Psychologia edukacyjna: cechy i teorie

Psychologia edukacyjna jest odpowiedzialna za badanie tego, jak się uczymy i jak uczymy. W tym artykule możesz dowiedzieć się więcej o tej gałęzi psychologii i jej modelach.

Psychologia edukacyjna jest dyscypliną, której celem jest zrozumienie i wyjaśnienie procesów nauczania i uczenia się. W związku z tym pozwala odpowiedzieć na pytania takie jak: Jak się uczymy? Jak uczymy innych?

Odnosi się również do pytania, jak możemy lepiej uczyć się i nauczać? W poniższym artykule określimy zakres działania tej gałęzi psychologii. Ponadto porozmawiamy o najważniejszych modelach, które wchodzą w skład tej dyscypliny.

Psychologia edukacyjna: geneza i konceptualizacja

Zanim zagłębimy się w definicję psychologii edukacyjnej, porozmawiajmy o jej pochodzeniu. Coll był jednym z autorów, którzy w 1990 roku po raz pierwszy podeszli do zagadnienia, jakim jest psychologia edukacyjna. W ten sposób odkrył dwa dowody:

• Psychologia edukacyjna jest formą wiedzy, która dotyczy zastosowania zasad i wyjaśnień psychologii w teorii i praktyce edukacyjnej.
• W prawie wszystkim innym występuje rozbieżność. Na przykład, z czego składa się jej zastosowanie, jakie treści zawiera i jaki ma związek z innymi dziedzinami psychologii.

Jedną z cech, które ukarały konceptualizację i uznanie psychologii wychowawczej, jest jej brak tożsamości. Tożsamość tej dziedziny zaciera swoje granice na trzy sposoby:

• Jej narodziny dały początek dyscyplinie znajdującej się między psychologią a edukacją.
• Nie ma zbieżności między różnymi specjalizacjami, jeśli chodzi o to, czy jest to wiedza podstawowa, czy stosowana.
• Różnorodność modeli, na których została oparta, buduje swoją wiedzę.

Psychologia edukacyjna

Pomimo tego, co zostało powiedziane, psychologia edukacyjna była stopniowo definiowana i konsolidowana. Właściwie to dziś dość solidna dyscyplina na polu psychologiczno-pedagogicznym. Można ją zdefiniować jako „dział psychologii zajmujący się badaniem procesów zmian zachodzących w osobie, w wyniku jej relacji z formalnymi lub nieformalnymi instytucjami edukacyjnymi (szkołą, rodziną itp.)”.

Różni się od psychopedagogiki na przykład tym, że ta ostatnia jest zorientowana na badanie procesów psychologicznych związanych z uczeniem się i nauczaniem przez całe życie. Z drugiej strony psychologia edukacyjna skupia się również na analizie sposobów uczenia się człowieka, a także sposobów nauczania.

Dyscyplina ta poświęcona jest również analizie skuteczności interwencji edukacyjnych. Jej celem jest poprawa różnych interwencji. Krótko mówiąc, psychologia edukacyjna bada, jak ludzie się uczą. Ponadto może skoncentrować swoją uwagę na podgrupach studentów lub uczniów. Mogą to być na przykład dzieci o wysokich zdolnościach lub dzieci z pewnym rodzajem niepełnosprawności (intelektualnej, sensorycznej i tym podobne).

Teorie psychologii edukacyjnej

W ramach psychologii edukacyjnej istnieją różne teorie i modele. Porozmawiamy o najważniejszych. Są to modele behawioralne i poznawcze. Jest jednak inny model, którego nie będziemy tutaj omawiać. To model konstruktywistyczny.

Modele behawioralne

Wśród modeli behawioralnych jako pierwsze pojawiły się: model warunkowania klasycznego Watsona, model warunkowania instrumentalnego Thorndike’a i model warunkowania instrumentalnego Skinnera.

Klasyczny model warunkowania Watsona

John B. Watson (1878-1958) oparł swój klasyczny model warunkowania na pracach Pawłowa (1849-1936). Model ten sprawdza, w jaki sposób powstają powiązania między bodźcami i reakcjami odruchowymi, które są w zasadzie niezależne od siebie. Zgodnie z modelem Watsona efekty uogólnienia obserwuje się również na inne neutralne bodźce podobne do bodźca warunkowego.

