Pracoholik: kto to jest i jakie ma problemy?

Pewne warunki pracy mogą podnosić poziom lęku i stresu. Ciekawe jest to, że chociaż pracoholik również je odczuwa, czuje się poirytowany, gdy nie pracuje.

Pracoholik to w istocie ktoś, kto jest uzależniony od pracy. Skupia swoje życie na pracy i nie przywiązuje zbytniej wagi do innych rzeczy, takich jak sprawy rodzinne, społeczne czy osobiste. A zatem jego niezdolność do oderwania się od pracy stanowi zagrożenie dla jego zdrowia.

Według Marisy Bosqued, psychologa klinicznego z dużym doświadczeniem w sprawach związanych z pracoholizmem, sytuacja pracoholika powoduje, że stopniowo traci on stabilność emocjonalną. Może nawet osiągnąć punkt, w którym uzależni się od kontroli lub władzy.

Pracoholik czy nie?

Zwykłe objawy pracoholizmu można zakwalifikować do trzech kategorii, w zależności od wymiaru, na który mają wpływ. Niemniej jednak ważne jest, aby wiedzieć, że nie istnieje choroba, która określałaby dolegliwość, jaką jest pracoholizm.

Niemniej pracoholik może przejawiać następujące objawy:

• Poznawcze: lęk, drażliwość, depresja, ciągłe obawy.
• Fizjologiczne: bezsenność, stres, podwyższone ciśnienie krwi.
• Behawioralne: potrzeba kontroli, ekstremalnego planowania i odsunięcia od środowiska społecznego.

Aspekty behawioralne, które może przejawiać pracoholik, często są różne u różnych osób. Na przykład zazwyczaj nie korzysta z przysługującego mu urlopu. W skrajnych przypadkach może nigdy nie wykorzystać tych dni, aby pozostać w pracy. Kolejną oznaką jest to, że pracoholik przychodzi do biura jako pierwszy i wychodzi jako ostatni.

Ci ludzie nie cieszą się wolnym czasem. Mają tendencję do spędzania wolnego czasu na myśleniu o pracy, a nawet do pozostawania w biurze. Ponadto zazwyczaj mówią głównie o jednym konkretnym temacie: o swojej pracy. W związku z tym normalne jest, że zabierają pracę do domu, aby ukończyć więcej zadań.

Centrum ich życia

Dla tych ludzi ich praca stopniowo staje się centrum ich życia. W rzeczywistości rozprzestrzenia się w ich życiu i zastępuje wszystko inne. Zwykle pracoholicy utrzymują niewiele bliskich relacji. Dlatego częściej oddają się pracy, aby uciec od swoich osobistych problemów.

Według Wayne’a Oatesa, psychologa, lekarza i pedagoga, relacja, jaką pracoholik ma ze swoją pracą, jest podobna do relacji alkoholika z alkoholem. Pracoholik czuje nienasyconą potrzebę kontynuowania pracy. Tak bardzo, że z czasem wpływa to na jego zdrowie i dobre samopoczucie oraz niszczy większość jego relacji społecznych.

Bosqued zapewnia, że ​​uzależnienie to wynika z nieuzasadnionych ambicji zawodowych. Pracoholik działa w ten sposób, ponieważ uważa, że jest to jedyny sposób na osiągnięcie jego celów. W rzeczywistości stara się wyróżnić, ponieważ nauczył się, że im więcej wysiłku wkłada w obowiązki, tym lepsze rezultaty może osiągnąć.

Dobra strona

Pozytywną stroną pracoholizmu są poważne konsekwencje zawodowe. Postawa pracoholika staje się standardem pracy zarówno dla jego szefa, jak i współpracowników. Często jest wzorem do naśladowania ze względu na ilość czasu, jaki poświęca na projekty, na to, jak bardzo angażuje się w sprawy firmy i na poziom jego motywacji. W końcu wszystkie te ofiary prowadzą do nagrody w postaci awansów, władzy i pieniędzy.

Jednak nie możemy zapominać, że te nagrody wzmacniają zachowanie pracoholika. Z tego powodu jest mu jeszcze trudniej rzucić ten nałóg. Nagradzany pracoholik zaczyna głęboko wierzyć, że jego zachowanie nagradza go większymi dawkami władzy i ambicji.

Skojarzenie, które nie jest tak negatywne

Trudność w kategoryzacji tego zachowania jako zaburzenia polega na tym, że przepracowanie zwykle nie jest uważane za coś negatywnego. Kiedy ktoś regularnie zażywa narkotyki lub szuka schronienia w alkoholu, aby uciec od swoich problemów, społeczność nie pochwala tego zachowania. Ale tak nie jest, gdy osoba jest uzależniona od swojej pracy. Nikt nie patrzy na to w krytyczny sposób.

Jednak nadal jest to zachowanie destrukcyjne. Pracoholizm jest dysfunkcyjny, ponieważ nie bierze pod uwagę innych podstawowych filarów życia: rodziny, wypoczynku i relacji społecznych. To ograniczenie dla prowadzenia „normalnego” życia sprawia, że ​​bycie pracoholikiem z czasem staje się coraz większym problemem.

Wyobraź sobie, że Twój najlepszy przyjaciel poświęca całe swoje życie rodzinie, ponieważ jeden z członków jest od niego zależny. Powoli zaczyna spędzać więcej czasu ze swoim członkiem rodziny i opuszczać swoją pracę, edukację i przyjaciół.

W końcu prawdopodobnie rozwinie się u niego syndrom opiekuna. Problem pracoholizmu wygląda podobnie – jest zamaskowany odpowiedzialnością i zobowiązaniem do podjęcia pracy na bardzo wysokim poziomie.

Dlatego poświęcanie się wyłącznie pracy nie jest zbyt dobre, ponieważ może powodować poważne zaburzenia równowagi emocjonalnej. Najlepszą rzeczą, jaką można zrobić, jest próba znalezienia równowagi, aby szczęście nie było zależne od czegokolwiek i stało się trwałym stanem umysłu.