Z wiekiem stajemy się bardziej introwertyczni, jak twierdzi nauka

Stephen Hawking mawiał, że „cisi ludzie mają najgłośniejsze umysły”. To prawda, że bardziej introwertyczne osoby mają tendencję do głębszych przemyśleń i być może mają większą wyobraźnię. Jednak nie wszyscy z nas są całkowicie introwertykami lub ekstrawertykami. Nauka twierdzi również, że z wiekiem stajemy się bardziej introwertyczni.

Chociaż wszyscy mamy własne osobowości i sposoby zachowania, w pewnych momentach często pokazujemy niuanse obu skrajności. Oznacza to, że znajdujemy się w spektrum i często poruszamy się po pewnych punktach pośrednich, w których przejawiamy cechy zarówno introwertyków, jak i ekstrawertyków, w zależności od okoliczności. To całkowicie normalne.

Dziś nauka i eksperci w tej dziedzinie, tacy jak psycholog Susan Cain, sugerują, że w miarę dojrzewania czynniki związane z introwertyzmem pozostają w nas na dłużej. Cain nazywa to zjawisko wewnętrznym dojrzewaniem. Zobaczmy, na czym ono polega.

„Twoja wizja stanie się jasna tylko wtedy, gdy będziesz mógł zajrzeć do własnego serca”.

-Carl Jung-

Dlaczego z wiekiem stajemy się bardziej introwertyczni?

Można powiedzieć, że jest to niemal ogólna percepcja. Wraz z upływem lat zmieniają się pewne aspekty nas samych. Wyjaśniają się pewne niuanse, zmniejsza się impulsywność, stajemy się bardziej refleksyjni, a nawet przestajemy ciągle martwić się o wygląd. Ważniejsze staje się to, co dzieje się w środku i w naszych najbardziej intymnych sferach społecznych.

W końcu młodość, niezależnie od tego, czy jesteśmy introwertykami, czy nie, prawie zawsze opiera się na socjalizacji, budowaniu relacji i gromadzeniu doświadczeń. Jednak introwertycy nie są nieśmiali ani aspołeczni. Cieszą się także chwilami wylewności i więzi z innymi.

W czasie dorastania mamy tendencję do wpuszczania do naszego życia wszelkiego rodzaju ludzi. Ale w miarę jak dojrzewamy, stajemy się bardziej selektywni w doborze osób, które chcemy wpuścić do swojego świata. W efekcie wracamy do naszych odosobnionych stanów i odkrywamy, że są to naprawdę satysfakcjonujące przestrzenie.

„Wysoki poziom ekstrawersji prawdopodobnie pomaga w łączeniu się w pary, dlatego większość z nas jest najbardziej towarzyska w okresie nastoletnim i młodym”.

-Susan Cain-

Stabilność emocjonalna i wewnętrzne dojrzewanie

Susan Cain jest znaną pisarką i mówczynią. Spopularyzowała tak zwaną cichą rewolucję. Jej książka Cicha siła introwertyków. Jak dorastać w świecie, który nie przestaje gadać podkreśla wartość tej osobowości w społeczeństwie, które tradycyjnie zawsze bardziej ceniło charakter ekstrawertyczny.

Kilka lat temu opublikowała artykuł wyjaśniający, dlaczego z wiekiem stajemy się bardziej introwertyczni. Stwierdziła, że z reguły starzenie się pozwala na uzyskanie stabilności emocjonalnej. Nie potrzebujemy już dawek dopaminy i adrenaliny, aby „poczuć, że żyjemy”. Przestajemy być uzależnieni od tych emocjonalnych strzałów i zaczynamy doceniać większy spokój i pogodę ducha.

Fakt ten został również podkreślony w badaniu przeprowadzonym przez National Institute on Aging w Baltimore (USA). Stwierdzono, że osiągnięcie wieku średniego przybliża nas do wewnętrznego dojrzewania. W efekcie wzrasta nasz poziom życzliwości, świadomości, równowagi i introspekcji. Wiele bardziej impulsywnych tendencji zanika, by ustąpić miejsca wstrzemięźliwości.

Introwersja w późniejszym życiu ma ewolucyjny sens

Jako ludzie nie jesteśmy niezmiennymi bytami. Nauka wykazała, że możemy się zmieniać i że pewne elementy naszej osobowości mogą ustąpić miejsca nowym, a tym samym ewoluować. Nie zdarza się to jednak każdemu z nas i nie każdy osiąga wewnętrzną dojrzałość. Niektórzy pozostają w fazie niedojrzałości i często dysfunkcji.

Dr Susan Cain sugeruje, że introwertyzm z wiekiem ma znaczenie ewolucyjne. Pomaga nam osiągnąć sens w naszym życiu. Podczas gdy w pierwszej połowie naszego życia jesteśmy jak odkrywcy w poszukiwaniu doświadczeń i nauki, dojrzałość zachęca nas do innych zachowań.

Nie odczuwamy już prawie ciągłego pragnienia uczestniczenia w imprezach towarzyskich. Mamy znacznie większą potrzebę przebywania w domu, z naszymi dziećmi i partnerami (jeśli ich mamy). Co więcej, nasza impulsywność zmniejsza się, by ustąpić miejsca introspekcji, dzięki której znajdujemy głębsze życiowe znaczenia. Sprzyja to bardziej zadowalającej dojrzałości i starzeniu.

„Jeśli zadaniem pierwszej połowy życia jest postawienie się w danej przestrzeni, zadaniem drugiej połowy jest zrozumienie tego, gdzie byłeś”.

-Susan Cain-

Osobowość może się zmienić, ale temperament nie

To prawda, że większość z nas z wiekiem staje się bardziej zamknięta w sobie. Jeśli ktoś już wcześnej jest introwertykiem, te niuanse krystalizują się, ustanawiając nasze sposoby widzenia świata i kierowania naszymi energiami oraz odnoszenia się do naszego otoczenia i dostosowywania się do niego. Z drugiej strony, gdybyśmy wcześniej byli ekstrawertykami, w zasadzie mało się zmieniamy, ale dodawane są pewne niuanse, które niczym nowe składniki wzbogacają nasze życie.

Chociaż osobowości mogą się różnić, temperamenty nie. Temperament jest wrodzoną predyspozycją emocjonalną, która koordynuje nasze nastroje i uczucia motywacji. Dlatego ekstrawertyczny profil będzie nadal bardzo towarzyski i niezwykle wykwalifikowany w interakcjach z otoczeniem.

Dlatego też, gdy dorośniesz, stopniowo zauważysz, że nie masz już tak dużego zainteresowania poznawaniem nowych ludzi. Będziesz rozkoszować się chwilami samotności i nie będziesz już tak skupiony na świecie zewnętrznym, ale na najbardziej intymnych przestrzeniach siebie i ludzi, którzy są częścią Twojego życia. To niezwykle interesujący proces i nie bez pewnych korzyści dla zdrowia psychicznego.