GAD - zespół lęku uogólnionego i nowe perspektywy w jego leczeniu

Nowe perspektywy w leczeniu lęku nadal uwzględniają podstawy terapii poznawczo-behawioralnych, ale włączają też koncepcje terapii nowej generacji. Akceptacja lub analiza funkcjonalna są kluczowe dla pacjenta, aby przejąć kontrolę nad swoim życiem.

Pacjenci z GAD zgłaszają z większą częstotliwością traumatyczne zdarzenia interpersonalne w przeszłości. Mówią też o pozbawionym poczucia bezpieczeństwa przywiązaniu do najbliższej osoby w dzieciństwie.

Oczywiście w porównaniu z populacją bez zdiagnozowanego zespołu lęku uogólnionego. Dlatego nowe perspektywy leczenia u tych pacjentów wskazują na znaczenie rozwiązywania problemów interpersonalnych.

Wszystkie te problemy nie wydają się być w pełni uwzględnione w obecnie stosowanych terapiach poznawczych i behawioralnych. Takie traumy z dzieciństwa mogą wyjaśniać głębsze problemy emocjonalne, których pacjenci z GAD próbują lękliwie unikać.

Opracowano więc nowe, inne podejścia w celu przezwyciężenia tych ograniczeń perspektywy poznawczo-behawioralnej w GAD. Tak więc znajdujemy terapię integracyjną Newmana, terapię regulacji emocji Mennina oraz terapię Roemera i Orsillo opartą na akceptacji.

Terapia integracyjna Newmana skutecznie leczy GAD

Pacjenci z zespołem lęku uogólnionego nie tylko się martwią na zapas. Zachowują się również w taki sposób, że zwiększają prawdopodobieństwo negatywnych konsekwencji interpersonalnych.

W ten sposób uniemożliwiają innym poznanie, jacy naprawdę są i co czują, aby uniknąć krytyki i odrzucenia, które przewidują. Mogą również nie komunikować swoich potrzeb i pragnień, wyrażając jednak gniew i rozczarowanie, gdy ich potrzeby emocjonalne nie zostaną zaspokojone.

Newman i inni (2004) opracowali integracyjną terapię do leczenia GAD, która jest stosowana sekwencyjnie. Wprowadza się ją w trakcie każdej 2-godzinnej sesji, tradycyjnej terapii behawioralno-poznawczej (CBT), wraz z technikami interpersonalnymi. Wszystko to ma na celu interweniowanie w problemy pacjenta / klienta.

Cele części interpersonalnej / empirycznej to:

• Zidentyfikowanie potrzeb interpersonalne pacjenta. Bada się również interpersonalne sposoby, w jakie próbuje zaspokoić te potrzeby. Dzięki temu można odkryć leżące u ich podstaw doświadczenia emocjonalne.
• Generowanie bardziej efektywnych zachowań interpersonalnych w celu zaspokojenia własnych potrzeb.

Aby osiągnąć te cele, stosuje się eksperymentalne techniki terapii, koncentrując uwagę na tendencji do unikania emocji. Z drugiej strony, możliwe, że ta metoda może być przydatna tylko dla pacjentów, którzy wykazują określone rodzaje problemów interpersonalnych.

Terapia regulacji emocji Mennina a leczenie GAD

Mennin (2004) zaproponował z kolei terapię regulacji emocji w oparciu o ideę, że osoby z GAD łatwiej doświadczają emocji negatywnych. Ponadto mają problemy z rozpoznaniem i zrozumieniem swoich emocji, Oceniają je negatywnie, nie akceptując ich i mają trudności z ich regulowaniem.

Terapia regulacji emocji łączy komponenty terapii behawioralno-poznawczej (CBT) z interwencjami ukierunkowanymi na emocje. Interwencje te mają na celu niwelowanie deficytu w regulacji emocjonalnej. Ponadto, rozwiązuje się również problemy na płaszczyźnie społecznej pacjentów.

