Różne środowiska uczenia się: definicje, typy i charakterystyka

Środowiska uczenia się to przestrzenie, które umożliwiają nauczanie i uczenie się. Aby spełnić swoją rolę, muszą spełniać minimalne wymagania. Jednak czym one są i co można zrobić, aby zapewnić ich wdrożenie?

Istnieją różne rodzaje środowiska uczenia się. Czy uważasz, że wszędzie można się uczyć? A może uważasz, że istnieją pewne minimalne wymagania dotyczące odpowiedniego środowiska uczenia się? W rzeczywistości miejsca (fizyczne lub wirtualne), w których ktoś uczy, a inny się uczy, wykraczają poza klasyczny scenariusz zajęć lekcyjnych i obejmują także środowiska cyfrowe i nieformalne.

Ale czym właściwie są środowiska uczenia się? Co więcej, jakie mają cechy i jakie są ich typy?

Środowiska uczenia się

Środowiska uczenia się definiuje się jako scenariusze, w których możliwe jest opracowanie procesu nauczania-uczenia się. Mają dwa główne cele. Po pierwsze, aby promować zorganizowane sytuacje uczenia się. Po drugie, stworzyć idealne środowisko dla uczniów do nawiązania relacji z nauczycielem.

Zorganizowane uczenie się jest promowane poprzez trzy kluczowe elementy. Po pierwsze zasoby lub materiały dydaktyczne, po drugie zarządzanie interakcjami uczeń-nauczyciel, a po trzecie zarządzanie czasem nauczania.

Główną funkcją środowiska uczenia się jest promowanie zaawansowanego przyswajania wiedzy. Innymi słowy, aby upewnić się, że nauczane treści są skutecznie przyswajane.

Charakterystyka

Co należy wziąć pod uwagę przy tworzeniu środowiska do nauki? Ponadto jakie cechy powinny mieć te przestrzenie? W tym artykule mówimy o czterech podstawowych elementach.

1. Wiedza

Kiedy zachodzi proces nauczania-uczenia się, wiedza jest nabywana (lub przynajmniej przekazywana).

Wiedza jest podstawą wszelkiego uczenia się, cokolwiek by to nie było. Ponadto wiedza może być wszelkiego rodzaju i zawierać zarówno elementy akademickie, jak i nieformalne. Na przykład własne doświadczenia życiowe.

2. Materiały

Istotne są również materiały wykorzystywane do wspomagania procesu nauczania-uczenia się. Przez materiały rozumiemy zajęcia, lekturę, ćwiczenia, egzaminy, zajęcia wirtualne, zajęcia indywidualne.

3. Organizacja przestrzeni

Jeśli organizacja przestrzeni jest dobra, nauka też taka będzie.

Na przykład klasa powinna być odpowiednio oświetlona i dobrze wentylowana. Rzeczywiście, powinna być zorganizowana w taki sposób, aby poprawić interakcje między uczniami a nauczycielami.

4. Zajmij się stylami uczenia się

Aby nauczać w sposób idealny, nauczyciele powinni być zaznajomieni z profilem swoich uczniów. Rzeczywiście nigdy nie należy zapominać, że każdy uczy się w innym tempie

Dlatego też, promując sensowną naukę, ważne jest, aby zwracać uwagę na styl uczenia się każdego ucznia. Jednak w szkołach publicznych, gdzie w każdej klasie jest tak wielu uczniów, nie jest to łatwe zadanie.

Rodzaje środowisk uczenia się

Istnieją cztery rodzaje środowisk uczenia się. Są to: fizyczne, wirtualne, formalne i nieformalne.

Fizyczne środowiska uczenia się

To jest klasyczna klasa, fizyczne środowisko otaczające uczniów. Zazwyczaj jest to stała przestrzeń z ustalonymi godzinami.

To przestrzeń, która umożliwia interakcję między uczniami a nauczycielami. Jest również znany jako kontekst zajęć. Klasa obejmuje zasoby centrum edukacyjnego. Muszą być dostosowane do optymalizacji uczenia się.

Wirtualne środowiska edukacyjne

Stają się one coraz bardziej rozpowszechnione. W rzeczywistości wirtualne środowiska uczenia się to środowiska cyfrowe, w których rozwijane są procesy uczenia się. Polegają na uczeniu się na odległość, na odległość. W tych środowiskach uczniowie uczą się dzięki wykorzystaniu komputerów, tabletów lub telefonów komórkowych poprzez zajęcia w formacie wirtualnym.

Fizyczna obecność nie jest konieczna w przypadku zajęć wirtualnych. Rzeczywiście, studenci po prostu muszą połączyć się online. Korzystają z zasobów interaktywnych i cyfrowych.

Jedną z zalet tych środowisk jest większa autonomia uczniów.

Formalne środowiska uczenia się

Formalne środowiska uczenia się to szersza koncepcja. Obejmują zinstytucjonalizowane i zorganizowane systemy edukacyjne.

Środowiska te składają się ze szkół publicznych i prywatnych. Są regulowane przez instytucje państwowe (ministerstwa edukacji). Ministerstwa są odpowiedzialne za ustalenie, jakie treści edukacyjne będą nauczane (a jakie nie) na każdym etapie edukacji (od przedszkola do uczelni).

Nieformalne środowiska uczenia się

Wreszcie, nieformalne środowiska uczenia się to kolejna bardzo szeroka koncepcja. W rzeczywistości obejmują wszystkie te przestrzenie poza szkołą, w których człowiek się uczy. W tego rodzaju środowiskach nie ma oficjalnych planów studiów ani nauczycieli, którzy uczą szeregu przedmiotów. Wręcz przeciwnie, uczeń przeżywa określone doświadczenia, odnosi się do swojego otoczenia i ostatecznie uczy się.

Przykładami mogą być rozmowy z przyjaciółmi, zwiedzanie muzeum, podróże, uczestnictwo w wystawach i konferencjach, a nawet pójście do kina lub teatru.

Jak widzieliśmy, środowiska uczenia się to przestrzenie fizyczne lub wirtualne, które umożliwiają proces nauczania-uczenia się. Ponadto istnieje kilka różnych typów tych środowisk. Jednak wszystkie powinny mieć pewne cechy i elementy.

Te wspólne cechy obejmują: treści, których należy nauczać (lub coś, czego należy nauczać, nawet jeśli nie jest to sformalizowane), ktoś, kto będzie nauczał, ktoś, kto to „otrzyma” (uczeń), zasoby dydaktyczne i działania umożliwiające naukę, a także jako odpowiednią organizację przestrzeni.