Bycie innym: konieczność, problem czy cnota?

Jak oceniasz bycie innym? Czy należysz do tych, którzy wolą podobieństwo i pozostanie niezauważonym w tłumie? Czy zdarzyło Ci się, że bycie innym miało negatywne konsekwencje dla Ciebie lub Twoich bliskich?

Każdy z nas jest wyjątkowy i niepowtarzalny. Żadne dwie osobowości nie są takie same. Każdy z nas ma inny sposób odczuwania, działania, myślenia i podejmowania decyzji. Połączenie zmiennych genetycznych i środowiskowych – między innymi naszej przeszłości, naszych doświadczeń i kontekstu – determinuje nasz sposób bycia. Co dla Ciebie oznacza bycie innym?

Bycie innym może być postrzegane jako pozytywne lub negatywne w zależności od momentu rozwoju, w którym się znajdujemy.

Mimo wszystko są w życiu chwile, kiedy będziemy starać się jak najbardziej przypominać innych. Będą jednak inne chwile, kiedy odróżnienie się od reszty będzie kluczowe dla prawidłowego rozwoju psychicznego. A Ty, czy uważasz się za innego? W jakim aspekcie? Lubisz być innym? Czy uważasz, że to ważne?

Bycie innym: konieczność już od dzieciństwa

Psycholog Margaret Mahler opracowała model etapów rozwoju. Po fazie symbiotycznej, w której dziecko nie jest jeszcze w stanie zrozumieć siebie jako istoty odmiennej od matki, przechodzi do fazy separacji-indywiduacji. Ta faza ma decydujące znaczenie dla nabycia własnej tożsamości, zrozumienia siebie jako wyjątkowego.

W tej fazie zachodzą dwa procesy (te, które nadają nazwę tej fazie rozwoju). Separacja to proces, w którym dziecko osiąga intrapsychiczne rozróżnienie z matką, podczas gdy proces indywiduacji to poczucie bytu, gdzie dziecko przyjmuje swoje indywidualne cechy.

Z drugiej strony René Spitz opisuje to, co organizuje psychikę dziecka: uśmiech, strach przed nieznajomym i „nie”. „Nie”, które pojawia się w wieku 2 lat. Choć irytujący jest ten etap ciągłego sprzeciwu, jest on koniecznym etapem ich dojrzewania i rozwoju.

To ciągłe zaprzeczanie wynika z faktu, że dziecko zaczęło identyfikować się jako inne i niezależne. Jest to konieczne, aby dziecko mogło zacząć mieć świadomość indywidualnej istoty. W pewnym sensie dzieje się to również u nastolatków.

W okresie dojrzewania bycie innym może być problemem

Dojrzewanie to ważny czas, w którym zwracamy szczególną uwagę na równych sobie. Pojawia się strach przed nieakceptowaną lub dyskryminowaną różnicą. To etap, w którym dopasowanie się do grupy jest jedną z głównych motywacji. Z reguły ma to duży wpływ na to, jak nastolatek kształtuje swoją samoświadomość.

Mimo to nastolatki nieustannie żyją złudzeniem, że są wyjątkowe. Jest to tak zwana osobista bajka. David Elkind opisał ten proces jako poczucie, że nastolatek jest wyjątkowy lub różni się od innych. Prowadzi to do przekonania, że ​​jego myśli i przekonania różnią się od wszystkich innych.

Elkind opisał inne zjawisko, które może być również związane ze znaczeniem, jakie przywiązuje się do tego, aby nie być innym lub być innym. To wyimaginowana publiczność, która reprezentuje intensywną troskę o obraz, który jest pokazywany innym. O nasz obraz, jaki inni widzą. Mają wrażenie, że są stale obserwowani przez innych.

W obliczu poczucia bycia w centrum ciągłej uwagi oczekuje się, że wielu z nich, zwłaszcza tych, którzy mają niską lub słabą samoocenę, robi wszystko, co możliwe, aby pozostać niezauważonym. Aby być jak inni, tacy sami. Ponieważ bycie innym może być postrzegane negatywnie i prowadzić do odrzucenia przez rówieśników.

Ani potrzeba, ani problem… to wielka cnota!

Czasami, gdy jesteśmy młodzi, również czujemy potrzebę bycia innym i dzięki Bogu! Ukazanie tej szczególnej części formowanej tożsamości jest jednym z największych darów, jakie możemy dać sobie i innym, ponieważ jest to największy przejaw szczerości. Ponadto zwiększa kreatywność i ułatwia podejmowanie decyzji.

Bycie innym pozwala bardziej docenić różnorodność i dostosować się do niej. To sprawia, że ​​jesteś bardziej elastyczny i otwarty.

Obrona własnych pomysłów, nawet jeśli różnią się one od pozostałych, pozwala Ci wzrastać i rozwijać się będąc wiernym Twoim zasadom. Pomaga wzmocnić naszą samoocenę i pewność siebie. Bycie wyjątkowym to dar i jako taki powinniśmy nauczyć się go doceniać. To jedna z największych cnót, jakie może mieć człowiek.