Dlaczego niektóre matki nie kochają swoich dzieci?
Niektóre dzieci nie kochają swoich rodziców. Są też ojcowie, którzy traktują swoje dzieci z pogardą. Niektóre matki nie kochają swoich dzieci. Podobnych sytuacji jest wiele, ale ten ostatni przypadek wydaje się całkowicie sprzeczny z prawem naturalnym, które sugeruje, że nie ma czystszej i bardziej bezwarunkowej miłości niż ta między rodzicem a dzieckiem. A jednak to się zdarza.
W tej sferze zniechęcenia kryje się specyficzna postać emocjonalnie zimnej matki. Nieobecna matka, która odsuwa się od oczekiwanego i opracowanego scenariusza, naprawdę przyciąga naszą uwagę. W jakiś sposób macierzyństwo kojarzy nam się z wyjątkowym rodzajem opiekuńczej i przyjaznej czułości. Matki na ogół okazują bezwarunkową miłość i zrobią wszystko dla swoich dzieci. Dlatego, gdy tak się nie dzieje, niszczy to wszystkie nasze głęboko zakorzenione idee.
Jednak nie ma wątpliwości co do dowodów. Jest wiele osób, którzy przechodzą przez całe swoje życie z tego rodzaju ranami. W ich głowach tłumią się pytania ( „Dlaczego rodzice tak się zachowywali?” „Czy zrobiłem coś złego, przez co mnie nie kochali?”). W swoich sercach noszą także różne uczucia, od poczucia winy po gniew wobec swoich matek.
Z reguły kumulują problemy, niepewność i poważne niedociągnięcia. Dowiedzmy się więcej.
Dlaczego niektóre matki nie kochają swoich dzieci
Niektórzy twierdzą, że matki, które nie kochają swoich dzieci, wykazują brak instynktu macierzyńskiego. Ale czym jest ten instynkt macierzyński? Czy naprawdę istnieje naturalny i nieświadomy impuls zaaranżowany przez naturę, by kochać i troszczyć się o dziecko? Nauka nie znalazła na to jeszcze żadnego dowodu.
Istnieją elementy o większym znaczeniu, które wykraczają poza kontrowersyjną hipotezę genetyczną. Po pierwsze, są matki, które kochają swoje dzieci, ale kochają je źle lub na swój sposób. Każdy rozumie miłość w inny sposób; niektórzy ludzie okazują chłodny rodzaj uczucia, stawiając na pierwszym miejscu fakt, że ich dzieci są zawsze zadbane, chodzą do dobrych szkół, uczą się posłuszeństwa i mówią „proszę” i „dziękuję” już w młodym wieku.
Jednak niezwykle ważne jest łagodzenie lęków dzieci, okazywanie im uczuć, słuchanie ich i odpowiadanie na ich pytania, pocieszanie, zachęcanie do marzeń i poczucie bezpieczeństwa. Jeśli w okresie wychowania brakuje tych działań, wszystko pójdzie w złą stronę. Nie ma znaczenia, że matka „kocha dzieci na swój sposób”. Jeśli te emocjonalne aspekty nie są obecne, dzieci dorastają z wyraźnym przekonaniem, że nie są godne miłości matki.
Przyjrzyjmy się czynnikom, które przyczyniają się do tego, że matki nie kochają swoich dzieci.
1. Żałują, że są matkami
To się czasami zdarza. Niektóre pary mają dzieci, ponieważ czują, że muszą, że jest to logiczny kolejny krok w ich związku. Nawet nie zastanawiają się, czy naprawdę chcą być rodzicami. Albo pojawia się nieoczekiwana ciąża, taka, która tak naprawdę nie jest pożądana, ale partnerzy ją akceptują.
Innym razem dzieje się coś bardziej złożonego: para chce mieć dzieci, ale kiedy uświadomi sobie, co to za sobą pociąga, pojawiają się udręka, stres, a nawet uczucie nieszczęścia.