Model warunkowania instrumentalnego Thorndike’a

Według Edwarda Thorndike’a uczenie się jest produktem powtarzających się ćwiczeń w wielu sytuacjach odpowiadających (bodziec-odpowiedź). Kompleksowe uczenie się jest końcowym rezultatem długiej historii małych powiązań ze względu na ich konsekwencje.

Model Skinnera: kondycjonowanie instrumentalne

Model Skinnera (1904-1990) zakłada, że uczenie się zachodzi jako funkcja jego konsekwencji. Skinner wraz ze swoimi współpracownikami z Harvardu zastosował podstawowe zasady eksperymentalnej analizy zachowania (EBA) i zaproponował szereg strategii edukacyjnych związanych z technikami modyfikacji zachowania. Wśród nich wyróżniają się:

• Formowanie.
• Osłabienie.
• Ciąg.
• System gospodarki tokenowej.
• Samoregulacja lub samokontrola.

Modele poznawcze

Wśród modeli poznawczych psychologii edukacyjnej znajdują się społeczna teoria poznawcza Bandury, modele przetwarzania informacji oraz teoria uczenia się kumulatywnego Gagné.

Społeczna teoria poznawcza Bandury

Według kanadyjskiego psychologa Alberta Bandury (1925) zachowanie jest kontrolowane przez człowieka poprzez procesy poznawcze i środowisko, poprzez zewnętrzne sytuacje społeczne. Bandura nazwał ten pogląd „wzajemnym determinizmem”.

Psycholog podkreślił, że ludzie nie są ani „bezsilnymi obiektami kontrolowanymi przez siły środowiska”, ani „wolnymi agentami, którzy mogą stać się, czymkolwiek zechcą”. Tak więc zarówno osoba, jak i środowisko są wzajemnymi wyznacznikami siebie.

Modele przetwarzania informacji

Innym modelem psychologii edukacyjnej jest model przetwarzania informacji (IP). Takie podejście pojawiło się w dziedzinie psychologii poznawczej w latach 60. XX wieku. Charakteryzuje się badaniem umysłu przy użyciu analogii umysłu jako komputera.

Według Slobina (1985) w tym podejściu umysł jest rozumiany jako system, który odbiera, koduje, przechowuje i wyszukuje informacje.

Teoria skumulowanego uczenia się Gagné

Teoria kumulatywnego uczenia się Roberta M. Gagné (1916-2002) znana jest również jako ogólna teoria nauczania. Stara się integrować różne formy wiedzy o uczeniu się z teorii behawiorystów. Gagné oparł swoją teorię na dwóch zasadach:

• Nie każda nauka jest taka sama. Każdy rodzaj uczenia się wymaga od uczniów innych umiejętności i różnych procedur instruktażowych od nauczycieli.
• Uczenie się jest hierarchiczne. Innymi słowy, najwyższe poziomy nauczania zależą od najniższych.

Aby ustalić tę hierarchiczną wizję uczenia się, Gagné zdefiniował taksonomię 8 różnych typów uczenia się. Były one zarówno proste, jak i złożone. Wszystkie są uważane za jednakowo potrzebne. 8 poziomów przedstawia się następująco:

• Nauka znaków (poziom 1).
• Bodźce i reakcje do nauki.
• Łańcuchy.
• Skojarzenia słowne.
• Wielokrotna dyskryminacja.
• Koncepcje uczenia się.
• Zasady uczenia się.
• Rozwiązywanie problemów (poziom 8).

Postać psychologa edukacyjnego

Psychologia edukacyjna przeszła teraz z teorii do praktyki. Wiele różnych teorii w tej dziedzinie było stosowanych od lat w ramach psychologii dziecięcej. Ta dyscyplina jest w połowie drogi między psychologią a edukacją. Daje psychologom wiedzę o tym, jak uczymy się, gdy jesteśmy młodzi.

Psycholog edukacyjny często pracuje w szkołach. Pracują jednak również w prywatnych praktykach i specjalnych ośrodkach edukacyjnych. Pomagają uczniom ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Jest tak, ponieważ okoliczności tych uczniów oznaczają, że uczą się znacznie lepiej, gdy podchodzą do wiedzy w sposób, który nie jest normą dla ich wieku.