Niekochane córki i ich dorosłe związki

Niekochane córki w dorosłości zazwyczaj cierpią w milczeniu. Zaniedbanie, porzucenie, narcystyczni rodzice… Istnieje wiele dynamik i okoliczności, które mogą pozostawić trwałe rany w psychice dziecka. Co więcej, wszystkie te wczesne urazy emocjonalne zwykle mają późniejszy wpływ na ich dorosłe relacje.

Jak wiemy, nasze wychowanie często jest dalekie od doskonałości. Wiele osób może potwierdzić, że miłość matki nie zawsze jest bezwarunkowa. Również szacunek ojca wobec dzieci nie zawsze jest wzorowy. Jednak w tym konkretnym przypadku interesuje nas inne zjawisko.

Chcemy odkryć, jak wyglądają związki kobiet, które w dzieciństwie doznały deprywacji rodzinnej. Jak doświadczają i radzą sobie z miłością w wieku dorosłym niekochane córki?

Niekochane córki stają przed emocjonalnymi wyzwaniami

Istnieje wyjątkowy rodzaj bagażu życiowego, który niekochane córki noszą ze sobą i który towarzyszy im w dorosłości. Kiedy patrzą w przeszłość własnego życia, prawie zawsze widzą rozczarowania, pustkę i odrzucenie. Doświadczenia te pozostawiły rany, które jeszcze się nie zagoiły. Wszyscy tworzymy nasze historie życia na podstawie naszych wcześniejszych doświadczeń.

Jeśli nasze modele zachowania pochodzą z dzieciństwa pełnego emocjonalnego chłodu, złamanego serca, a nawet psychicznego znęcania się, w dorosłości możemy zintegrować zniekształcone, a nawet błędne schematy. Wiele niekochanych w dzieciństwie kobiet może zaakceptować przemoc ze strony swoich partnerów jako normalną sytuację.

Jest to dla nich jedyny rodzaj traktowania, jakiego kiedykolwiek doświadczyły. Akceptują pogardę, szantaż, a nawet manipulację emocjonalną, ponieważ zachowania te są im znajome. Co więcej, nie jest im łatwo rozpoznać tego rodzaju sytuacje. Nie rozumieją, że prawdziwa miłość nie działa w ten sposób i że wszyscy powinniśmy dążyć do czegoś lepszego.

Niepewne przywiązanie u niekochanych córek

Peg Streep jest amerykańską pisarką. Spędziła ponad 20 lat badając rzeczywistość kobiet, które w dzieciństwie nie były kochane przez swoje matki. W swojej książce Daughter Detox sugeruje, że kobiety te rozwijają niepewny styl przywiązania. Jest to spowodowane faktem, że w dzieciństwie nigdy nie wiedziały, czego oczekiwać od swoich rodziców, a zwłaszcza od swoich matek.

Niepewność, sprzeczne reakcje, obojętność, a także krytyka i pogarda mogą spowodować, że niektóre z poniższych wzorców zachowań rozwiną się w dorosłości w sferze relacji.

• Zachowanie afektywne związane z lękiem. Definiuje je doświadczanie niepewności, a także ciągły niepokój w związku emocjonalnym. Kobiety odczuwają strach przed porzuceniem i zdradą. Zakładają, że zostaną zdradzone.
• Unikający-odrzucający styl przywiązania. Osoby z tym stylem przywiązania nie chcą nawiązywać stałych relacji. Unikają ich, ponieważ wolą zachować niezależność i mieć kontrolę nad swoim życiem, unikając w ten sposób cierpienia.
• Strachliwe i unikające zachowania. Niekochane córki stają się dorosłymi kobietami, które chcą mieć partnera i cieszyć się intymnością. Jednak czują się niepewnie, ponieważ boją się doświadczać tego samego bólu, co w dzieciństwie. Z tego powodu nie wahają się zakończyć związków lub nagle znikać.

Badania

W badaniu, w którym sprawdzano, w jaki sposób dorosłe style przywiązania są wyrażane w codziennym życiu, osoby z przywiązaniem lękowym zgłaszały wyższy negatywny i niższy pozytywny afekt, a także większy strach przed utratą kontroli w codziennym życiu. Osoby ze stylem lękowym, a także unikającym, postrzegały siebie negatywnie i były mniej pewne swoich umiejętności radzenia sobie. Co więcej, zgłaszały, że czują się mniej opiekowane przez innych niż osoby z bezpiecznym stylem przywiązania.