W wielu przypadkach za dziećmi ciągnie się cień żalu i pragnienia innego życia przez matkę.
2. Nie rozwiązały własnych traum
Jednym z powodów, dla których matka nie kocha swoich dzieci, jest pozostawiony bez opieki problem psychologiczny. Stres pourazowy jako przyczyna zdarzenia doświadczanego w dzieciństwie lub młodości, niewykryta depresja, zaburzenia lękowe, a także nieleczone choroby psychiczne całkowicie zakłócają wychowanie dzieci.
Cierpienie wewnętrzne więzi matki i jest im niezwykle trudno opiekować się i kochać innych, kiedy same cierpią z powodu głębokich ran i problemów.
3. Są narcystyczne
Niektóre matki są narcystyczne. Podczas gdy niektóre wykazują tylko kilka cech tego typu osobowości, inne cierpią na narcystyczne zaburzenie osobowości. Jest to stan kliniczny o poważnych implikacjach i konsekwencjach.
Takie matki mają poważny wpływ na wychowanie i edukację dzieci. Stwarzają rodzinną dynamikę kontroli i manipulacji emocjonalnych.
Tego rodzaju matki nie doceniają swoich dzieci i żerują na swoich synach i córkach, próbując zaspokoić własne potrzeby. Projektują na nich swoje pragnienia i całkowicie ich dominują.
4. Preferują inne dziecko
Jednym z powodów, dla których matki nie kochają swoich dzieci, jest miłość preferencyjna. Są to sytuacje, w których ich miłość ma ograniczony i nominalny limit. Zwykle skupia się tylko na jednym z dzieci, a nie na pozostałych. To ich “złote dzieci”, które z jakiegoś powodu zdobywają uznanie i wsparcie, nie pozostawiając nic dla reszty.
W konsekwencji rodzeństwo kończy w sytuacji, w której konkuruje o miłość matki. To może powodować między nimi konflikty i rany na całe życie.
5. Mają negatywny obraz siebie, który przekazują swoim dzieciom
Jeśli matki nie potrafią kochać siebie lub wykształciły w sobie negatywną koncepcję siebie i swojego ciała i rozciągają ten wstyd i negatywność na swoje dzieci, nie mogą przekazywać im miłości i czułości.
6. Mają nieprzepracowane emocje
Okazywanie uczuć lub nawiązywanie więzi jest wynikiem czasu. Przede wszystkim wiąże się to z ogromną pracą na poziomie behawioralnym i emocjonalnym. Oznacza to, że gdy kobieta nie czuje się zbyt dobrze psychicznie, trudno jest jej nawiązać kontakt z innymi lub zająć się małym dzieckiem.
7. Posiadanie dzieci przypomina im, że czas przemija
Może to powodować napięcie, a nawet urazę u matek oraz obronne wycofanie się z udręki myśli o śmierci. Może być bezpośrednio lub pośrednio szkodliwe dla dzieci.
8. Rodzice mają tendencję do wykorzystywania swoich dzieci jako projektów egzystencjalnych
Stosując to jako mechanizm obronny przed udręką w obliczu śmierci, niektóre matki starają się żyć przez swoje potomstwo. Aby spełnić ten cel, dzieci muszą naśladować postawy i wybory, których dokonują ich rodzicielki. Jeśli ich opinie na dany temat różnią się, ich działania są błędnie interpretowane jako bunt. Dzieci w tej sytuacji nie są kochane, a jedynie wykorzystywane jako projekty egzystencjalne.
Podsumowując, są to sytuacje o złożonej i ogromnej wymiarowości. Do tego stopnia, że jest wielu ludzi, którzy wkraczają w dorosłość ze słabo rozwiązanymi doświadczeniami i cierpieniem, które ogranicza ich życie, marzenia, a nawet ludzki potencjał. Opieka psychologiczna w takich sytuacjach jest priorytetem.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Carvajal, C. (2002). Trastorno por estrés postraumático: aspectos clínicos. Revista chilena de neuro-psiquiatría, 40, 20-34.