Reaktywne zaburzenie przywiązania w wieku dorosłym
Reaktywne zaburzenie przywiązania to stan, który wpływa na to, jak ludzie łączą się z innymi. Zwykle jest diagnozowane i leczone w dzieciństwie, kiedy jego objawy są najbardziej widoczne. Istnieją jednak przypadki, w których tak nie jest, a konsekwencje reaktywnego zaburzenia przywiązania obserwuje się u dorosłych.
Pozytywną wiadomością jest to, że u dorosłych można pracować nad problemami związanymi z przywiązaniem. Jeśli więc nauczymy się rozpoznawać skutki tego stanu w wieku dorosłym, możemy go wykryć i poszukać niezbędnej pomocy.
Reaktywne zaburzenie przywiązania: objawy
Reaktywne zaburzenie przywiązania to rzadki problem, który zwykle rozwija się w pierwszych latach życia. Na tym etapie niemowlęta rozwijają więzi emocjonalne ze swoimi głównymi opiekunami. Jest to ważne, ponieważ w zależności od rodzaju doświadczeń, jakie dziecko ma ze swoimi opiekunami, rozwijają różne style przywiązania.
Zdarzają się przypadki, w których opiekunowie postępują niedbale lub obraźliwie w stosunku do niemowląt lub nagle się od nich dystansują. Możliwe, że to ostatecznie jest źródłem reaktywnego zaburzenia przywiązania. Zwykle wyraża się to na dwa sposoby:
- Zahamowane. Dzieci z tą odmianą odmawiają inicjowania lub utrzymywania kontaktu z innymi. Są postrzegane jako nieśmiałe i nie podejmujące rozmowy, a ich reakcje emocjonalne są minimalne. Ponadto mogą mieć epizody strachu, smutku, płaczu lub drażliwości, które pojawiają się bez wyjaśnienia.
- Nieskrępowane. Te dzieci okazują nadmierne zaufanie wszystkim dorosłym, nawet nieznajomym. Ich zachowanie sprawia wrażenie, że czują się naprawdę zaznajomieni z każdym, nawet jeśli jest to ktoś, kogo właśnie poznali.
Konsekwencje reaktywnego zaburzenia przywiązania w wieku dorosłym
U dzieci te wzorce zachowań kształtują się w ciągu pierwszych pięciu lat życia. Często ten stan występuje u osieroconych dzieci lub niemowląt z problematycznych domów, w których jest obecna przemoc lub nadużywanie substancji.
Jednak stan ten nie zawsze jest odpowiednio diagnozowany lub leczony. Wtedy konsekwencje reaktywnego zaburzenia przywiązania przenoszą się na dorosłość.
Problemy z tożsamością
Hoksbergen i ter Laak (2020) przeprowadzili badanie dotyczące problemów behawioralnych u dorosłych, którzy zostali adoptowani przez obcokrajowców, gdy byli dziećmi. Autorzy zauważyli, że w kilku przypadkach możliwe było zdiagnozowanie reaktywnego zaburzenia przywiązania u tych dorosłych. Jednym z efektów, które naukowcy byli w stanie zaobserwować u osób z zaburzeniem, było to, że często czują, że nie należą do swoich grup rodzinnych.
Badacze zwrócili uwagę, że w dzieciństwie rodzina jest grupą odniesienia dla tożsamości dziecka. Dlatego adoptowani dorośli, którzy muszą uwewnętrznić i zintegrować złożoną rzeczywistość, mogą mieć problemy z własną tożsamością.
Ponadto uczestnicy badania często badali swoje pochodzenie, a wielu zgłaszało, że bardziej identyfikowali się z kulturą swojego kraju. W efekcie stawał się on rodzajem utraconego raju.
Izolacja społeczna i nieufność
Jak wyjaśniono wcześniej, dzieci z reaktywnym zaburzeniem przywiązania mają tendencję do unikania relacji społecznych. Jeśli to nie zostanie skorygowane, prawdopodobnie skończy się to transcendencją w ich dorosłym życiu. W konsekwencji uda im się zbudować tylko powierzchowne relacje.
Te ograniczenia przekładają się na duże trudności w generowaniu i utrzymywaniu znaczących relacji z innymi. Umacnia się ich przekonanie, że inni ludzie są źli i troszczą się tylko o siebie.
Zbytnia pewność siebie i wczesne przywiązanie
Osoby cierpiące na reaktywne zaburzenie przywiązania charakteryzują się niezwykle szybkim nawiązywaniem relacji emocjonalnych opartych na zaufaniu. Przechodzą przez zwykłe fazy tworzenia związku w znacznie szybszym tempie niż osoba bez zaburzenia.
Fakt, że nie poświęcają czasu na ocenę gruntu społecznego, na którym się znajdują, prowadzi do wielu rozczarowań. Na przykład mogą oczekiwać tego samego od danej osoby, którą znają dopiero od dwóch tygodni, co od przyjaciela, którego znają od dawna.
Ten wzorzec przywiązania sprawia, że są zbyt wymagające w związkach, ponieważ bardzo szybko oczekują od innych zbyt wiele. Przy tego rodzaju dynamice zwykle spotykają się z pewnym rodzajem odrzucenia, ponieważ druga osoba może czuć się naprawdę przytłoczona tym zachowaniem.
Brak empatii
Ze względu na trudności w nawiązywaniu więzi emocjonalnych z innymi chorzy często mają trudności ze zrozumieniem emocji innych. Hall i Geher (2003) przeprowadzili badania cech osobowości u dzieci przywiązanych reaktywnie. Stwierdzono, że uczestnicy z reaktywnym zaburzeniem przywiązania mieli niższe wyniki w zakresie empatii niż grupa kontrolna.
Problemy emocjonalne
Stan ten przedstawia niestabilność afektywną i problemy w regulacji emocji. W powierzchownej analizie mogą wydawać się szczęśliwymi i spokojnymi ludźmi. Jednak nierzadko zdarza się, że przesadnie reagują na każde wydarzenie, które jest sprzeczne z ich życzeniem.
Jedną z konsekwencji reaktywnego zaburzenia przywiązania w wieku dorosłym jest ogromne cierpienie, jakie powoduje to schorzenie, zarówno u osoby cierpiącej, jak i jej otoczenia. Brak więzi, do którego należy dodać skrajnie upośledzającą niestabilność emocjonalną, zwykle skłania te osoby do szukania pomocy. W tym momencie zaburzenie można diagnozować i pracować nad różnymi strategiami.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Hall, S. E. K., & Geher, G. (2003). Behavioral and personality characteristics of children with reactive attachment disorder. The Journal of Psychology, 137(2), 145-162.
- Vasquez, M., & Stensland, M. (2016). Adopted children with reactive attachment disorder: A qualitative study on family processes. Clinical Social Work Journal, 44(3), 319-332.