jaką mają płeć czy pochodzenie etniczne. Wynika to z wpływu, jaki samotność wywiera na następujące parametry (Yang i in. 2016):

• Nadciśnienie.
• Zapalenie, w którym pośredniczy białko C-reaktywne.
• Zwiększony wskaźnik masy ciała i obwód talii.

Kiedy dzieci dorastają, ich samotność może stać się chroniczna i mogą wystąpić u nich objawy psychiatryczne. Objawy lęku lub nadużywania substancji psychoaktywnych wraz z depresją to najczęściej wykrywane grupy jednostek klinicznych w tych przypadkach.

Z drugiej strony samotność w dzieciństwie oznacza, że opisane objawy psychiatryczne mogą wpływać na emocjonalny i psychologiczny wszechświat jednostki przez całe życie (Xerxa i in., 2021). Samotność jest również związana z myślami samobójczymi (Goodfellow i in., 2023).

Jak pomóc samotnym dzieciom

Konieczne jest tworzenie, rozwijanie i wdrażanie interwencji, których podstawą jest funkcjonowanie dziecka w szkole. Celem jest złagodzenie negatywnych skutków, jakie wywołuje ta emocja, gdy jest ona nie tylko okazjonalna, ale chroniczna. Na przykład promowanie większej więzi z kontekstem szkolnym byłoby czynnikiem ochronnym przed potencjalną samotnością.

Interwencje te powinny również uwzględniać rolę odgrywaną przez rodzinę. Rodziny, które wspierają swoje dzieci w problemie samotności, promują ich dobrostan psychiczny. W tym sensie kluczowa jest odpowiednia komunikacja i dobra umiejętność empatii.

Jak widać, samotność jest emocją, która może mieć niszczący wpływ na umysły najmłodszych. Szkolny psycholog wychowawczy jest szczególnie pomocny w przypadkach samotności w dzieciństwie. Programy promujące interakcję z innymi dziećmi, a także różne techniki terapii poznawczo-behawioralnej przeciwdziałają skutkom tej emocji, takim jak depresja, lęk, a nawet samobójstwo.