Miłość według buddyzmu bardzo różni się od definicji miłości według świata Zachodu. W pierwszym kontekście definiuje się ją jako czyste uczucie, które ofiarowujemy innej istocie w sposób bezinteresowny. Odczuwamy tym samym absolutny spokój, wiedząc, że nie sprawiliśmy nikomu bólu ani cierpienia, ale przyczyniliśmy się do jego radości.
Na Zachodzie miłość jest koncepcją ambiwalentną, która wymaga obecności drugiej osoby, wzajemności i uczucia przynależności. Można ją uznać za taką, ponieważ chociaż z jednej strony wymaga zaspokojenia pragnienia innych, z drugiej nie mniej ważne jest koncentrowanie się na nas samych. W związku z tym mówimy o “mniej bezinteresownej” miłości niż w przypadku uczucia jakim jest miłość według buddyzmu.
Znajdujemy tutaj dwie sprzeczne koncepcje, w których chociaż, według słów Zygmunta Freuda, przedmiot miłości potrzebuje schronienia. Ale tym samym ma również na celu zachowanie miłości jako własnej i może stać się celem przestępstw i cierpienia, o ile jest oddzielony od siebie.
Dzieje się tak, ponieważ pomiędzy popędem życia i śmierci zachodzi dialektyczna relacja. Nie można zrozumieć miłości bez nienawiści. Dokładniej, zgodnie z teorią psychoanalizy, popęd życia, który dąży do zjednoczenia i zachowania stanu rzeczy jest powiązany z popędem śmierci, który stara się zniszczyć i rozdzielić. Oba mają właściwość, którą naturalnie się uzupełniają.
Miłość według buddyzmu – na czym polega?
Miłość według buddyzmu nie ma nic wspólnego z zachodnią koncepcją miłości. Jedną z podstawowych cech miłości według buddyzmu jest zdolność odczuwania współczucia w stosunku do drugiej osoby. Dlatego też wszystkie żywe istoty powinny być szanowane.
Co więcej, buddyjska koncepcja miłości mówi, że jej intencja powinna być taka sama jak intencja wiary, czyli powinno to być oświecenie, które pozwala także na uwolnienie od cierpienia, które otacza koncept zachodniej miłości. Jest to prawdziwe pragnienie dobra drugiej osoby, dzielenie się energią i zasobami.
Życzliwość jako istotna część miłości
Miłość według buddyzmu charakteryzuje się uprzejmością i życzliwością, ale bez konieczności “przyklejania” się do danej osoby. To bowiem może ostatecznie prowadzić do cierpienia. Aby praktykować miłość według buddyzmu nie trzeba kurczowo trzymać się niczego, ponieważ jest to niemożliwe. Nic nie pozostaje takie samo, wszystko się zmienia.
Buddyzm twierdzi, że szczęście i spełnienie istnieją tylko we wnętrzu i ich źródło jest tylko wewnętrzne, ale nigdy nie powinniśmy ich oddawać w całości: zależność nie jest częścią tej filozofii.
Miłość według buddyzmu zakłada, że jest ona niewyczerpana. Jak to możliwe? Otóż energia, którą ona daje należy do kosmosu, a nie do jednostki samej w sobie. Jeśli miłość nie posiada powyższych cech, według buddyzmu istnieje jedynie egoistyczna projekcja własnych potrzeb.
“Nauki o miłości jakie przekazał Budda są jasne i łatwo je zastosować. Miłość, współczucie, radość i spokój są naturą oświeconej osoby. Są to cztery aspekty prawdziwej miłości w nas samych, we wszystkich i we wszystkim”.
-Thich Nhat Hanh-
Cieszyć się ze szczęścia drugiej osoby bez cienia zazdrości jest kolejną cechą, która definiuje prawdziwą miłość. Musi być zrównoważona, aby nie zakłócała spokoju duszy i nie uzależniła nas.
Zrozumienie prawdziwej miłości do drugiego człowieka z orientalnego punktu widzenia może być trudnym zadaniem, z powodu naszego bagażu kulturowego. Jednak próba ćwiczenia to doskonały sposób, aby cieszyć się wszystkim, co możemy wnieść do życia drugiej osoby.