Badanie to wykazało również, że osoby z niespokojnym stylem przywiązania miały nadmiernie aktywujące tendencje, takie jak zwiększony negatywny afekt, stres i postrzegane odrzucenie społeczne. W przeciwieństwie do tego, osoby z przywiązaniem unikającym miały tendencje dezaktywacyjne, takie jak zmniejszone pozytywne stany i zmniejszone pragnienie przebywania z innymi w samotności.

Osoby bardzo unikające mają negatywne poglądy na swoich partnerów romantycznych i uważają się za niegodnych miłości i wsparcia innych (Bartholomew, 1990). Dążą do stworzenia i utrzymania niezależności, kontroli i autonomii w swoich związkach. Dzieje się tak, ponieważ wierzą, że osiągnięcie psychologicznej lub emocjonalnej bliskości z partnerem nie jest możliwe. Przekonania te motywują osobę unikającą do stosowania strategii radzenia sobie z dystansem, w których defensywnie tłumi ona swoje negatywne myśli i emocje, aby promować niezależność.

Modele mentalne i intymność

Spośród trzech wspomnianych wcześniej niepewnych stylów przywiązania, ten połączony z lękiem jest najgorszą opcją. Kobiety z tego rodzaju przywiązaniem potrzebują intymnego związku, aby czuć się uprawomocnione. Reagują tak szybko na każde dostrzeżone zagrożenie, że przebywanie z nimi może być emocjonalnie wyczerpujące dla innych.

Pozostałe dwa rodzaje niepewnego przywiązania sprawiają, że droga do romansu i intymności jest wyboista – pod różnymi względami. Kobiety unikające tak naprawdę nie chcą intymności i poczucia wspólności; muszą zachować niezależność i kontrolę. Podczas gdy kobiety z przywiązaniem lękowym chcą intymności, są naprawdę niepewne i boją się emocjonalnego bólu.

Brak miłości w dzieciństwie powoduje integrowanie myśli, które nie są prawdziwe

Spędzanie pierwszych lat życia w obliczu emocjonalnej deprywacji, matczynego i ojcowskiego narcyzmu, krytyki lub porzucenia sprawia, że niekochane córki mają zniekształcone wyobrażenia o związkach. Oto niektóre z ich myśli:

• Miłość to transakcja. Muszą cierpieć, aby otrzymać nawet najmniejszą ilość uczucia. Ponadto często normalizują nadużycia, pogardę i manipulację.
• Emocje i potrzeby muszą być ukryte. Jeśli coś ich rani lub rozczarowuje, zachowują to dla siebie. Podobnie nie mają dla nich znaczenia ich własne potrzeby i to, czego chcą. Dbają tylko o to, czego chce ich partner.
• Szukają miłości wszędzie. Niekochana córka nie ma poczucia przynależności do swojej rodziny. Ten brak korzeni skłania ją do szukania najmniejszego uczucia gdziekolwiek i z kimkolwiek. W związku z tym istnieje niebezpieczeństwo, że zacznie wchodzić w zależne relacje.

Pytania, które należy sobie zadać, jeśli w dzieciństwie brakowało Ci miłości

Jeśli brakowało Ci miłości w dzieciństwie, być może przez długi czas krążyłaś wokół ludzi, którzy nie dawali Ci tego, czego chciałaś i potrzebowałaś. Być może byłaś zaniedbywana. Pamiętaj – zasługujesz na szacunek i prawdziwą miłość. Przede wszystkim powinnaś jednak naprawić, a nawet zbudować od nowa swoją miłość do siebie i poczucie własnej wartości.

W takich sytuacjach dobrze jest zadać sobie poniższe pytania. Powinny one skłonić Cię do refleksji.

• Czy naprawdę potrzebujesz partnera, aby być szczęśliwa?
• Czego oczekujesz od partnera? Czy ma to związek z niedostatkami, które miałaś w dzieciństwie?
• Dlaczego zwykle nie udaje Ci się w miłości? Czego nauczyłaś się z tych doświadczeń?
• Co znaczy dla ciebie miłość? Czy  Twój pomysł na miłość jest zdrowy? Czy do tej pory ten punkt widzenia przynosił Ci korzyści?
• Jaką masz wizję siebie? Czy jest coś, co musisz rozwiązać lub zamknąć, aby poczuć się lepiej?
• Jeśli myślisz o swoim dzieciństwie, jakie emocje przychodzą Ci na myśl? Smutek, złość, rozczarowanie, strach? Jak te nieleczone emocje i problemy wpływają na Twoje relacje?

Podsumowując, wiele osób przeżyło traumatyczne dzieciństwo. Jednak niekochane córki są zjawiskiem powracającym. Nie trzeba dodawać, że powinnaś poprosić o pomoc eksperta, jeśli uważasz, że jej potrzebujesz.