Psychologiczny wpływ poronienia na dalsze życie obojga partnerów

Psychologiczny wpływ poronienia na parę może być doprawdy druzgocący. Te kwestie powinny zostać wystawione na jaw i przedyskutowane.

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Cristina Roda Rivera.

Ostatnia aktualizacja: 27 grudnia, 2022

Niewiele jest badań psychologicznych dotyczących wpływu poronienia na parę. Właściwie jeszcze do niedawna psychologiczne skutki tej sytuacji były całkowicie ignorowane. Co więcej, temat poronienia jest otoczony okrutnymi mitami. Zwykle graniczą one z ideami macho i rzekomymi boskimi nakazami, które mają niewiele lub nie mają nic wspólnego z psychologicznym wpływem poronienia na rodziców i otoczenie.

W wielu krajach problem poronienia nie może być rozwiązany bez podejrzeń i groźby pozbawienia wolności. Na przykład w krajach takich jak Salwador poronienie może budzić wiele podejrzeń co do jego „prawdziwej przyczyny”. Te podejrzenia mogą przełożyć się na 40 lat więzienia, doświadczenie, które przeraża kobietę, jej partnera i jej rodzinę na całe życie.

Skutki pronienia

Poronienie to powszechny termin odnoszący się do ciąży przerwanej przed 20. tygodniem. Obejmuje ciążę pozamaciczną i zarażoną komórkę jajową, a także niepełną aborcję oraz nieudane próby zapłodnienia pozaustrojowego.

Ocena ilościowa utraty ciąży w wyniku poronienia jest trudna. Szacuje się jednak, że nawet jedna czwarta ciąż może zakończyć się poronieniem. Ta liczba nie uwzględnia tych, które następują, zanim kobieta zorientuje się, że jest w ciąży.

W rzeczywistości może się zdarzyć, że rzeczywisty wskaźnik utraty ciąży z powodu poronienia wynosi nawet pięćdziesiąt procent. Szacuje się, że w ciągu pierwszych 12 tygodni dochodzi do około trzech czwartych poronień samoistnych.

Jak widać, poronienie jest powszechne. Niemniej jednak dla rodziców jest to niezwykle osobiste i emocjonalne przeżycie.

W rzeczywistości poronienie może spowodować u kobiety największy smutek, jakiego kiedykolwiek doświadczyła. To jeden z najmniej rozpoznanych skutków utraty ciąży. Druga to reakcja żalu związana z dobrowolnym zakończeniem ciąży z powodów medycznych lub osobistych.

Ponieważ poronienie zwykle występuje na bardzo wczesnym etapie ciąży, inni często uważają, że uczucie utraty jest minimalne. Innymi słowy, proporcjonalna do czasu trwania ciąży.

Z tego powodu z reguły wpływ poronienia jest bagatelizowany, z wyjątkiem tych, którzy go doświadczyli.

Piętno słowa „aborcja”

Uznany termin medyczny „aborcja” nie jest zwykle używany w odniesieniu do pacjentów. To dlatego, że to słowo kojarzy się z dobrowolną decyzją.

Rzeczywiście, słowo aborcja jest często postrzegane jako tabu. Wynika to z chęci nieobwiniania kobiety o stratę i uwolnienia jej od wszelkich podejrzeń. To jednak infantylizuje nas jako społeczeństwo i narzuca patriarchalne traktowanie. Niemniej jednak terminy takie jak „spontaniczna” lub „przymusowa aborcja” są zwykle odrzucane na rzecz terminu „poronienie”.

Inny ból dla kobiet i mężczyzn

Napięcia i konflikty mogą pojawić się w relacji rodzicielskiej po utracie ciąży. Wynika to z różnych stopni przywiązania między mężczyznami i kobietami. Na przykład przywiązanie emocjonalne do ojca jest zwykle wolniejsze niż do matki. Co więcej, matka zwykle odczuwa większy smutek, który trwa dłużej z powodu głębszego uczucia przywiązania.

W 1982 roku Friedman i Gradstein w swojej książce Surviving Pregnancy Loss napisali, że kobiety częściej postrzegają poronienie jako utratę osoby. Z drugiej strony mężczyźni postrzegali to jako smutne wydarzenie, ale nie śmierć. Niemniej jednak niekoniecznie oznacza to, że wszyscy rodzice interpretują to w ten sam sposób.

W rzeczywistości wielu ojców mówi o swoich utraconych dzieciach w bardzo osobistych kategoriach. Chociaż może to wynikać z faktu, że ich styl żałoby może różnić się od stylu matki. W rzeczywistości mogą zdecydować się nie okazywać swojego bólu, ponieważ nie chcą pogłębiać żalu swojego partnera.

Peppers i Knapp (1982) w swojej książce Macierzyństwo i żałoba sugerują, że oczekiwania społeczeństwa wobec mężczyzn mają pozostać silne i tłumić emocje. Wręcz przeciwnie, oczekuje się od kobiet wyrażania swojego smutku i żalu.

W rzeczywistości zbyt często mężczyźni pędzą do pracy, aby oderwać myśli od własnego bólu i uniknąć poczucia bezradności w obliczu żalu partnera. U niektórych kobiet ten pozorny brak żalu może prowadzić do poczucia izolacji i goryczy. Często kończy się to problemami w związku.

Kiedy poronienie się nawraca

Nawracające poronienia są rzadkim stanem. Uważa się, że jest to traumatyczne wydarzenie dla par. W rzeczywistości objawy depresji, lęku i niskiej samooceny zostały opisane po nawracających poronieniach. Niewiele jednak wiadomo na temat ich wpływu na seksualność pary i różnic między płciami w postawach wobec żałoby.

Znaczenie opieki psychologicznej

Chociaż badania dokumentują niższe wskaźniki stresu pourazowego, lęku i objawów depresji u mężczyzn, niektóre pary mogą odnieść korzyści ze wsparcia i interwencji w celu zmniejszenia objawów depresji i lęku.

Badania pokazują, że mężczyźni pogrążają się w żałobie, ale mniej intensywnie niż kobiety. Kiedy poziom wsparcia ze strony męża jest ewidentny, stan kobiet na ogół poprawia się, a poziom depresji spada (Madden, 1986, cyt. za Witzel 1991). Dzieje się tak również wtedy, gdy otrzymują aktywne wsparcie od przyjaciół i rodziny. Z drugiej strony wielu mężczyznom brakuje tego wsparcia i rozpaczają w odosobnieniu, popadając w depresję.

Niektórzy mężczyźni mogą czuć się pominięci, gdy ich partner poroni. Dzieje się tak, ponieważ kobieta doświadczyła fizycznej utraty dziecka, a inni często w pierwszej kolejności myślą o jej potrzebach. Ponadto mężczyźni mogą nie chcieć wyrażać swoich uczuć przed innymi ludźmi i mogą czuć się bezsilni i niezdolni do pocieszania partnera.

Dlatego ważne jest, aby para została otoczona opieką psychologiczną, zarówno indywidualnie, jak i razem. Powinien być przeprowadzony przez wyspecjalizowanego psychologa. Mogą wyjaśnić etapy żałoby i utraty, aby pomóc parze zmierzyć się z poronieniem i być może przygotować się do nowej ciąży.