Samokrytyka i perfekcjonizm sprawiają, że stajesz się swoim najgorszym wrogiem

Dlaczego tak bardzo krytykujesz samego siebie? Dlaczego tak trudno jest Ci dostrzec swoje osiągnięcia, a tak łatwo zauważasz swoje porażki? Kiedy jesteś swoim największym wrogiem, wszystko wydaje się bardziej szare, bardziej pochmurne i bardziej niepewne. Traktowanie siebie ze współczuciem nie jest łatwym zadaniem, ale czasami po prostu trzeba to zrobić. Czas odstawić na bok samokrytykę i perfekcjonizm.

Perfekcjonizm i samokrytyka to dwa powszechnie używane terminy. Jednak często są one słabo zdefiniowane. W dziedzinie zdrowia psychicznego perfekcjonizm jest kojarzony z jednostkami klinicznymi, takimi jak nasilenie zaburzeń odżywiania, depresji, niepokoju i stresu. Samokrytyka jest kojarzona z fobią społeczną lub samobójstwami.

Perfekcjonizm

Perfekcjonizm to tendencja do utrzymywania wysokich standardów wydajności przy jednoczesnym przecenianiu siebie. Często wynikiem tych ocen jest samokrytyka. Prowadzi to do rosnącego niepokoju przed popełnianiem kolejnych błędów. Istnieją dwa rodzaje perfekcjonizmu:

Adaptacyjny perfekcjonizm

Perfekcjonizm adaptacyjny oznacza, oprócz wysokich standardów wydajności, niewielką rozbieżność, jeśli sprawy nie idą tak, jak chcesz. W efekcie uznajesz, że robienie wszystkiego zawsze dobrze jest niemożliwe.

Perfekcjonizm adaptacyjny odnosi się do faktu, że pomimo wielu wymagań od siebie, traktujesz siebie ze współczuciem, gdy nie udaje Ci się osiągnąć swoich celów.

Nieprzystosowany perfekcjonizm

Z drugiej strony perfekcjonizm nieprzystosowawczy nawiązuje do tego, że wymagasz od siebie dużo, ale surowo karzesz się, jeśli wyniki nie są takie, jakich oczekiwałeś. Oznacza to nadmierne nie zgadzanie się z rezultatami swoich działań. Innymi słowy, ciągłe poczucie, że ciągle jesteś daleko od spełnienia wysokich standardów, których wymagasz.

Samokrytyka

Perfekcjonizm i samokrytyka to siostry. Samokrytycyzm można zdefiniować jako poznawczy styl osobowości, poprzez który oceniasz i osądzasz siebie.

Kiedy jesteś samokrytyczny, jesteś bardzo czujny przy najmniejszej porażce i oceniasz siebie negatywnie. Istnieją dwa rodzaje samokrytyki: adaptacyjna i dysfunkcyjna.

Adaptacyjna samokrytyka

Świadomość tego, gdzie zawiodłeś, pomaga stawić czoła trudnym chwilom w życiu z większą uczciwością. Ponadto jest to ważne w kształtowaniu Twojej tożsamości. Oceniając siebie i widząc, jak możesz się poprawić, czujesz się bardziej zdolny do radzenia sobie z negatywnymi zdarzeniami losowymi.

„W tym sensie adaptacyjne samokrytyczne zachowania zwiększyłyby postrzeganie własnej skuteczności przez jednostkę”.

-De Rosa-

Dysfunkcjonalna samokrytyka

Gdy wydaje ci się, że zachowujesz się niewłaściwie lub mimo osiągnięcia sukcesu nie dostrzegasz go, pojawiają się problemy. Zachowywanie się jak swój najgorszy wróg oznacza, że nie doceniasz pozytywnych rezultatów swoich działań, ponieważ traktujesz je jako zwykły obowiązek.

W rezultacie, kiedy osiągniesz zamierzony cel, doświadczasz wysokiego stopnia niezadowolenia. Myślisz, że to, co osiągnąłeś, nie było szczególnie ważne. Zjawisko to nazywane jest dewaluacją osiągnięć. Potwierdza rzekomą ogólną porażkę.

„Oznacza to, że osoby samokrytyczne mają tendencję do oceniania siebie w sposób globalny, sztywny i skłaniają swoje postrzeganie ku błędom”.

-De Rosa-

Znaczenie praktykowania samowspółczucia

Samowspółczucie polega na uczeniu się wspierania siebie, gdy cierpisz. Wielu postrzega to jako uczucie życzliwości, troski i zrozumienia dla siebie, nawet jeśli rezultaty Twoich działań są dalekie od zamierzonych. Wiąże się to również z uznaniem, że jako człowiek jesteś kruchy i niedoskonały.

„Współczucie wobec samego siebie jest zakorzenione w biologicznej zdolności do troski o innych, wrażliwości na cierpienie, współczuciu, tolerancji cierpienia, empatii, nieocenianiu i utrzymywaniu ciepłego tonu emocjonalnego”.

-Gilbert-

Dla Neffa, eksperta w dziedzinie samowspółczucia, istnieją trzy podstawowe cechy tej reakcji:

• Życzliwość dla siebie. Traktowanie siebie z troską i zrozumieniem zamiast krytycznej oceny.
• Wspólność. Uznanie faktu, że inni również przechodzą przez rodzaj cierpienia, którego doświadczasz.
• Uważność. Umiejętność dostrzegania i akceptowania tego, co dzieje się w chwili obecnej.

Możesz jednak pomylić samowspółczucie z użalaniem się nad sobą. To częsta pomyłka. Samowspółczucie idzie znacznie dalej niż użalanie się nad sobą, ponieważ obejmuje postrzeganie własnego życia i życia innych z pozycji odłączenia, bez żadnych zniekształceń, które mogłyby umniejszyć to doświadczenie.

Podsumowując, dobrym zasobem, gdy zachowujesz się jak swój najgorszy wróg, jest zamiast tego zostanie swoim najlepszym przyjacielem. Co więcej, musisz zrozumieć, że popełnianie błędów i niepowodzenia jest całkowicie naturalne. Rzeczywiście, porażka oznacza po prostu, że jesteś człowiekiem, niedoskonałym, ale pięknym.

„Współczucie wobec samego siebie polega na byciu ciepłym i wyrozumiałym dla siebie, kiedy cierpimy, zawodzimy lub czujemy się nieadekwatni, zamiast ignorować nasz ból lub biczować się samokrytycyzmem”.

-Neff-