Terapia regulacji emocji obejmuje cztery fazy:

• Psychoedukacja na temat zespołu lęku uogólnionego (GAD), analiza funkcjonalna obaw i emocji oraz samodzielna rejestracja lęków.
• Klient uczy się rozpoznawać swoje reakcje obronne i unikające wobec emocji, takie jak martwienie się lub szukanie uspokojenia. Zamiast tego wypracowuje umiejętności świadomości somatycznej lub identyfikuje przekonania na temat kluczowych kwestii stanowiących problem. Pracuje się nad zrozumieniem i akceptacją emocjonalną, a także nad identyfikacją i wyrażaniem własnych potrzeb i emocji.
• Zdobyte umiejętności są następnie wykorzystywane w różnych ćwiczeniach symulujących doświadczenia związane z kluczowymi tematami, takimi jak strach przed utratą, niekompetencją i niepowodzeniem. Te eksperymentalne ćwiczenia mogą obejmować takie techniki, jak puste krzesło, dialog dwóch krzeseł i wyimaginowana wystawa. Wykorzystuje się też techniki takie jak strzałka w dół i dialog sokratejski.
• Przegląd postępów, zakończenie relacji terapeutycznej, zapobieganie nawrotom i przyszłe cele wybiegające poza terapię.

Terapia regulacji emocji dała lepsze wyniki niż kontrolujący stan uwagi w szerokim zakresie zastosowań (martwienie się, lęk, depresja). Efekty oceniono na bardzo zadowalające, gdyż wahały się od umiarkowanego do dużego.

Terapia behawioralna Roemera i Orsillo oparta na akceptacji

Według modelu Roemera i Orsillo ludzie z GAD mają problematyczną relację ze swoimi wewnętrznymi doświadczeniami. W ramach tego komponentu wyróżnia się dwa aspekty: negatywną reakcję na doświadczenia wewnętrzne oraz połączenie się z nimi lub nadmierną identyfikację.

• Negatywna reakcja obejmuje negatywne myśli i metaemocje (np. Strach przed negatywnymi emocjami). W konsekwencji powoduje to trudności w obserwowaniu i akceptowaniu wewnętrznych doświadczeń.
• Połączenie lub identyfikacja z wewnętrznymi doświadczeniami implikuje postrzeganie ich jako o wiele bardziej znaczących niż są. Tacy pacjenci uważają, że przejściowa negatywna myśl stanowi charakterystyczną cechę osoby. Ten problematyczny związek z doświadczeniami wewnętrznymi prowadzi następnie do unikania doświadczeń.

Unikanie doświadczeń polega na celowym lub automatycznym unikaniu wewnętrznych doświadczeń postrzeganych jako zagrażające (np. troska o to, aby uniknąć bardziej niepokojących doświadczeń). Unikanie to zmniejsza dyskomfort, ale tylko tymczasowo, i przyczynia się do utrzymania problematycznych relacji z doświadczeniami wewnętrznymi.

Ponadto, w przyszłości ułatwia to pojawienie się ograniczeń behawioralnych. Osoba taka jest mniej zaangażowana w cenne lub znaczące zajęcia lub jest mniej świadoma ich znaczenia w trakcie wykonywania.

To ograniczenie behawioralne zwiększa dyskomfort, powodując więcej wewnętrznych negatywnych doświadczeń. W konsekwencji cykl się utrwala jak błędne koło. Biorąc powyższe pod uwagę, Roemer i Orsillo (2007, 2009) zaproponowali terapię behawioralną opartą na akceptacji (TCBA).

Elementy terapii behawioralnej opartej na akceptacji w leczeniu GAD

• Podejście pełnej uważności (mindfulness) i akceptacja własnych doświadczeń, wraz z behawioralnymi zasadami uczenia się i ćwiczenia nowych umiejętności.
• Wyjaśnienie i wykazanie modelu zespołu lęku uogólnionego GAD, w którym podkreślono rolę unikania doświadczeń. Model ten wiąże się następnie z leczeniem, które należy stosować.
• Uczenie różnych technik uważności, koncentrując się najpierw na oddychaniu, zwracając uwagę na odczucia, a następnie na emocje i myśli.
• Pacjentom pomaga się ponadto w:
  • Zrywaniu połączenia między postrzeganiem siebie a doświadczeniami wewnętrznymi.
  • Identyfikowaniu zajęć, które cenią w swoim życiu (w obszarze zainteresowań interpersonalnych, zawodowych / edukacyjnych i osobistych).
  • Prowadzeniu takiego życia, jakiego pragną, koncentrując się na działaniach pomimo bolesnych myśli i uczuć, które mogą się pojawić.

TCBA, czyli terapia behawioralna oparta na akceptacji jako leczenie GAD powoduje zmiany w kluczowych zmiennych zidentyfikowanych przez inne modele teoretyczne. Wpływa na trudności w regulowaniu emocji, strach przed reakcjami emocjonalnymi, nietolerancję niepewności i niski poziom świadomej kontroli.