To jak okazywano ci miłość kształtuje twoje relacje z innymi

Wiele osób wierzy, że kochasz tak, jak okazywano ci miłość. Jednak czy to prawda? Co więcej, jaki ma to związek z teorią przywiązania?

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Valeria Sabater.

Ostatnia aktualizacja: 27 grudnia, 2022

Mówią, że to jak okazywano ci miłość, kształtuje twoje relacje z innymi. Innymi słowy, kochasz tak, jak byłeś kochany. Czy to prawda? Czy to prawda, że Twoje wzorce afektywne wyuczone w dzieciństwie determinują sposób budowania relacji jako osoba dorosła? Z pewnością, do pewnego stopnia, pozostajesz nieco uwarunkowany przez to jak okazywano ci miłość. Z pewnością jednak nie zdeterminowany.

Nauka o uczuciach potwierdza, że niezwykle ważne jest wychowywanie i kształcenie dzieci z miłością. W rzeczywistości jako ludzie rozkwitamy i rozwijamy się optymalnie, o ile w dzieciństwie otrzymywaliśmy uczucie, uznanie i bezpieczeństwo wzbogacających postaci.

Niemniej jednak szczęśliwe dzieciństwo niekoniecznie gwarantuje szczęśliwą dojrzałość ani umiejętność budowania satysfakcjonujących relacji. Daje to jednak pewną przewagę. W rzeczywistości podstawowy substrat istnieje w postaci mózgu, który rozwija się w kontekście harmonii i jest wolny od lęków, lęków i niezaspokojonych potrzeb. Co więcej, tego rodzaju ludzie są wykwalifikowani w zasobach społeczno-emocjonalnych.

To jak okazywano ci miłość – wywiera na ciebie wpływ

Czasami myślenie o tym, co zrobili twoi rodzice (lepiej lub gorzej), może cię zdenerwować. Niemniej jednak twoje dzieciństwo nie determinuje cię, tylko warunkuje cię poprzez wdrukowanie w ciebie pewnych wzorców zachowań i myśli.

Z tego powodu ważne jest, aby pamiętać, że nigdy nie jest za późno, aby przełamać te bardziej patologiczne lub problematyczne wzorce, które utrzymują się w twoim umyśle i ograniczają twoje dobre samopoczucie. Jednak sposób, w jaki traktowali cię rodzice, ma wpływ na rodzaje relacji, które budujesz. Mają nawet wpływ na to, w jakich ludziach się zakochujesz.

Hazan i Shaver (1987) twierdzili, że kochamy tak, jak byliśmy kochani. Pod tym względem teoria przywiązania Bowlby’ego oferuje niezrównane ramy odniesienia. W rzeczywistości zakochiwanie się, utrzymywanie więzi, strach przed porzuceniem i rozstanie można wytłumaczyć podstawowymi filarami jego teorii przywiązania.

Co więcej, badania przeprowadzone przez University of Michigan (USA) wykazały, że emocjonalne połączenie rodziców wpływa na przyszłość ich dzieci. Innymi słowy, bycie świadkiem relacji, jaką nawiązali między sobą twoi rodzice, może również pośredniczyć w sposobie, w jaki rozumiesz miłość w romantycznym związku.

Znaczenie typów przywiązania

Pomysł, że będziesz kochać tak, jak byłeś kochany, jest bezpośrednio związany z przytoczoną powyżej teorią przywiązania. Przywiązanie definiuje się jako związek ustanowiony między opiekunami a dzieckiem od urodzenia. To system więzi emocjonalnych, który zaspokaja potrzeby dziecka w zakresie uczucia i bezpieczeństwa, aby zapewnić mu przetrwanie.

Teoria ta została opracowana przez Johna Bowlby’ego w latach 70. Twierdził on, że wszyscy wypracowujemy w dzieciństwie model relacji międzyludzkich oparty na więzi budowanej z naszymi rodzicami. Te więzi mają tendencję do określania nas w wieku dorosłym. Dlatego odnosisz się do innych w oparciu o swoje przekonania lub oczekiwania dotyczące tego, jak inni zareagują na twoje potrzeby. Z reguły istnieją trzy rodzaje przywiązania, które mogą determinować relacje. Przyjrzyjmy się im.

Przywiązanie i relacje partnerskie, czyli jak okazywano ci miłość w dzieciństwie?

• Relacje niespokojne unikające. W tym przypadku dziecko nie otrzymało uwagi i opieki rodziców. Ich potrzeby emocjonalne nie zostały zaspokojone, a lęki nie zostały rozwiane. To kształtuje nieufne i odległe relacje w wieku dorosłym. Do tego dochodzi lęk przed intymnością, a także nieufność, dystans emocjonalny i wyraźna trudność w budowaniu trwałych więzi. Ogólnie rzecz biorąc, mają tendencję do ukrywania swoich uczuć i samodzielnego rozwiązywania swoich problemów.
• Niespokojne ambiwalentne. Ten rodzaj przywiązania buduje więzi zależne. Jeśli dziecko musiało zmierzyć się z niespokojnym, ambiwalentnym uczuciem, oznaczało to, że czasami się nim zajmowano, a czasem nie. W konsekwencji w wieku dorosłym utrzymuje się jego strach przed porzuceniem lub zdradą. Przekłada się to na zazdrość, uzależnienie emocjonalne i szukanie miłości od niewłaściwych ludzi.
• Bezpieczne wzmacniające. Ten rodzaj przywiązania polega na wzbogacaniu opiekunów, którzy zwracają uwagę na potrzeby swoich dzieci. Pozwala dziecku budować relacje oparte na zaufaniu i autonomii. Oznacza to, że zazwyczaj lepiej wybierają swoich partnerów. Mają też tendencję do budowania bardziej dojrzałych relacji, opartych na zaufaniu i satysfakcji.

Budowanie zdrowszych i szczęśliwszych więzi emocjonalnych

Kochasz tak, jak byłeś kochany. Rzeczywiście, tak jak byłeś traktowany w dzieciństwie, zbudujesz swoje romantyczne relacje. Niestety, jest wielu ludzi, którzy budują swoje więzi emocjonalne z potrzeby i braku. W efekcie szukają w swoich bliskich tego, czego nie otrzymali w dzieciństwie.

Inni mogą powtarzać wzorce, które zintegrowali, obserwując własne relacje z rodzicami, w tym znęcanie się lub uzależnienie. Są też tacy, którzy nie potrafią kochać, bo nigdy nie byli kochani właściwie i nie byli doceniani. Czy istnieje rozwiązanie tego rodzaju dynamiki? Odpowiedź brzmi tak i polega na byciu ich świadomym.

Nauczenie się kochać poprawnie, zdrowo i szczęśliwie zawsze wymaga uczenia się kochania siebie. Często oznacza to konieczność leczenia tych dziecięcych zaburzeń przywiązania. Są to te same, które często prowadzą do depresji lub lęku, a nawet traum, które nie zostały jeszcze rozwiązane. Mając to na uwadze, nie wahaj się poprosić o pomoc eksperta, jeśli tylko uważasz, że jej potrzebujesz. W końcu wszyscy zasługujemy na to, by kochać w sposób dojrzały i czuć się spełnionym.