Juan Rulfo, biografia geniusza literatury

Juan Rulfo był pełnym życia pisarzem, który przemówił do świata głosem meksykańskich chłopów. Mimo że nie zdobył nagrody literackiej Nobla, pozostawił po sobie dwa wielkie dzieła, powieść Pedro Páramo i zbiór opowiadań Równina w płomieniach.

Naprawdę nazywał się Juan Nepomuceno Carlos Pérez Rulfo Vizcaíno. Juan Rulfo to jego pseudonim artystyczny. Nie wiadomo dokładnie, gdzie się urodził i typuje się kilka miejsc. Sayula, jak mówi jego akt urodzenia. Apulco, gdzie znajdował się majątek jego matki. Lub San Gabriel, miasto, które naznaczyło jego serce.

To, co łączy te miejsca, oprócz tego, że znajdują się w stanie Jalisco, to blizny po rewolucji meksykańskiej i kontr-rewolucji Cristero.

„I otworzyłem usta, aby odeszła (moja dusza). I odeszła. Czułem, jak w moje ręce wpadła strużka krwi, którą przywiązałem do serca. ”

– Pedro Páramo, Juan Rulfo-

Akt przemocy naznaczył dzieciństwo tego wspaniałego pisarza. Urodził się 16 maja 1917 roku i był świadkiem wielkich wstrząsów społecznych w latach dwudziestych w Meksyku. Gdy miał zaledwie 6 lat, jego ojciec zginął. Jego matka bardzo mocno to przeżyła i zmarła 4 lata później.

To sprawiło, że dzieciństwo Juana Rulfo pogrążyło się w emocjonalnym załamaniu, dla którego znalazł pocieszenie jedynie w sztuce.

Juan Rulfo: książki, życie…

Edukacja Juana Rulfo była niestabilna, gdyż z różnych powodów musiał kilkakrotnie zmieniać szkoły. Po śmierci matki w 1927 roku, został przyjęty do szkoły Luisa Silvy w Guadalajara decyzją wuja, który odpowiadał za jego wychowanie. Pozostał tam, dopóki nie skończył 15 lat.

Jeden z jego nauczycieli, ojciec Irineo Monroy, nieświadomie wyznaczył mu ostateczne dziedzictwo: książki. Ten ksiądz był cenzorem kościelnym. Chodził po domach, sprawdzając publikacje, aby ustalić, czy można je czytać zgodnie z prawem kościelnym. Zabierał te, które uważał za zakazane, i w ten sposób utworzył dużą bibliotekę.

Kiedy odszedł, zostawił wszystkie swoje książki w domu, w którym mieszkał Juan Rulfo. Od tego momentu czytanie stanie się wielkim hobby młodego Rulfo. Sam Rulfo powiedział kiedyś: „spędzałem cały czas na czytaniu, nie mogłem wychodzić na ulicę, ponieważ mogła cię trafić jakaś kula”.

Tak dorastał i tak tworzył: wśród książek Aleksandra Dumas, Victora Hugo i każdej powieści, która wpadła w jego ręce.

W rzeczywistości Rulfo nie był autorem, który lubił mówić o swoim życiu, czasami popadał w dwuznaczności lub podawał niepewne dane. Przez długi czas twierdził, że urodził się w 1918 roku, ale według najbardziej wiarygodnych dokumentów urodził się w roku 1917.

Z pewnością zmienił datę urodzenia, aby chronologicznie zbliżyć się do młodszych autorów literackiego boomu, który właśnie zachodził na kontynencie.

Juan Rulfo, podróżnik i twórca

Juan Rulfo należy do tej grupy pisarzy, którzy nigdy nie uzyskali dyplomu uniwersyteckiego. Był więc autorem samoukiem. Próbował rozpocząć studia na uniwersytecie w Guadalajara, ale powstrzymał go długi strajk. Chciał ponownie potwierdzić swoje akademickie kwalifikacje, ale odmówiono mu przyjęcia.

