Łysienie u kobiet - psychologiczne predyspozycje
Nasze społeczeństwo nie przyzwyczaiło się jeszcze do zjawiska, jakim jest łysienie u kobiet. Dlatego wiele z nich, oprócz radzenia sobie z chorobą, musi także mierzyć się z brakiem akceptacji ze strony innych i walczyć z wewnętrznym dialogiem, który uważa tę chorobę za wadę.
Podczas gdy problem ten u mężczyzn jest dość powszechny – i stosunkowo akceptowany -, to u kobiet wypadanie włosów często prowadzi do powstawania kompleksów. Analizując kanony piękna, które przeważają w naszym społeczeństwie, możemy łatwo zrozumieć psychologiczne konsekwencje, jakie może powodować łysienie u kobiet.
Łysienie odnosi się do tymczasowej lub trwałej utraty włosów (umiarkowanej lub ciężkiej). Utrata włosów jest uważana za nienormalną, gdy mówimy o utracie ponad 100 włosów dziennie. Ten problem estetyczny i psychologiczny może być również pierwszym objawem leżącej u podstaw patologii.
Łysienie u kobiet i jego rodzaje
Istnieje kilka rodzajów łysienia u kobiet o różnym stopniu nasilenia. Jego etiologia jest bardzo niejednorodna, co sprawia, że jej medyczne i estetyczne leczenie jest bardzo zróżnicowane.
Androgenowe łysienie u kobiet
Łysienie androgenowe może wystąpić u prawie 50% kobiet występując częściej wraz z nadejściem menopauzy i obniżeniem poziomu estrogenów (hormonów żeńskich). Ten rodzaj łysienia wpływa głównie na górną część głowy pozostawiając przednią linię włosów bez zmian.
Jednak w bardzo zaawansowanych przypadkach może dotknąć wszystkich włosów. Wczesna diagnoza pierwszych objawów choroby w większości przypadków powala zatrzymać proces wypadania, zwiększyć gęstość naczyń włosowatych (włosy odzyskują grubość) i zregenerować utracone włosy.
Łysienie bliznowacące
Łysienie bliznowacące charakteryzuje się pojawieniem się włóknistej tkanki bliznowatej w miejscu, gdzie wcześniej znajdowały się mieszki włosowe. Obecność tych blizn utrudnia prawidłowy wzrost włosów. Łysienie bliznowacące może być wrodzone lub nabyte.
Głównymi nabytymi przyczynami są urazy mechaniczne (oparzenia, operacje itp.), choroby autoimmunologiczne (toczeń rumieniowaty, twardzina skóry itp.), infekcje bakteryjne (zapalenie mieszków włosowych), infekcje grzybicze (grzybica), procesy wirusowe (półpasiec) i nowotwory.
Przeprowadzenie badania trychologicznego i histologicznego jest niezbędne do postawienia diagnozy.
Łysienie plackowate
Łysienie plackowate charakteryzuje się zaokrąglonymi, łysymi plackami w dowolnej części ciała, chociaż najczęściej występuje na skórze głowy. W przeciwieństwie do innych rodzajów łysienia obszar, na którym wypadły włosy ma zdrowy wygląd, bez łuszczenia się, stanu zapalnego i zaczerwienienia.
Stres lub pewne konfliktowe sytuacje mogą powodować pojawienie się łysienia plackowatego, ale nie są one przyczyną choroby. Ta dolegliwość jest odwracalna, ponieważ mieszki włosowe nie zostały zniszczone i wciąż znajdują się pod skórą.
Główną diagnozę można postawić na podstawie badań trychologicznych. W niektórych przypadkach konieczne jest wykonanie biopsji lub badań immunologicznych. Czasami łysienie plackowate ewoluuje do postaci ogólnej.
Łysienie ogólne
Łysienie plackowate dotyka 2% populacji. Ponadto może być związane z wieloma innymi schorzeniami, takimi jak choroba tarczycy, cukrzyca typu 1, alergie i astma. Jest podobne do innych chorób dermatologicznych, takich jak egzema, łuszczyca lub bielactwo nabyte.
Istnieje do niego predyspozycja genetyczna. Wśród czynników wyzwalających lub najczęściej pojawiających się przyczyn wyróżniamy stres, infekcje wirusowe i przyjmowanie leków. Łysienie u kobiet zaczyna się od małego zaokrąglonego obszaru lub łatki na skórze głowy, która traci włosy.
Jednak mieszki pozostają aktywne. Dlatego w dowolnej chwili, jeśli otrzymają odpowiedni sygnał, mogą odtworzyć włosy, nawet bez leczenia i po wielu latach bezczynności.
Czekając na zmianę pacjenci aktywnie poszukają lekarstwa. Ale ani terapia komórkami macierzystymi, ani czynniki wzrostu, ani przeszczepy włosów w tym przypadku nie pomagają. Niestety obecnie nie istnieją żadne efektywne metody leczenia.
Czynnik psychologiczny obejmujący łysienie u kobiet
W przypadku łysienia kobiet konsekwencje są prawie zawsze negatywne. W przeciwieństwie do mężczyzn społeczeństwo nie uznaje, że kobieta może być łysa i dlatego reperkusje psychiczne są znacznie większe (izolacja społeczna, depresja…).
Piękne i lśniące włosy są uważane za seksualny atrybut kobiecości. Utrata włosów wiąże się z menopauzą i utratą płodności. Kobiety dotknięte łysieniem stosują fryzury, które kamuflują niską gęstość włosów. Niestety ta choroba sprawia, że przestają chodzić na basen, plaże, siłownie i powoli wycofują się z życia w społeczeństwie.
Psychologia i dermatologia zawsze były ze sobą związane. Należy pamiętać, że układ nerwowy i skóra pochodzą z tej samej zarodkowej warstwy.
Chociaż pochodzenie i patogeneza łysienia plackowatego ma podłoże autoimmunologiczne potwierdzono znaczenie czynników psychologicznych w powstawaniu i utrzymywaniu się tego rodzaju łysienia. Wiele pacjentek mówi o epizodzie wysokiego stresu podczas przeprowadzania wywiadu medycznego.
Stres związany z utratą pracy, traumatycznym rozstaniem lub śmiercią członka rodziny może powodować zmiany immunologiczne. Wtedy z powodu osłabienia limfocyty T atakują mieszek włosowy. Jeśli dodamy do tego, że zmienia się wygląd danej osoby na gorsze zrozumiemy, że wiele osób czuje się przytłoczonych i pozbawionych zasobów, aby inteligentnie zarządzać wpływem emocjonalnym wynikającym z tej sytuacji.