„Mam wszystko, ale wciąż jestem nieszczęśliwa” Poczucie winy od dzieciństwa

Masz wszystko, ale czujesz się nieszczęśliwa. Dlaczego nie możesz być szczęśliwa? Skąd bierze się Twoje niezadowolenie? Jakie jest źródło Twojego smutku? Masz w pobliżu wielu ludzi, więc dlaczego czujesz się taka samotna? Co powstrzymuje cię przed przepracowaniem swoich lęków? Czy to, co czujesz, to poczucie winy?

Być może nawet szukałaś terapii, ponieważ nie możesz pozbyć się tych trudnych uczuć. Być może nie zdajesz sobie sprawy z tego, że z reguły uczucia, takie jak poczucie winy, samotność i niezadowolenie biorą swój początek w dzieciństwie.

Czujesz się zagubiona, zwłaszcza jeśli masz przy sobie bliskich, przyjaciół, masz pracę i względne poczucie bezpieczeństwa. Mimo że niczego Ci nie brakuje, trudne uczucia są znacznie bardziej powszechne, niż mogłoby się wydawać. Zobaczmy, co się za nimi kryje.

„Akceptacja społeczna, bycie lubianym, ma tak wielką moc, ponieważ powstrzymuje poczucie samotności”.

-Rollo May-

Poczucie winy – co się za nim kryje

Jeśli czujesz tego rodzaju poczucie winy, prawdopodobnie masz wartościowe życie i jesteś kompetentna pod każdym względem. Problem polega na tym, że czujesz, że masz wszystko, ale jednocześnie niesiesz ze sobą pewien rodzaj cierpienia, którego nie możesz zrozumieć ani zidentyfikować.

Co więcej, trudno Ci nawet rozpoznać siebie w swoim cierpieniu. Pytasz się dlaczego, nic Ci się nie chce i stale towarzyszy Ci silny dyskomfort. Może to być spowodowane tym, że w dzieciństwie lub w okresie dojrzewania zaspokajałaś swoje potrzeby fizyczne, ale nie emocjonalne.

Oznaczało to, że musiałaś stawić czoła pozbawionym emocji sytuacjom z głównymi osobami, z którymi łączą Cię pewne więzi (zwykle z rodzicami). Na przykład, gdy potrzebowałeś emocjonalnej uwagi lub bliskości, otrzymywałeś odpowiedź w stylu „Pracuję cały dzień, żeby niczego Ci nie brakowało, przestań wciąż się na sobie skupiać”.

Twórcy teorii przywiązania (Ainsworth, 1969; Bowlby, 1990) twierdzili, że jako dzieci naśladujemy style przywiązania lub budowania więzi, które obserwujemy u naszych rodziców. Dlatego stosujemy uczenie się zastępcze lub naśladowcze. W rzeczywistości integrujemy to, co obserwujemy lub to, co zaszczepia w nas nasze środowisko.

Dlatego jako dzieci często ostatecznie uczymy się odłączać od naszych potrzeb emocjonalnych. Jeśli tak było w Twoim przypadku, to teraz szukasz dobrego samopoczucia psychicznego za pomocą środków materialnych, toksycznej produktywności lub czegokolwiek, co w jakiś sposób zadowala Cię społecznie.

Masz wszystko, ale…

Czujesz, że masz wszystko, ale co to znaczy mieć wszystko? To pierwsza część, którą musisz sprawdzić. Masz tendencję do mówienia sobie, że masz wszystko, aby spróbować zmniejszyć intensywność bólu. Jednak natura jest mądra i nie generuje uczuć znikąd lub bez powodu. Kiedy w Twoim życiu panuje dyskomfort, musisz nad tym popracować i rozwiązać to, co Cię niepokoi lub denerwuje.

Należy zająć się samotnością emocjonalną. Wyjaśnienie tych uczuć pozwoli Ci zrozumieć i przeorientować swoje życie na wartości, których pragniesz. Aby to zrobić, musisz otworzyć umysł i zrozumieć, że nadmierne zaangażowanie w pracę lub potrzeba osiągania celów nie może Cię dopełnić.

Jeśli spojrzysz wstecz, możesz dowiedzieć się, czy Twoja rodzina lub historia społeczna ceniły sukces akademicki lub zawodowy ponad wszystko. Jeśli został ukształtowany w ten sposób, prawdopodobnie zmniejszył potrzebę bycia cenionym za coś innego niż tylko za osiągnięcia lub poświęcenie dla innych.

Czasami, aby stworzyć lub odzyskać zdrowy styl życia, musisz zwrócić się do specjalisty zdrowia psychicznego, który będzie w stanie udzielić Ci pomocy. Zidentyfikowanie potrzeby bycia wspieraną, gdy schodzisz na nieprzyjazne ścieżki, jest niezbędne. Przede wszystkim nie zapominaj, że Twoje relacje z innymi zaczynają się od zdrowych relacji z samym sobą.