Tak więc w 1934 roku postanowił, że nie wejdzie w życie akademickie, wybierając nową ścieżkę. Od tego momentu pochwyciła go jego podróżna dusza.

W 1937 roku rozpoczął pracę jako klasyfikator plików w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych Guadalajary. To okres, kiedy rozpoczął także decydującą dla niego przyjaźń z Efrénem Hernándezem, pierwszą osobą, która uwierzyła w jego pisanie i zachęciła go do publikacji.

W 1941 roku pełnił funkcję agenta migracyjnego i tam poznał także pisarza Juana José Arreolę, który wywarł silny wpływ na Rulfo.

W tym czasie rozwinął już inne pasje, które zawsze mu towarzyszyły: fotografię, historię i antropologię. Juan Rulfo, który później dał się poznać dzięki wielkim dziełom, był już uformowanym autorem.

Uniwersalny pisarz

W 1948 r. Juan Rulfo poślubił Clarę Aparicio, z którą miał kilkoro dzieci. Stopniowo jego reputacja jako pisarza i intelektualisty rosła. Stał się również beneficjentem kilku stypendiów przyznanych przez Meksykańskie Centrum Pisarzy, co pozwoliło mu w pełni poświęcić się pisaniu.

W 1953 roku opublikował Równinę w płomieniach, a następnie, w roku 1955 roku minipowieść Pedro Páramo. Ta ostatnia jest uważana za jedną z wielkich powieści światowej literatury.

Te dwa wielkie dzieła przyniosły Juanowi Rulfo sławę krajową i międzynarodową. W tym czasie był najbardziej rozpoznawalnym pisarzem w całym Meksyku. Otrzymał też pochwały od wielkich pisarzy, takich jak Jorge Luis Borges, Susan Sontag, Gabriel García Márquez i wielu innych.

Ostatnie dwadzieścia lat życia poświęcił Narodowemu Instytutowi Indian w Meksyku, gdzie wydał jedną z najważniejszych kolekcji antropologicznych. Zorganizował także kilka swoich wystaw fotograficznych a w latach 80 opublikował nowe dzieła literackie.

Rulfo był jednym z pierwszych autorów, któremu udało się włączyć ludowy i lokalny język do swoich powieści bez potrzeby dołączania glosariusza, to znaczy bez potrzeby jego dekodowania. Już sam tekst służył do interpretacji znaczenia i rozumienia najpopularniejszych aspektów tego języka. W Ameryce Łacińskiej zaczyna się obserwować wzrost tendencji do regionalizmu, a nawet do kreolizmu.

Twórczość Rulfo staje się kamieniem milowym w literaturze. Wyraźnie rozgranicza to co przed i po. Bez jego pracy nie moglibyśmy zrozumieć późniejszej literatury. Świat Rulfo jest nie tyle regionalny, co wiejski. Ale to własnie on pozwoli mu na zostanie mitycznym i wychwalanym pisarzem, do którego odwołują się niezliczeni autorzy.

Juan Rulfo i jego legenda

Legenda o Rulfo zbudowana jest jako rodzaj mitu, który wyznacza swego rodzaju ironiczny dystans między czytelnikiem a nim samym. Ta legenda została wzmocniona przez jego milczenie. Rulfo przestał bowiem publikować po 1955 roku, ale przyczyny są niepewne.

Niektórzy uczeni chcieli zobaczyć w nich jakiś niepokój, ale nie zostało to również wyjaśnione. Paradoks tego autora polega na tym, że wraz ze wzrostem sławy pisarza jego produkcja maleje.

Jego sława ustanowiła go jako jednego z najbardziej rozpoznawalnych autorów w Meksyku, a wkrótce potem pojawiły się też nagrody. W 1983 roku otrzymał nagrodę literacką od księcia Asturii. Niestety kilka lat później, w 1986 roku autor umiera.

Niełatwo jest opisać słowami to, co porusza twórczość Juana Rulfo. Wystarczy powiedzieć, że niczego nie przypomina, a jednocześnie wydaje się być znajoma we wszystkim.